Zwierzęta

Chrząszcz o wydłużonym i dość spłaszczonym.
Bardzo charakterystycznie ubarwiony. Podstawowa barwa głowy czarna. Czułka mają początkowe człony, zazwyczaj od 1 do 5 jaśniejsze – od czerwonych do brunatnych. Przedplecze czarne z jasnymi – żółtymi lub ceglastymi brzegami bocznymi. Tarczka czarna. Podstawowa barwa pokryw żółta lub ceglasta. Na każdej pokrywie znajduje się 10 ciemnych, czarnych plamek. Szew pokryw także z wąską czarną listewką krawędziową.
W barwie odnóży dominuje kolor czarny, jedynie golenie i częściowo nasada ud jaśniejsze – od brązowych po czerwone.
Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone.
Gatunek wytwarza wiele form barwnych, zwłaszcza z różnorodnym ubarwieniem pokryw. Mogą być osobniki z całymi jasnymi pokrywami, ze zredukowaną liczbą plam, ze zlanymi plamami i w końcu całe melanotyczne.
W kraju nie ma możliwości pomylenia tego gatunku z żadnym innym.

Chrząszcz o ciele szerokim i dość spłaszczanym.
Ubarwiony, podobnie jak inni przedstawiciele tego rodzaju bardzo charakterystycznie, przez co jest łatwy do zauważenia. Głowa, przedplecze, tarczka, czułka i większa część odnóży oraz spód ciała są czarne z metalicznym, często stalowym połyskiem. Pozostała część ciała: pokrywy i część przydatków są ceglastoczerwone.
Punktowanie przedplecza dość silne i duże, skupione głownie w dwóch bruzdach po jego bokach. Mikrorzeźbę pokryw tworzy gęste, bezładne i głęboko nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy przejawia się w wykształceniu u samców szerszych członów stóp na wszystkich odnóżach. Poza tym samice są zazwyczaj większe i masywniejsze od samców.
Cechą gatunkową w ubarwieniu pozwalająca na odróżnienie od pokrewnej rynnicy topolowej jest brak ciemnej plamki na wierzchołku pokryw.
Najbardziej podobnym gatunkiem do rynnicy osikowej jest rynnica wierzbowa. Jest ona praktycznie identyczna z wyglądu, przez co jest trudniejsza do odróżnienia. Najlepszym sposobem jest zaobserwowanie na jakiej roślinie żywicielskiej był okaz odłowiony, gdyż oba gatunki preferują inne rośliny. Z cech morfologicznych, oba gatunki różnią się niuansami budowy stóp i kształtu przedplecza. Ponadto, z reguły u rynnicy osikowej czerwona barwa pokryw jest ciemniejsza, jakby przydymiona.

Chrząszcz o ciele szerokim i dość spłaszczanym.
Ubarwiony, podobnie jak inni przedstawiciele tego rodzaju bardzo charakterystycznie, przez co jest łatwy do zauważenia. Głowa, przedplecze, tarczka, czułka i większa część odnóży oraz spód ciała są czarne z metalicznym, często zielono-mosiężnym lub ciemno-mosiężnym połyskiem. Pozostała część ciała: pokrywy i część przydatków gębowych są ceglastoczerwone.
W środowisku naturalnym bardzo rzadko mogą występować formy melanistyczne.
Punktowanie przedplecza dość silne i duże, skupione głownie w dwóch bruzdach po jego bokach. Mikrorzeźbę pokryw tworzy gęste, bezładne i delikatnie nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy przejawia się w wykształceniu u samców szerszych członów stóp na wszystkich odnóżach. Poza tym samice są zazwyczaj większe i masywniejsze od samców.
Cechą gatunkową w ubarwieniu pozwalająca na odróżnienie od pokrewnej rynnicy topolowej jest brak ciemnej plamki na wierzchołku pokryw.
Najbardziej podobnym gatunkiem do rynnicy wierzbowej jest rynnica osikowa. Jest ona praktycznie identyczna z wyglądu, przez co jest trudniejsza do odróżnienia. Najlepszym sposobem jest zaobserwowanie na jakiej roślinie żywicielskiej był okaz odłowiony, gdyż oba gatunki preferują inne rośliny. Z cech morfologicznych, oba gatunki różnią się niuansami budowy stóp i kształtu przedplecza.

Dość duży gatunek niedźwiedziówki, ubarwiony typowo dla tej rodziny (przednie skrzydła w ubarwieniu kryptycznym – maskującym, tylne odstraszające).
Praktycznie brak dymorfizmu płciowego.
Skrzydła przednie brunatne. Na tym podstawowym kolorze znajduje się rysunek barwy kremowej do białej. Składa się on z ukośnej plamki biegnącej od brzegu górnego ku kątowi tylnemu skrzydła, przepaski w kształcie litery V w przednim kącie skrzydła, dochodzącej do kąta tylnego i jasnej kreski wzdłuż brzegu dolnego skrzydła.
Skrzydła tylne jaskrawo-pomarańczowe z ciemnym rysunkiem w postaci trzech plam w kącie przednim skrzydła.
Odwłok także ubarwiony jaskrawo: pomarańczowy z rzędem niewielkich czarnych kropek.
Gąsienica ma podstawową barwę ciała ciemnobrunatną. Na niej można wyróżnić jasne (kremowe). Na pierścieniach ciała ma osadzone rude brodawki, z których wyrastają szczecinki.

Ciało duże, dość płaskie i słabo sklepione. Głowa bardzo szeroka i masywna, na niej para czułek 10 członowych, kolankowato zagiętych, z czteroczłonową, grzebykowatą buławką. Oczy dość duże umieszczone po bokach głowy. Żuwaczki, zwłaszcza u samców bardzo dobrze wykształcone.
Przedplecze w zarysie prostokątne, nieznacznie szersze od głowy, natomiast dużo szersze od pokryw. Nasadowy brzeg przedplecza obwiedziony listewką krawędziową. Na urzeźbienie głowy i przedplecza składa się drobne, delikatne marszczenie.
Tarczka duża, dobrze widoczna, zaokrąglona.
Pokrywy wydłużone i dość smukłe. Ich urzeźbienie jest grubsze, przez co lepiej widoczne gołym okiem od urzeźbienia przedplecza i głowy. Guzy barkowe słabo wykształcone, natomiast dobrze są wykształcone ząbki barkowe.
Skrzydła drugiej pary – błoniaste dobrze wykształcone, jest gatunek aktywnie latający.
Odnóża bardzo silne, bieżne, przystosowane do chodzenia po pionowych powierzchniach pni drzew.
Dymorfizm płciowy: u samca żuwaczki są bardzo dobrze wykształcone, zagięte ku środkowi, a na wewnętrznej stronie posiadają tępy guzek. U samic są one mniejsze i nie posiadają guzka, a jedynie mały ząbek. Dodatkowo u samic na głowie występują dwa ostre guzki, których nie ma u samców.
Duże, wyrośnięte samce ciołka matowego mogą być czasami (zwłaszcza przez niedoświadczonych entomologów) mylone z samicami jelonka rogacza. Jednak te drugie są z reguły większe i ubarwione brunatno w odróżnieniu od ciemnopopielatych ciołków.

Chrząszcz jak na przedstawiciela rodziny stonkowatych dość duży i szeroki, o ciele równomiernie, ale niezbyt mocno wypukłym.
Bardzo charakterystyczne jest ubarwienie tego gatunku. Głowa, przedplecze, tarczka, czułka i większa część odnóży oraz spód ciała są czarne z metalicznym, często niebieskim połyskiem. Pozostała część ciała: pokrywy, część przydatków gębowych i czasem końcowe partie przednich goleni są czerwone. Cechą gatunkowa w ubarwieniu i pozwalająca na odróżnienie od dwóch pokrewnych gatunków: rynnicy osikowej i wierzbowej jest występowanie u omawianego gatunku ciemnej, zazwyczaj czarnej plamy na wierzchołku pokryw.
W środowisku naturalnym bardzo rzadko mogą występować formy melanistyczne.
Punktowanie przedplecza dość silne i duże, skupione głownie w dwóch bruzdach po jego bokach. Mikrorzeźbę pokryw tworzy gęste, bezładne i głęboko nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy przejawia się w wykształceniu u samców szerszych członów stóp na wszystkich odnóżach. Poza tym samice są zazwyczaj większe od samców.