Dodano: 15 listopada 2006
Często spotykany. Jako siedlisko obrał sobie lasy liściaste i towarzystwo dębów oraz lasy sosnowych na piaskach. Występuje latem i wczesną jesienią, pojedynczo lub w grupie, po kilka owocników.
Do rodzaju Amanita należy 50 gatunków. Są to:
- Amanita argentea
- Amanita australis
- Amanita battarrae
- Amanita boudieri
- Amanita brunnescens
- Amanita caesarea
- Amanita calyptroderma
- Amanita ceciliae
- Amanita crocea
- Amanita echinocephala
- Amanita eliae
- Amanita farinosa
- Amanita flavescens
- Amanita flavoconia
- Amanita franchetii
- Amanita friabilis
- Amanita fulva
- Amanita gemmata
- Amanita hemibapha
- Amanita inopinata
- Amanita karea
- Amanita lividopallescens
- Amanita mumura
- Amanita mutabilis
- Amanita nauseosa
- Amanita nehuta
- Amanita nigrescens
- Amanita nivalis
- Amanita nothofagi
- Amanita olivaceogrisea
- Amanita ovoidea
- Amanita pachyvolvata
- Amanita pantherina
- Amanita pareparina
- Amanita pekeoides
- Amanita phalloides
- Amanita porphyria
- Amanita pumatona
- Amanita punctata
- Amanita regalis
- Amanita singeri
- Amanita solitaria
- Amanita spadicea
- Amanita strobiliformis
- Amanita submembranacea
- Amanita taiepa
- Amanita vaginata
- Amanita verna
- Amanita virosa
- Amanita vittadinii
Występuje również pod nazwą: Amanitaria pantherina (Gonn. & Rabenh.) E.-J. Gilbert; Amanita Amanita pantherina f. robusta A. Pearson
Muchomor plamisty, Amanita pantherina Gonn. & Rabenh. 1887 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz od 40 do 120 mm średnicy. Początkowo, gdy młody kulisty, następnie półkulisty, wypukły i płasko rozpostarty. O zmiennym zabarwieniu, a najczęściej koloru żółtobrązowego, beżowego po szarozielonkawobrązowawy, bladoszary lub szarobrązowawy. Śluzowaty w porze wilgotnej, a w okresie posuchy błyszczący i jedwabisty. Brzeg z wiekiem prążkowany, nieco podwinięty. Powierzchnia pokryta porozrzucanymi koncentrycznie resztkami osłony, tworzącymi nieregularne łatki. Łatki w kolorze białym. Blaszki gęste i wolne, o białych, kłaczkowatych ostrzach. W kolorze białe lub śmietanowożółtawe. Szerokości od 6 do 10 mm. Trzon długości do 150 mm i grubości do 20 mm. Barwy białej, gładki i błyszczący. Cylindryczny, ze zgrubiałą, bulwiastą podstawą. Podstawa otoczona pochwą składająca się z jednego do trzech wałeczkowatych pierścieni, pozostałości osłony. Bulwka podstawy średnicy do 40 mm i najczęściej głęboko tkwiąca w ziemi. Początkowo pełny. Z wiekiem staje się pusty. Pierścień często zanikający. Położony w górnej części trzonu. Barwy białej. Bez prążkowania w górnej części. Gładki, wąski, błoniasty i zwisający. Miąższ biały i niezmienny, także pod skórką kapelusza. Kruchy i cienkomięsisty. Ma smak i zapach surowych ziemniaków lub rzodkwi. Wysychając zapach robi się słodkawy, a w smaku łagodny. Zarodniki w wysypie koloru białego. W kształcie elipsoidalne z dziobkiem i widoczną, zwykle dużą kroplą tłuszczu. Hialinowe, gładkie i nieamyloidalne. Wielkości od 10 do 12 x od 7 do 8 µm. |
| uwagi | Silnie trujący, a nawet śmiertelnie trujący. Drugi po muchomorze zielonawym gatunek, który po spożyciu jest powodem najczęstszych zatruć i zejść. Powodem tego jest mylenie go z jadalnymi muchomorami: muchomorem czerwonawym i muchomorem twardawym, które to przez niektórych grzybiarzy są pozyskiwane i cenione kulinarnie. Zatrucie muchomorem plamistym przypomina objawami upojenia alkoholowego. Zawiera takie same substancje trujące, jak muchomor czerwony tylko w o wiele większych stężeniach. Ułożenie łatek przypomina cętkowanie skóry pantery, stąd łacińska nazwa gatunkowa dla tego grzyba. Gatunki podobne to: muchomor czerwonawy - Amanita rubescens var. rubescens (Pers.) Gray, podobieństwo ich jest powodem najczęstszych zatruć oraz muchomor twardawy - Amanita spissa (Fr.) P. Kumm; występujący najczęściej w lasach iglastych, rzadziej mieszanych i liściastych. Inne nazwy to: bedłka plamista, bedłka pstrokata, bedłka muchomor plamisty, muchar plamisty, muchomór cętkowany, muchomór panterowy, muchomor pstrokaty, podsadka panterowa. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
