Dodano: 21 listopada 2008
Owocnik jednoroczny, występujący od lipca do października, najczęściej formujące się w dziuplach. Wyrasta na żywych lub martwych starych drzewach liściastych. Najchętniej wybiera jesion, wiąz, dąb, buk, brzoza, lipa i wierzba. Bardzo lubi jako substrat drzewo jabłoniowe.
Do rodzaju Aurantiporus należą 4 gatunki. Są to:
- Aurantiporus albidus
- Aurantiporus alborubescens
- Aurantiporus fissilis
- Aurantiporus pilotae
Występuje pod nazwami: Aurantiporus fissilis (Berk. & M.A. Curtis) H. Jahn; Leptoporus albosordescens (Romell) Pilát; Leptoporus fissilis (Berk. & M.A. Curtis) Pilát; Phaeolus albosordescens (Romell) Bourdot & Galzin; Polyporus albosordescens Romell; Polyporus cavernosus Velen.; Polyporus fissilis Berk. & M.A. Curtis; Polyporus fuscomutans Lloyd; Polyporus pomaceus Velen.; Spongipellis fissilis (Berk. & M.A. Curtis) Murrill; Tyromyces albosordescens (Romell) anon. ined.; Tyromyces fissilis (Berk. & M.A. Curtis) Donk
Złotoporek niemiły, Aurantiporus fissilis (Berk. & M.A. Curtis) H. Jahn ex Ryvarden 1978 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Owocnik mięsisty i gruby. W kształcie konsolowaty, niekiedy rozpostarto-odgięty lub resupinatowy. Wyrasta pojedynczo lub po kilka, zrośniętych ze sobą i ułożonych dachówkowato. Osiąga rozmiary od 10 do 150 x od 60 do 250 x od 20 do 80 mm. Na powierzchni jest chropowaty, nierówny i niepręgowany. Omszony do krótko owłosionego. W barwie biały z czasem zmieniający kolor na kremowy i najczęściej z różowym odcieniem. Przybarwienie różowe jest szczególnie zauważalne w owocnikach na początku okresu wysychania. Brzeg gruby i tępy. Pory w kształcie kanciaste na starość nierówne, podłużne, a nawet labiryntowate. Wielkość ich jest od 0,3 do 0,8 mm i w ilości od 2 do 3 na jeden milimetr powierzchni. Rurki mają długość od 10 do 30 mm. W kolorze początkowo białe, następnie blado różowiejące lub słomkowożółtawe, a po wyschnięciu ciemniejące do barwy czerniawej lub umbra. Z rurek owocników świeżych często można zaobserwować wydzielanie się bezbarwnych lub żółtawych kropli. Miąższ w konsystencji włóknisto-mięsisty i soczysty. Grubości od 10 do 40 mm. W barwie biały z czasem różowawy i ciemniejący do koloru umbry po wyschnięciu. Wysychając twardnieje i sprawia wrażenie nasiąknięcia kleistą substancją. Ciężki, o nieprzyjemnym zapachu i cierpkim, ściągającym smaku. Zarodniki w wysypie białe. W kształcie elipsoidalne, z ostro zakończoną podstawą. Powierzchniowo gładkie. Niektóre z kroplami wewnętrznymi. Hialinowe. Wielkość od 4 do 5 x od 2,5 do 5 µm. |
| ochrona | Ujęty na czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce ze statusem „R”- rzadki. |
| uwagi | Niejadalny. Powoduje silną zgniliznę typu białego. Gatunki podobne to: gąbczak piankowy - Spongipellis spumeus, spotykany na parkowych lub przydrożnych żywych i martwych drzewach liściastych. Nie ma różowego zabarwienia. Powoduje intensywną zgniliznę typu białego, która doprowadza do tworzenia się dziupli w miejscach wcześniejszego porastania grzyba. Inne nazwy to: białak czerniejący, białak niemiły, huba biała. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
