Dodano: 23 listopada 2006
Często spotykany od czerwca do jesieni. Jako miejsca siedliskowe upodobał sobie lasy iglaste i rzadziej mieszane, chętnie świerczyny i zawartość wapnia w glebie. Spotykany pojedynczo i w grupach, po kilka owocników.
Do rodzaju Amanita należy 50 gatunków. Są to:
- Amanita argentea
- Amanita australis
- Amanita battarrae
- Amanita boudieri
- Amanita brunnescens
- Amanita caesarea
- Amanita calyptroderma
- Amanita ceciliae
- Amanita crocea
- Amanita echinocephala
- Amanita eliae
- Amanita farinosa
- Amanita flavescens
- Amanita flavoconia
- Amanita franchetii
- Amanita friabilis
- Amanita fulva
- Amanita gemmata
- Amanita hemibapha
- Amanita inopinata
- Amanita karea
- Amanita lividopallescens
- Amanita mumura
- Amanita mutabilis
- Amanita nauseosa
- Amanita nehuta
- Amanita nigrescens
- Amanita nivalis
- Amanita nothofagi
- Amanita olivaceogrisea
- Amanita ovoidea
- Amanita pachyvolvata
- Amanita pantherina
- Amanita pareparina
- Amanita pekeoides
- Amanita phalloides
- Amanita porphyria
- Amanita pumatona
- Amanita punctata
- Amanita regalis
- Amanita singeri
- Amanita solitaria
- Amanita spadicea
- Amanita strobiliformis
- Amanita submembranacea
- Amanita taiepa
- Amanita vaginata
- Amanita verna
- Amanita virosa
- Amanita vittadinii
Występuje również pod nazwą: Agaricus spissus Fr.; Amanita spissa (Fr.) P. Kumm
Muchomor twardawy, Amanita excelsa var. spissa (Fr.) Neville & Poumarat 2004 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz osiąga średnicę od 50 do 150 mm. W kształcie półkulisty, wypukły, później rozpostarty do płaskiego. Brzeg zazwyczaj długo podwinięty, gładki lub słabo prążkowany. W kolorze jest szarawy, szarobrązowy, szarooliwkowy do brązowopopielatego i orzechowego. Najczęściej pokryty białoszarawymi łatkami, ale bywa również i bez łatek. Łatki są pozostałością jasnoszarawej osłony, która pękając układa się mniej więcej regularnie. Nie są one trwałe i łatwo odpadają, zmywane przez deszcz. Blaszki w barwie białe, gęsto ustawione i przy trzonie wolne. Szerokości od 6 do 12 mm. Ostrza blaszek gładkie. Trzon od 60 do 120 mm długi. Grubości od 20 do 30 mm i w bulwiastej podstawie grubości około 40 mm. W budowie mocny, masywny, cylindryczny, zwężający się korzeniasto od bulwiastej podstawy ku dołowi. Bulwka bez wyraźnej pochwy, a jedynie z wałeczkowatymi zgrubieniami. W kolorze biały, a z wiekiem z odcieniem szarawobrązowawym. Powierzchnia nad pierścieniem lekko bruzdowana. Poniżej gładki lub spękany na łuseczki. Łatwo odłamuje się od kapelusza. Pierścień obficie rozwinięty i zwisający. W kolorze biały. Prążkowany na górnej powierzchni. Miąższ w kolorze biały lub szarawobiały. Gruby w centrum kapelusza, a cieńszy u jego brzegów. Kruchy i niezmienny. W smaku łagodny, a w zapachu niekiedy z nutką owocową lub rzodkwi. Zarodniki w wysypie koloru białego. W kształcie szerokoelipsoidalne z dziobkiem. Hialinowe, gładkie i amyloidalne. Wielkości od 8 do 11 x od 6 do 8,5 µm. |
| uwagi | Jadalny, ale bardzo duże podobieństwo do muchomora plamistego jest ogromnym zagrożeniem dla zdrowia i życia w wypadku spożycia pozyskanych i pomylonych owocników. Zaleca się nie pozyskiwać tego gatunku. Nie jest zresztą smaczny. Gatunki podobne to: jadalny muchomor czerwonawy - Amanita rubescens var. rubescens (Pers.) Gray, silnie trujący muchomor plamisty - Amanita pantherina Gonn. & Rabenh. oraz muchomor chropowaty - Amanita aspera Fr; prawie identyczny, a różniący się najbardziej, żółto zabarwionym brzegiem pierścienia na trzonie. Również trujący. Inne nazwy to: bedłka silna, bedłka twardawa. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
