Dodano: 0 0000
Bardzo pospolity na terenie całego kraju. Owocniki wyrastają pojedynczo i w grupach od lata do jesieni, w lasach iglastych i liściastych. Najchętniej towarzyszy brzozom, ale tworzy mikoryzę również z różnymi gatunkami drzew.
Do rodzaju Amanita należy 50 gatunków. Są to:
- Amanita argentea
- Amanita australis
- Amanita battarrae
- Amanita boudieri
- Amanita brunnescens
- Amanita caesarea
- Amanita calyptroderma
- Amanita ceciliae
- Amanita crocea
- Amanita echinocephala
- Amanita eliae
- Amanita farinosa
- Amanita flavescens
- Amanita flavoconia
- Amanita franchetii
- Amanita friabilis
- Amanita fulva
- Amanita gemmata
- Amanita hemibapha
- Amanita inopinata
- Amanita karea
- Amanita lividopallescens
- Amanita mumura
- Amanita mutabilis
- Amanita nauseosa
- Amanita nehuta
- Amanita nigrescens
- Amanita nivalis
- Amanita nothofagi
- Amanita olivaceogrisea
- Amanita ovoidea
- Amanita pachyvolvata
- Amanita pantherina
- Amanita pareparina
- Amanita pekeoides
- Amanita phalloides
- Amanita porphyria
- Amanita pumatona
- Amanita punctata
- Amanita regalis
- Amanita singeri
- Amanita solitaria
- Amanita spadicea
- Amanita strobiliformis
- Amanita submembranacea
- Amanita taiepa
- Amanita vaginata
- Amanita verna
- Amanita virosa
- Amanita vittadinii
Występuje również pod nazwą: Venenarius muscarius (L.) Earle; Amanita muscaria (L.) Hook.; Amanitaria muscaria (L.) E.-J. Gilbert; Agaricus muscarius L.; Agaricus nobilis Bolton ; Amanita muscaria ß minor Gray; Amanita circinnata Gray
Muchomor czerwony, Amanita muscaria var. muscaria (L.) Hook. 1797 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz średnicy od 50 do 250 mm. Koloru krwistoczerwonego do żółtopomarańczowego. Początkowo półkulisty, potem wypukły, w końcu rozpostarty. Powierzchnia pokryta dość regularnie rozmieszczonymi, białymi, luźno przylegającymi łatkami. Łatki stanowią resztki osłony, które łatwo spłukują się w czasie opadów deszczu. Skórka błyszcząca, ściągalna. W czasie wilgotnej pogody lepka. Brzeg kapelusza gładki. U starych okazów prążkowany. Blaszki w kolorze białe, białawe, kremowe do żółtokremowych. Dość gęste. Wolne i zaokrąglone brzuchato na rantach kapelusza. Szerokości od 6 do 12 mm. Trzon w kolorze biały lub żółtawy. Wysokość od 60 do200 mm. Grubość od 15 do 35 mm. W kształcie cylindryczny. Początkowo gdy młody pełny, starszy pusty. Podstawa bulwiasta, kulista do jajowatej. Pochwa zredukowaną do kilku pierścieni kłaczkowato - wałeczkowatych brodawek. Powyżej pochwy pokryty nielicznymi kosmkami lub łuseczkami. Pierścień wyraźny. W barwie biały lub białożółtawy. Zwisający, nie prążkowany. Sam brzeg pierścienia w kolorze białym lub żółtawym. Lekko ząbkowany. Miąższ w kolorze biały, tylko pod skórką kapelusza przebarwiony na żółty lub żółtopomarańczowy. Niezmienny, w wyniku ucisku lub krojenia. W masie kruchy, mięsisty, serowaty. W trzonie lekko włóknisty. W smaku łagodny. Bez określenia zapachu. Zarodniki w wysypie barwy białej. W kształcie szerokoelipsoidalne. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe. Z jedną dużą kroplą tłuszczu. Wielkości od 9 do 11 x od 6 do 9 µm. |
| uwagi | Niejadalny. Lekko trujący. Choć zatrucia są rzadko śmiertelne, to jednak zdarzały się. Zazwyczaj kończą się na silnym pobudzeniu, drgawkach i oszołomieniem. Następstwem jest zapadanie zatrutego w sen. Objawy ustępują po kilku lub kilkunastu godzinach. Łatwy do rozpoznania i dobrze znany. Jedzenie tych grzybów przez niektórych odbywa się z ich pełną świadomością, chyba że spożyły by go dzieci, co jest mało prawdopodobne. Muchomor czerwony uważany jest jako trutka i odstraszacz much. Gatunki podobne to: Podobnym jest muchomor królewski –Amanita muscaria var. regalis (Fr.) Sacc., charakteryzujący się żółtobrązowym kapeluszem. Występuje w środowisku drzew świerkowych, raczej na północy Europy. Drugim jest muchomor cesarski – Amanita caesarea (Scop.) Pers; rosnący na południu Europy. Charakteryzuje się on żółtymi blaszkami i żółtawym trzonem oraz prążkowanym pierścieniem. W Polsce spotykany niesłychanie rzadko. Muchomor cesarski jest muchomorem jadalny, ale jest ujęty w „Czerwonej listście grzybów wielkoowocnikowych w Polsce”, ze statusem Ex , jako gatunek w Polsce wymarły i zaginiony. Inne nazwy to: bedłka czerwona, bedłka muchomor, marymuch, muchar, muchotrutka, muchar czerwony, muchomor pospolity, muchomor zwyczajny, muszarka, muchołówka, muchomorka. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
