Dodano: 3 grudnia 2014
Pospolity. Preferuje drewno drzew iglastych zwłaszcza Picea, ale również stwierdzony na Abies, Larix, Pinus i Taxus.
Rzadko rejestrowany na drewnie, Alnus, Betula, Corylus, Fagus, Populus, Prunus i Quercus.
Występuje również pod nazwami: Boletus abietinus Dicks. ; Boletus purpurascens Pers.; Coriolus abietinus (Dicks.) Quél. ; Coriolus dentiporus (Pers.) Bondartsev & Singer; Hirschioporus abietinus (Pers.) Donk; Hydnum parasiticum Pers.; Microporus pusio (Sacc. & Cub.) Kuntze; Physisporus caesioalbus P. Karst. ; Polyporus abietinus (Dicks.) Fr.; Polyporus dentiporus Pers. ; Polyporus favillaceus Berk. & M.A. Curtis ; Polyporus parvulus Schwein.; Polystictus abietinus (Dicks.) Fr.; Polystictus parvulus (Schwein.) Cooke; Poria dentipora (Pers.) Cooke; Poria favillacea (Berk. & M.A. Curtis) Sacc.; Trametes abietina (Dicks.) Pilát; Trametes abietina var. abietina (Dicks.) Pilát
Do rodzaju Trichaptum należy 20 gatunków. Są to:
- Trichaptum abietinum
- Trichaptum agglutinatum
- Trichaptum basifuscum
- Trichaptum biforme
- Trichaptum byssogenum
- Trichaptum ceraceicutis
- Trichaptum favoloides
- Trichaptum fumosoavellaneum
- Trichaptum fuscoviolaceum
- Trichaptum griseofuscens
- Trichaptum jackiae
- Trichaptum lacunosum
- Trichaptum laricinum
- Trichaptum parvulum
- Trichaptum perrottetii
- Trichaptum sector
- Trichaptum strigosum
- Trichaptum subchartaceum
- Trichaptum suberosum
- Trichaptum variabilis
Niszczyk iglastodrzewny, Trichaptum abietinum (Dicks.) Ryvarden 1972 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Owocnik zazwyczaj rozpostaro-odgięty, czasami siedzący, bocznie przyrośnięty, przyrośnięto-odgięty lub resupinatowy, pojedynczy lub ułożony w szeregach i grupach do kilkadziesiąt kapelusików, w zależności od położenia na żywicielu. W kształcie półkoliste i wachlarzykowate. Wielkości od 15 do 80 mm i grubości do 2 mm. Na powierzchni filcowato- owłosiona, z wiekiem naga, nierówna, koncentrycznie bruzdowana. Początkowo biaława, później szarawa i żółknąca. Z wiekiem w warstwie włosków rozwijają się glony nadając powierzchni zielonkawe zabarwienie. Brzeg porowaty, falisty, cienki, ostry, tego samego koloru, a u młodych owocników może mieć fioletowawą barwę. Kontekst, cienki, dwuwarstwowy. Górna warstwa biaława, kłaczkowata i miękkia. Dolna warstwa również biaława, jędrna, twardo-włóknista. Bez smaku i o słabym zapachu. Hymenofor złożony z jednej warstwy ruryk tego samego kolotru co kontekst, przedzielony przez cienką warstwą galaretowatą, do grubości 1,5 mm. Pory początkowo barwy fioletowej, lub jasnej purpury, szczególnie na brzegu, z wiekiem żółtobrązowe i blaknące do ochry. Szorstkie, kątowe, z wiekiem wydłużające się. Wielkości 4-6 mm, z grubymi przegrodami, labiryntowate i porozrywane, cienkie z wiekiem, Zarodniki w wysypie białe. W kształcie elipsoidalno-cylindryczne, nieco wygięte, zaokrąglone na jednym biegunie, a na drugim z dziobkiem. Hialinowe, gładkie na powierzchni i nieamyloidalne. Wielkości od 7 do 8 x od 2,5 do 3,5 µm. |
| uwagi | Wywołuje zgniliznę typu białego. Niejadalny. Gatunki podobne to: niszczyk ząbkowany - Trichaptum fuscoviolaceum (Ehrenb.) Ryvarden, o ząbkowatym hymenoforze. Podobny jest również niszczyk liściastodrzewny - Trichaptum biforme (Fr.) Ryvarden. Inne nazwy to: bedłka jodłowa, huba jodłowa, huba fioletowa, hubczak jodłowy, niszczyk jodłowy, siatkowiec jodłowy, żagiew jodłowa. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
