Dodano: 2 listopada 2005
Gatunek pospolity. Spotykany od drugiej połowy lata do listopada, we wszystkich typach lasów, na ich skrajach, jak i w parkach. Lubi miejsca wilgotne. Wyrasta na ziemi lub na spróchniałych szczątkach drewna, pojedynczo lub gromadnie.
Rodzaj Stropharia obejmuje 18 gatunków grzybów, żyjących w glebie i na drewnie. W obrębie tego rodzaju grzybów znajdują się gatunki również trujące i halucynogenne.
Występuje również pod nazwami: Pratella aeruginosa (Curtis) Gray; Agaricus aeruginosus Curtis; Psilocybe aeruginosa (Curtis) Noordel.
Rodzaj Stropharia obejmuje 18 gatunków grzybów, żyjących w glebie i na drewnie. W obrębie tego rodzaju grzybów znajdują się gatunki również trujące i halucynogenne.
Występuje również pod nazwami: Pratella aeruginosa (Curtis) Gray; Agaricus aeruginosus Curtis; Psilocybe aeruginosa (Curtis) Noordel.
Łysiczka niebieskozielona, Stropharia aeruginosa (Curtis) Quél. 1872 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz średnicy od 20 do 100 mm. W kształcie za młodu, stożkowaty, dzwonowaty, później półkulisty, półkuliście sklepiony, wypukły, przechodzący wreszcie do płaskiego. Bardzo często z szerokim garbkiem w centrum, ale nie zawsze. W barwie grynszpanowy, turkusowy, niebieskozielonkawy, zielonkawomodry, nawet ciemnozielony do żółtawoochrowego, po jasnoochrowy na starość. Z wybarwieniem, od centralnej części kapelusza. Często z plamami, w kolorze ochrowożółtym. W porze wilgotnej powierzchnia skórki silnie śluzowata. W okresie posuchy, jedwabiście lśniąca. Na gładkiej powierzchni liczne odstające kosmki, w kolorze białawym, które zanikają spłukiwane przez opady deszczu. Brzeg długo podwinięty, zasnuty resztkami watowatej osłony w kolorze białawym z odcieniem. Skórka łatwo oddziela się od miąższu na całej powierzchni. Blaszki młode białawe, z różowawym odcieniem lub jasnoochrowe. Z wiekiem stają się szarofioletowe, a nawet purpurowoszare i purpurowobrunatne. Gęsto ustawione i mieszane. Szerokie od 6 do 9 mm. Słabo zbiegające na trzon. Ostrza biało oprószone. Pierścień błoniasty, delikatny i szeroki. Ciemniejszy, osypany zarodnikami. Zanikający. Wznoszący się i odgórnie bruzdowany. Trzon długości od 50 do 100 mm. Grubości od 4 do 10 mm. W kształcie cylindryczny. Pusty. W części górnej, poza pierścieniowej białawy, poniżej jaśniejszy od kapelusza. Na powierzchni pokryty białymi kosmkami. Powierzchnia bywa lepka i oślizła. Miąższ w barwie białawy ale z odcieniem kremowym w kapeluszu i zielonkawy w trzonie. Pod skórka kapelusza w kolorze żółtozielonkawym. Zwarty, ale wodnisty. Miękki. Niezmienny. W smaku przypomina rzodkiew. W zapachu niekiedy ostry, nieprzyjemny i duszący. Zarodniki w wysypie koloru fioletowobrunatnego. W kształcie szerokoelipsoidalne. Z porą rostkową. Powierzchniowo gładkie. Grubościenne. W kolorze żółtozielonkawe, - gdy młode, a potem brązowe. Wielkość od 7 do 9 x od 4 do 5 µm. |
| uwagi | Jedne źródła podają, że jadalny, ale niesmaczny. Inne, że nie jadalny i sygnalizują przypadki zatruć po spożyciu tego gatunku. Gatunkiem podobnym jest: pierścieniak modry - Stropharia caerulea Kreisel, o bledszym kapeluszu, troszkę innych cechach i spotykany nawet na śmietniskach. Dla przykładu, u pierścieniaka grynszpanowego, cystydy na ostrzach blaszek są w kształcie butelkowato pofalowane, a u pierścieniaka modrego, butelkowate, bez pofalowania. Inne nazwy to: bedłka zielonawa, pierścieniak zielonawy, opaska zaśniedziała, a do niedawna pierścienia grynszpanowy. Słowo „aeruginosa”, oznacza, „zupełnie grynszpanowa”. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
