Glony

Roślina duża, o grubej i silnie poskręcanej nibyłodydze i nibyliściach; długich międywęźlach; słabo rozgałęziona. Cała roślina jest najczęściej sztywna, bardzo krucha i łamliwa. Najczęściej silnie inkrustowana, co powoduje o ciemnozielone lub szarozielone zabarwienie.
OKROWANIE: dwurzędowe, zróżnicowane. Rzędy główne są silnie przesklepione przez rzędy boczne, tak e kolce stoją w wyraźnych bruzdach. Kolce wyrastają pojedynczo lub w pęczkach po 2-3. Są stosunkowo krótkie i grube. Często przylegają do nibyłodygi.
NIBYLIŚCIE: stosunkowo cienkie i długie, ułożone po 7 -11 (najczęściej 8) w okółku. Składają się z 4-6 okorowanych członów, są wygięte na zewnątrz, rzadko przewyższają długością międzywęźla. Ostatni człon jest nieokorowany, 2-3 komórkowy, często dłuższy od ostatniego członu okorowanego, zgrubiony, ostro zakończony.
PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach; słabo zróżnicowane; dobrze rozwinięte, bardziej spiczaste niż kolce, ale nie igiełkowate. U typowych form przylistki są wałeczkowate (rzadko brodawkowate), w górnym okółku są one przeważnie nieznacznie dłuższe niż w dolnym.
NIBYLISTKI: są krótkie. Na nibyliściach płodnych występują na stronie zewnętrznej, są krótsze od lęgi lub jej równe, tępo zakończone. U niektórych form mogą być dłuższe od lęgni. Nibylistki na stronie zewnętrznej nibyliścia są słabiej rozwinięte (brodawkowate).
KOLCE: zmienne w odniesieniu do długości - od bardzo krótkich, przylegających do nibyłodygi, po bardzo długie, prawie igiełkowate. Stoją w wyraźnych bruzdach. Najczęściej pojedyncze (zdarzają się po 2-3 w pęczkach), dość grube i wałeczkowate. W dolnych międzywęźlach są znaczniej słabiej wykształcone niż w górnych.
PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo na 3-5 członach nibyliści. Plemnie są dość duże, o pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie są ponad dwukrotnie większe od plemni, zabarwione przeważnie na kolor żółtozielony. Koronka lęgni jest duża, o gładkich krawędziach.
OOSPORY: brunatne, z 12 listewkami.

Roślina niewielka, delikatna, bardzo krucha i łamliwa, silnie rozgałęziona. Cała roślina jest przeważnie silnie inkrustowana, co powoduje, że ma ona szarozielone zabarwienie.
NIBYPĘDY: nibyłodyga o krótkich międzywęźlach.
OKROWANIE: dwurzędowe, nieregularne, bardzo wyraźne, częściowo trójrzędowe. Rzędy główne znacząco przewyższaj rzędy boczne. Zdarza się, że u roślin rosnących na podłożu organicznym lub w dolnych fragmentach nibyłodygi okorowanie jest niezupełne, lub nie występuje.
NIBYLIŚCIE: bardzo słabo wykształcone, ułożone po 6-8 w okółku. Składają się najczęściej z 1(rzadziej 2) członu okorowanego i jednego 3 komórkowego (powcinanego) członu nieokorowanego. U typowych osobników nibyliście są bardzo krótkie i cieńsze od nibyłodygi. Często, po 1 członie okorowanym, występuje nibyliść zakończony gametangiami.
PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach, przeważnie słąbo wykształcone. U typowych form, w górnym okółku są większe i wałeczkowate. W dolnym okółku mają kształt brodawkowaty. Niekiedy zróżnicowanie jest bardzo słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są wałeczkowato, lub niekiedy brodawkowato.
NIBYLISTKI: na zewnętrznej stronie nibyliści są bardzo słabo rozwinięte lub ich brak. Na stronie wewnętrznej sa wyraźne, przeważnie wałeczkowate, zawsze krótsze od lęgni.
KOLCE: pojedyncze, o nieregularnym kształcie, najczęściej brodawkowate, rzadziej wałeczkowate. W dolnych okółkach są znacznie słabiej wykształcone niż w górnych. Wyrastają z wyraźnych rzędów głównych.
PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo na jednym węźle. Niekiedy spotyka się po 2 lęgnie i 1 plemnię w węźle. Plemnie są wyraźnie mniejsze od lęgni, o pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie są zabarwione na kolor żółtozielony, z 12-15 skrętami komórek okorowania. Koronka lęgni jest wysoka, nieco rozchylona, o gładkich krawędziach.
OOSPORY: ciemnoczerwono brunatna lub ciemnnobrunatna, z 12-14 skrętami listewek i silnymi wyrostkami.

Roślina niewielka, delikatna i cienka, bardzo krucha i łamliwa, rozgałęziona. Cała roślina jest przeważnie silnie inkrustowana, co powoduje, że ma ona szarozielone zabarwienie. Osobniki słabiej inkrustowane mają żywozielone zabarwienie.
NIBYPĘDY: nibyłodyga o krótkich międzywęźlach.
OKROWANIE: trójrzędowe, regularne, bardzo zmienne. Rzędy główne są silniej rozwinięte i przesklepiają rzędy boczne.
NIBYLIŚCIE: ułożone po 7 -8 w okółku. Składają się z 5-7 członów, całe - z wyjątkiem ostatniego członu (2-3 komórkowego, krótkiego i zaostrzonego) - okorowane. U typowych osobników nibyliście są dłuższe od międzywęźli i proste (rzadko wygięte do środka). U osobników pochodzących z głębszych stanowisk nibyliście są znacznie krótsze od międzywęźli i prawie równe ich grubości (zwłaszcza nibyliście płodne).
PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach; zróżnicowane. U typowych form, w górnym okółku są dłuższe, wygięte łukowato ku górze i zaostrzone, ich długość dochodzi do szerokości nibyłodygi. W dolnym okółku mają kształt wyraźnie kolisto-brodawkowaty. Niekiedy zróżnicowanie jest bardzo słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są brodawkowato.
NIBYLISTKI: na nibyliściach płonnych są bardzo słabo rozwinięte (bardzo krótkie, cienkie i nierównomiernie wykształcone dookoła węzła nibyliścia), lub ich brak. Na nibyliściach płodnych nibylistki na stronie zewnętrznej również są słabo wykształcone, a na stronie wewnętrznej środkowe są dłuższe od lęgi, boczne zaś przeważnie od niej krótsze.
KOLCE: bardzo małe, najczęściej brodawkowate, rzadko nieco większe. W szczytowym międzywęźlu są bardzo wyraźne, o kulistym kształcie. W dolnych okółkach często nie występują, bądź są bardzo słabo wykształcone.
PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo na pierwszych 3 węzłach nibyliści. Plemnie są wyraźnie mniejsze od lęgni, o pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie są zabarwione na kolor zielony, lub pomarańczowy (na płytkich stanowiskach i podłożu organicznym) z 13-14 skrętami komórek okorowania. Koronka lęgni jest wyraźnie zamknięta, kształtem przypomina ścięty stożek.
OOSPORY: czarne, z 11-12 silnymi listewkami.

Należy do gatunku ramienic o dużej zmienności, szczególnie pod względem okolcowania (najbardziej widoczna cecha spośród cech zmiennych). Roślina niewielka, delikatna i cienka, krucha i łamliwa, bardzo słabo rozgałęziona. Cała roślina jest przeważnie silnie inkrustowana, co powoduje, że ma ona szarozielone zabarwienie. Jedynie u form rosnących w wodzie słonej inkrustacja nie występuje.
NIBYPĘDY: nibyłodyga o kształcie rurki; międzywęźla długie.
OKROWANIE: trójrzędowe, nie zawsze typowe (czasami występuje dwurzędowe). Rzędy główne przewyższają rzędy boczne.
NIBYLIŚCIE: ułożone po 7 -8 w okółku. Składają się z 6-7 członów, całe - z wyjątkiem ostatniego członu (1-2 komórkowanego) - okorowane. U typowych osobników nibyliście są znacznie krótsze od międzywęźli i proste (rzadko wygięte do środka). U osobników pochodzących z głębszych stanowisk nibyliście są nieco dłuższe i prawie równe grubości międzywęźli.
PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach; wyraźne, bardzo zmienne. W obu okółkach są dobrze rozwinięte, zaś w górnym są nieco dłuższe, wałeczkowate i tępo zaostrzone. W dolnym okółku mają kształt wałeczkowaty, czasem brodawkowaty.
NIBYLISTKI: w okółkach płodnych są dobrze rozwinięte dookoła węzła. Na stronie zewnętrznej są krótsze niż na stronie wewnętrznej, te ostatnie są dłuższe od lęgni u okazów żeńskich. U osobników męskich i osobników płonnych nibylistki są słabiej rozwinięte.
KOLCE: prawie zawsze wyrastają pojedynczo, bardzo rzadko po dwa do trzech w pęczkach. Okolcowanie jest bardzo bogate, wyraźne, bardzo zmienne pod względem długości - od kolców, których długość kilkakrotnie przewyższa szerokość łodygi do małych, brodaweczkowatych.
PIENNOŚĆ: dwupienna. Okazy męskie i żeńskie rosną koło siebie. Lęgnie i plemnie wykształcają się na pierwszych 3 węzłach nibyliści. Plemnie są duże, o intensywnie czerwonawym zabarwieniu. Lęgnie są długie, o żółtozielonym lub zielonym zabarwieniu, o 14-16 skrętach komórek okorowania. Koronka lęgni jest bardzo mała, nieco rozszerzona na szczycie.
OOSPORY: czarne, jajowate, z 11 tępymi listewkami.

Silnie okolcowana i inkrustowana.
NIBYPĘDY: rozgałęzione; o średniej grubości nibyłodydze, o międzywęźlach prawie wszystkich równie długich, nieco dłuższych od nibyliści.
OKROWANIE dwurzędowe nieregularne, częściowo trzyrzędowe z głównymi rzędami okorowania silniej rozwiniętymi.
NIBYLIŚCIE: 6-9 członowe, z wyjątkiem ostatniego krótkiego członu, są okorowane; ułożone po 6 -8 w okółku. W górnych okółkach są dłuższe od międzywęźli. U podstawy okółka nibyliści obecne są PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych okółkach. Przylistki są w górnym okółku są długie, igiełkowate, podobne do kolców.
KOLCE: równej długości lub nieco dłuższe od grubości nibyłodygi, ułożone w pęczkach po 3-5.
PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo w węzłach nibyliści. Lęgnie są duże, posiadają dużą koronkę oraz 12-14 skrętów komórek okorowania.
Oospory: czarniawe, z 8-10 skrętami lekko wystających listewek.

Gatunek bardzo zmienny, zwłaszcza w obrębie nibylistków i okolcowania. Przeważnie silnie inkrustowany, łamliwy, zielony lub szarozielony (zwłaszcza w czystych jeziorach twardowodnych). NIBYPĘDY: słabo rozgałęzione; o cienkiej nibyłodydze i nibyliściach. Nibyłodyga i nibyliście są w przekroju elipsoidalne. Międzywęźla dłuższe od nibyliści. Osobniki występujące na płytszych stanowiskach są często bardzo małe, silnie inkrustowane, przez co łamliwe. Na głębokich stanowiskach oraz w zwartych zbiorowiskach innych gatunków roślin zanurzonych spotykane są formy wydłużone, o długich międzywęźlach oraz długich i wiotkich nibyliściach. OKROWANIE podwójne, zupełne, o rzędach głównych silnie rozwiniętych i o kolcach stojących na krawędziach, które są przeważnie bardzo małe, brodawkowate. U form rosnących na podłożu organicznym lub w zwartych zbiorowiskach innych roślin, okorowanie może być niezupełne lub jest go brak. Często spotykane są nieokorowane nibyliście. NIBYLIŚCIE: o zmiennej długości i nieregularnym kształcie; 6-8 (niekiedy nawet 12) członowe o bardzo zmiennej liczbie członów okorowanych (człony nieokorowane mogą być płodne); ułożone po 6-10 (do 12) w okółku. U typowych osobników 2-3 końcowe człony są nieokorowane, wyraźnie wcięte w węzłach i tępo zakończone. U podstawy okółka nibyliści obecne są, przeważnie małe, PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych okółkach. U typowych form, w górnym okółku są one dłuższe i wałeczkowate. W dolnym – brodawkowate lub wałeczkowate. Niekiedy zróżnicowanie to jest słabo widoczne, gdyż oba okółki wykształcone są wałeczkowato. NIBYLISTKI: na stronie zewnętrznej nibyliścia są bardzo słabo rozwinięte (o kształcie brodawkowatym lub wałeczkowatym), szczątkowe lub brak. Na stronie wewnętrznej dobrze rozwinięte, często dłuższe od lęgni, tępo zakończone. KOLCE: pojedyncze, charakteryzujące się nieregularnością kształtów (przeważnie brodawkowate albo wałeczkowate). W dolnych międzywęźlach znacznie słabiej wykształcone niż w górnych, na szczytowych międzywęźlach mniejsze, ale gęściej rozmieszczone. PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko po 2 lęgnie i 1 plemni w węźle) w 2-4 pierwszych węzłach nibyliści. Plemnie są małe o żółtym (żółtopomarańczowym) zabarwieniu. Lęgnie są wyraźnie większe od plemni, żółtozielone, o zamkniętej i szerokiej u podstawy koronce z 12-14 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: brunatne do czarnych, z otoczką wapienną i z wyrostkami u podstawy i szczytu; z 12-14 skrętami listewek.