Dodano: 5 lutego 2008
Spotykana w okresie późnojesienno-zimowym. Porasta kępami od kilkunastu do kilkudziesięciu owocników na pniach drzew liściastych. Lubi substrat buczynowy i olszynowy.
Do rodzaju Mycena należy 135 gatunków. Są to:
- Mycena abramsii
- Mycena acicula
- Mycena aciculata
- Mycena adscendens
- Mycena aetites
- Mycena alba
- Mycena albidolilacea
- Mycena albidula
- Mycena alcalina
- Mycena alexandri
- Mycena alphitophora
- Mycena amicta
- Mycena arcangeliana
- Mycena arcifolia
- Mycena atrocyanea
- Mycena atroincrustata
- Mycena aurantiomarginata
- Mycena austera
- Mycena austroavenacea
- Mycena austromaculata
- Mycena avenacea
- Mycena belliae
- Mycena bulbosa
- Mycena capillaripes
- Mycena capillaris
- Mycena carmeliana
- Mycena chlorantha
- Mycena cinerella
- Mycena citricolor
- Mycena citrinomarginata
- Mycena clavata
- Mycena clavicularis
- Mycena clavularis
- Mycena codoniceps
- Mycena conicola
- Mycena corticola
- Mycena corynephora
- Mycena crocata
- Mycena culmigena
- Mycena cyanorrhiza
- Mycena cystidiosa
- Mycena dasypus
- Mycena detrusa
- Mycena diosma
- Mycena epipterygia
- Mycena epipterygioides
- Mycena erubescens
- Mycena fagetorum
- Mycena filopes
- Mycena flavescens
- Mycena flavoalba
- Mycena flos-nivium
- Mycena galericulata
- Mycena globuliformis
- Mycena haematopus
- Mycena helminthobasis
- Mycena hiemalis
- Mycena hygrophora
- Mycena inclinata
- Mycena interrupta
- Mycena intertexta
- Mycena kuehneriana
- Mycena kurramulla
- Mycena latifolia
- Mycena leaiana
- Mycena leptocephala
- Mycena lineata
- Mycena lividorubra
- Mycena longiseta
- Mycena luteopallens
- Mycena maculata
- Mycena mamaku
- Mycena mariae
- Mycena megaspora
- Mycena meliigena
- Mycena metata
- Mycena manirubra
- Mycena minutula
- Mycena mirata
- Mycena miriamae
- Mycena morris-jonesii
- Mycena mucor
- Mycena munyozii
- Mycena ochracea
- Mycena olida
- Mycena olivaceomarginata
- Mycena oratiensis
- Mycena overholtsii
- Mycena papillata
- Mycena parabolica
- Mycena parca
- Mycena parsonsii
- Mycena pearsoniana
- Mycena pelianthina
- Mycena phyllogena
- Mycena pinetorum
- Mycena pinicola
- Mycena podocarpi
- Mycena polyadelpha
- Mycena polygramma
- Mycena primulina
- Mycena pseudocorticola
- Mycena pterigena
- Mycena pura
- Mycena purpureofusca
- Mycena renati
- Mycena rhenana
- Mycena rosea
- Mycena rosella
- Mycena rubroglobulosa
- Mycena rubromarginata
- Mycena sanguinolenta
- Mycena septentrionalis
- Mycena seynesii
- Mycena silvae-nigrae
- Mycena simia
- Mycena smithiana
- Mycena speirea
- Mycena stipata
- Mycena strobilicola
- Mycena stylobates
- Mycena subdebilis
- Mycena subfragillima
- Mycena tintinnabulum
- Mycena truncosalicicola
- Mycena ura
- Mycena urania
- Mycena venustula
- Mycena vinacea
- Mycena vinaceipora
- Mycena viridimarginata
- Mycena viscidocruenta
- Mycena vitilis
- Mycena vitrea
- Mycena vulgaris
- Mycena xantholeuca
- Mycena zephirus
Występuje również pod nazwami: Agaricus tintinnabulum Fr.
Grzybówka dzwoneczkowata, Mycena tintinnabulum (Batsch) Quél. 1872 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz średnicy od 8 do 20 mm. Kształt kapelusza stożkowato-dzwonowaty do płaskiego, z mniej lub bardziej widocznym garbkiem. Barwa kapelusza od białawej u okazów okrytych opadłym listowiem po ciemnobrązową, szarobrązową,, ciemnoczerwonobrązową i czarnobrązową. Skórka kapelusza gładka, a podczas wilgotnej pogody lepka i błyszcząca. Brzeg równy i prosty. Prążkowany i u młodych okazów podgięty. Blaszki dość wąskie. Do 2 mm szerokości. Gęste, przyrośnięte lub słabo zbiegające ząbkiem. W ilości od 20 do 30. Koloru początkowo szarobiaławego, bladoszarego, a zwiekiem z domieszką tonacji różowawej. Trzon długości od 20 do 60 mm i grubości od 1 do 2 mm. W stosunku do wysokości kapelusza krótki. Wewnątrz rurkowaty i wygięty. W kolorze białawy, bladoszary, beżowy do szarobrązowawego. W górze jaśniejszy i tam też gładki i nagi. Podstawa przechodzi w nibykorzeń i pokryta jest odstającymi, gęstymi włoskami w kolorze beżowym. Miąższ cienki, dość sztywny, sprawia w dotyku wrażenie chrząstkowatego - elastycznego. W kolorze beżowoszary. Smak gorzki. Zapach niekiedy z szybko zanikającą wonią chloru lub obierzyn z ziemniaków. Zazwyczaj jednak ziemisty i stęchły. Zarodniki w wysypie barwy białawej. W kształcie elipsoidalne lub pestkowate z słabym dziobkiem. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe i amyloidalne. Wielkości od 4 do 5,5 x od 2,5 do 3,5 µm. |
| uwagi | Niejadalna. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
