Dodano: 4 lutego 2011
Duża i silna ramienica. Największy z dotychczas znanych w Polsce gatunków rodzaju Nitella. Zwłaszcza w strefie przybrzeżnej jezior może tworzyć małe gęste kępy o wysokości około 10 cm. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. U typowych form międzywęźla są zazwyczaj dłuższe od nibyliści, zaś w dolnych okółkach międzywęźla są wyraźnie dłuższe od nibyliści. Barwa jasnozielona do brunatnej. Często widoczne jest charakterystyczne prążkowanie na nibyłodydze i nibyliściach, które jest wynikiem różnicowanego odkładania inkrustacji. NIBYLIŚCIE: długie i wiotkie, występują po 6 w okółku, jednokrotnie rozgałęzione. Poza wymienionymi częsta jest obecność 1-2 dodatkowych nibyliści, które są mniejsze, krótsze, słabiej rozwinięte i nierozgałęzione. Wszystkie nibyliście są zbudowane z 2-3 jednokomórkowych odcinków. Odcinki I rzędu są około dwukrotnie dłuższe od odcinków II rzędu. Odcinki I rzędu są przeważnie proste, szczytowe nieco wygięte do wewnątrz, w szczytowych okółkach nie tworzą główek lub główki są bardzo małe. Odcinki II rzędu są tępo zakończone, o błonie zgrubiałej na końcu. PIENNOŚĆ: jednopienne. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo w rozgałęzieniach nibyliści. Nie wytwarzają galaretowatej otoczki. Siedzące, najczęściej żółtozielone plemnie, rozwijają się wcześniej od lęgni. Lęgnie (1-3 razem, zazwyczaj 2-3) ułożone są poniżej plemni, wielkością niewiele od plemni większe, zielonkawe z 7-9 skrętami komórek okorowania. Koronka jest mała, odpadająca. OOSPORY: ciemnobrunatne do czarnych, o gładkiej błonie, z 6-8 wyraźnymi, tępymi listewkami.
Krynicznik, syn. krynicznik giętki, świecznica giętka, Nitella flexilis (L.) Agardh | systematyka | Cesarstwo/Królestwo: Eukaryota Gromada: Charophyta Klasa: Charophyceae Rząd: Charales Rodzina: Characeae Rodzaj: Nitella |
|---|---|
| wygląd | Duża i silna ramienica. Największy z dotychczas znanych w Polsce gatunków rodzaju Nitella. Zwłaszcza w strefie przybrzeżnej jezior może tworzyć małe gęste kępy o wysokości około 10 cm. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. U typowych form międzywęźla są zazwyczaj dłuższe od nibyliści, zaś w dolnych okółkach międzywęźla są wyraźnie dłuższe od nibyliści. Barwa jasnozielona do brunatnej. Często widoczne jest charakterystyczne prążkowanie na nibyłodydze i nibyliściach, które jest wynikiem różnicowanego odkładania inkrustacji. NIBYLIŚCIE: długie i wiotkie, występują po 6 w okółku, jednokrotnie rozgałęzione. Poza wymienionymi częsta jest obecność 1-2 dodatkowych nibyliści, które są mniejsze, krótsze, słabiej rozwinięte i nierozgałęzione. Wszystkie nibyliście są zbudowane z 2-3 jednokomórkowych odcinków. Odcinki I rzędu są około dwukrotnie dłuższe od odcinków II rzędu. Odcinki I rzędu są przeważnie proste, szczytowe nieco wygięte do wewnątrz, w szczytowych okółkach nie tworzą główek lub główki są bardzo małe. Odcinki II rzędu są tępo zakończone, o błonie zgrubiałej na końcu. PIENNOŚĆ: jednopienne. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo w rozgałęzieniach nibyliści. Nie wytwarzają galaretowatej otoczki. Siedzące, najczęściej żółtozielone plemnie, rozwijają się wcześniej od lęgni. Lęgnie (1-3 razem, zazwyczaj 2-3) ułożone są poniżej plemni, wielkością niewiele od plemni większe, zielonkawe z 7-9 skrętami komórek okorowania. Koronka jest mała, odpadająca. OOSPORY: ciemnobrunatne do czarnych, o gładkiej błonie, z 6-8 wyraźnymi, tępymi listewkami. |
| wymiary | Wysokość do 40 (70) cm; średnica nibyłodygi 1-1,5 mm; plemnie o średnicy 500-625 µm; lęgnie o długości 600-900 µm i szerokości 500-790 µm; koronka o wysokości 40 µm; oospora o długości 300-575 µm i szerokości 280-500 µm. |
| występowanie | Do niedawna bardzo rozpowszechniona, często spotykana na obszarze całego kraju. Roślina kosmopolityczna. Najczęściej spotykana w jeziorach mezotroficznych, gdzie tworzy zwarte łąki, zajmując zarówno wypłacone, jak i bardzo głębokie stanowiska (do 10 m). Spotykana także w zbiornikach eutroficznych, gdzie nie tworzy łąk, tylko niewielkie kępy wśród zbiorowisk szuwarowych. Może występować także w małych zbiornikach i wodach wolno płynących, a także w wodach zasolonych. |
| rozmnażanie | Generatywnie przez oospory. Lęgnie i plemnie wytarzane są od maja do września. Oospory kiełkują od kwietnia przez całe lato. |
| ochrona | Nie podlega ochronie; kategoria grożenia V-gatunek narażony. |
| uwagi | Zależnie od warunków jest jednoroczna lub trwała (może zimować): w wodach ciepłych, niezamarzających lub w wodach głębokich wieloletnia, w płytkich w zimie ginie. Kiedyś powszechnie dziś dość rzadko spotykana w akwariach bywa wykorzystywany jako podłoże dla jaj w zbiornikach tarliskowych. Stawarza dogodne warunki do tarła, zwłaszcza ryb labiryntowych, oraz jest doskonałym schronieniem dla narybku. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
