Dodano: 16 lipca 2007
Nieczęsto spotykany w ciągu całego roku na martwym drewnie z drzew iglastych. Sosna Pinus wydaje się być ulubionym jego substratem. Rzadszy na Abies, Larix i Picea. Bardzo rzadko rejestrowany na Carpinus i Populus.
Występuje również pod nazwami: Acia hollii (J.C. Schmidt) P. Karst. ; Agaricus decipiens Willd. ; Boletus decipiens (Willd.) J.F. Gmel. ; Corticium subcostatum var. phalaenarum (Fr.) Ew. Gerhardt ; Hirschioporus fuscoviolaceus (Ehrenb.) Donk; Hydnum decipiens (Willd.) Schrad.; Hydnum fuscoviolaceum (Ehrenb.) Fr. ; Hydnum hollii (J.C. Schmidt) Fr.; Hydnum hollii var. carneum (Ehrenb.) Schltdl.; Hydnum hollii var. hollii (J.C. Schmidt) Fr.; Irpex candidus (Ehrenb.) Weinm. ; Irpex fuscoviolaceus (Schrad.) Fr.; Irpex violaceus (Pers.) Quél. ; Merulius violaceus Pers.; Odontia hollii (J.C. Schmidt) Rea ; Polyporus abietinus forma fuscoviolaceus (Fr.) D.V. Baxter; Sistotrema carneum Ehrenb. ; Sistotrema fuscoviolaceum Ehrenb. ; Sistotrema hollii J.C. Schmidt ; Sistotrema violaceum var. fuscoviolaceum (Ehrenb.) Pers.; Trametes abietina var. fuscoviolacea (Ehrenb.) Pilát; Trichaptum hollii (J.C. Schmidt) Kreisel; Xylodon candidus Ehrenb.; Xylodon fuscoviolaceus (Ehrenb.) Kuntze
Do rodzaju Trichaptum należy 20 gatunków. Są to:
- Trichaptum abietinum
- Trichaptum agglutinatum
- Trichaptum basifuscum
- Trichaptum biforme
- Trichaptum byssogenum
- Trichaptum ceraceicutis
- Trichaptum favoloides
- Trichaptum fumosoavellaneum
- Trichaptum fuscoviolaceum
- Trichaptum griseofuscens
- Trichaptum jackiae
- Trichaptum lacunosum
- Trichaptum laricinum
- Trichaptum parvulum
- Trichaptum perrottetii
- Trichaptum sector
- Trichaptum strigosum
- Trichaptum subchartaceum
- Trichaptum suberosum
- Trichaptum variabilis
Niszczyk ząbkowaty, Trichaptum fuscoviolaceum (Ehrenb.) Ryvarden 1972 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz wielkości od 10 do 50 mm i grubości do 1,5 mm. Często zrośnięte rzędowo ze sobą bokami po kilka oraz ułożone dachówkowato. W kształcie resupinowate, półkoliste, muszlowate lub wachlarzowate. Siedzące, zwężone u nasady i niekiedy rozpostarte. Powierzchnia filcowata, bruzdowana, biała lub brudnobiała i najczęściej zielonawa od rozwijających się glonów. Cienki i skórkowaty. Brzeg cienki i ostry, w kolorze lilowym do szarofioletowego. Z wiekiem brązowawożółty i podwinięty. Hymenofor składający się ze spłaszczonych, na brzegu ponacinanych, łopatkowatych lub ząbkowatych tworów, podobnych do nieregularnych żyłek. Żyłki te tylko nieznacznie zbiegające na podłoże. Ujścia ich zakończone Są blaszkowate, łopatkowate lub ząbkowate i połączone ze sobą w siateczkę przy podstawie, a zwłaszcza u nasady. Bliżej brzegu kapelusza bardziej przypominające blaszki o wielkości od 1 do 4 mm. W kolorze fioletowy do cielistofioletowego, z szarolila nalotem. W miarę dojrzewania owocnika, brązowożółty, szarobrązowy, a u wysuszonych egzemplarzy ciemno fioletowobrązowy. Miąższ dwuwarstwowy i bardzo cienki. Górna warstwa biała, a dolna żółtobrązowa. Elastyczny, skórkowaty i z wiekiem twardniejący i sztywny. Bez określonego smaku i zapachu. Zarodniki w wysypie różowawe. W kształcie elipsoidalno-cylindryczne, nieco wygięte, zaokrąglone na jednym biegunie, a na drugim z dziobkiem. Hialinowe, gładkie na powierzchni i nieamyloidalne. Wielkości od 6 do 8 x od 2,5 do 3 µm. |
| uwagi | Roczny, wywołuje zgniliznę typu białego. Niejadalny. Gatunki podobne to: niszczyk iglastodrzewny - Trichaptum abietinum (Dicks.) Ryvarden, o porowatym hymenoforze, a po wysuszeniu jest jasnożółtawy. Podobny jest również niszczyk liściastodrzewny - Trichaptum biforme (Fr.) Ryvarden. Inne nazwy to: grabiak brunatnofiołkowy, kolczak szarofioletowy, palczak szarofiłkowy, strzępek płowofiołkowy. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
