Dodano: 2 listopada 2006
Występuje na terenie całego kraju, ale nie należy do często spotykanych, choć bywają lata, ze porasta masowo. Owocniki występują w okresie od lipca do października, z nasileniem owocowania we wrześniu. Najczęściej towarzyszy lasom liściastym z występowaniem buków i dębów oraz lasom mieszanym. Rzadziej spotykany w lasach iglastych. Można ten gatunek spotkać również w parkach i ogrodach.
Do rodzaju Amanita należy 50 gatunków. Są to:
- Amanita argentea
- Amanita australis
- Amanita battarrae
- Amanita boudieri
- Amanita brunnescens
- Amanita caesarea
- Amanita calyptroderma
- Amanita ceciliae
- Amanita crocea
- Amanita echinocephala
- Amanita eliae
- Amanita farinosa
- Amanita flavescens
- Amanita flavoconia
- Amanita franchetii
- Amanita friabilis
- Amanita fulva
- Amanita gemmata
- Amanita hemibapha
- Amanita inopinata
- Amanita karea
- Amanita lividopallescens
- Amanita mumura
- Amanita mutabilis
- Amanita nauseosa
- Amanita nehuta
- Amanita nigrescens
- Amanita nivalis
- Amanita nothofagi
- Amanita olivaceogrisea
- Amanita ovoidea
- Amanita pachyvolvata
- Amanita pantherina
- Amanita pareparina
- Amanita pekeoides
- Amanita phalloides
- Amanita porphyria
- Amanita pumatona
- Amanita punctata
- Amanita regalis
- Amanita singeri
- Amanita solitaria
- Amanita spadicea
- Amanita strobiliformis
- Amanita submembranacea
- Amanita taiepa
- Amanita vaginata
- Amanita verna
- Amanita virosa
- Amanita vittadinii
Występuje również pod nazwą: Amanita viridis Pers.; Fungus phalloides Vaill.; Amanitina phalloides (Vaill. ex Fr.) E.-J. Gilbert; Agaricus phalloides Vaill. ex Fr.
Muchomor zielonawy, Amanita phalloides (Vaill. ex Fr.) Link 1833 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz osiąga średnicę od 60 do 120 mm. W kolorze jest białozielonawy, oliwkowozielonkawy, oliwkowy, a nawet czasem żółty. Często z promienistym paskowaniem. Brzeg zazwyczaj jaśniejszy, nawet do koloru białawego, nie prążkowany. Na powierzchni występują bądź nie występują, białe, lekko przylegające łatki. W porze suchej, skórka kapelusza gładka, aksamitnie błyszcząca, gdy mokra nieco lepka. Blaszki w barwie białe, a na starość mogą być w kolorze białym z odcieniem żółtozielonkawym. Gęste, przy trzonie wolne. Trzon koloru białego, szarawego, żółtozielonkawego lub z odcieniem zielonkawooliwkowym. Czasem ze wzorkiem o rysunku zygzakowatym, pokryty dość często delikatnymi, zielonawymi łuseczkami. Osiąga długość od 80 do 150 mm oraz grubość od 10 do 25 mm. W kształcie cylindryczny. Pod kapeluszem zwężony. Podstawa bulwiasta, osłonięta mocną i wysoką pochwą. Pochwa czasami porozrywana. Początkowo pełny, z wiekiem staje się pusty. Pierścień wyraźny, duży, zwisający. Gładki lub lekko prążkowany. Miąższ biały w kolorze. Niezmienny. Kruchy i łamliwy. W zapachu słodkawy, mdły i niekiedy nieco amoniakalny. W smaku słodkawy i łagodny. Zarodniki w wysypie koloru białego. W kształcie kuliste bądź szerokoelipsoidalne. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe i amyloidalne. W jodynie barwią się na niebiesko. Z jedna dużą kroplą tłuszczu wewnątrz. Wielkości od 8 do 11 x od 7 do 9 µm. |
| uwagi | Śmiertelnie trujący i najgroźniejszy dla naszego życia, po spożyciu. Zawiera anatoksynę, falotoksynę, które nieodwracalnie uszkadzają wątrobę. Jeden owocnik, średniej wielkości spożyty przez człowieka, prowadzi do jego zgonu. Blisko połowa zatruć tym muchomorem kończy się zejściem. Pierwsze objawy zatrucia objawiają się bólem brzucha, torsjami i biegunką. Najczęściej mylony z pieczarkami, szczególnie pieczarką polową i gąską zielonką. Wyodrębnione z gatunku są dwie odmiany: - Amanita phalloides var. alba (Vittad.) E.-J. Gilbert - Amanita phalloides var. umbrina (Ferry) Maire Gatunki podobne to: muchomor cytrynowy - Amanita citrina var. citrine (Schaeff.) Pers; o zielonkawym kolorze, ale w odmianie albinotycznej bardzo podobny do Amanita phalloides var. alba (Vittad.) E.-J. Gilbert. Inne nazwy to: bedłka cebulasta, bedłka słupikowata, muchomor bulwiasty, muchomor sromotnikowi, muchomór bulwiasty, muchomór zielonkawy, podsadka słupiakowata, podsadka zielona. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
