Zwierzęta

Muszla kulista, z wyraźną, ale niską stożkowatą skrętką, z kształtu bardzo podobna do muszli winniczka, tylko mniejsza i o delikatniejszych ściankach. Barwa muszli jest jasna, w odcieniach od białego po żółtawy. Rzadko na powierzchni zewnętrznej mogą występować ciemniejsze plamki. Dołek osiowy jest zasłonięty przez fałd wargi muszli i niewidoczny. Warga najczęściej biała, nie kontrastuje z pozostałą barwą muszli.
Ciało ślimaka: noga i głowa jasnobrązowe, często ciemniejsze od muszli, o powierzchni dość chropowatej.

Muszla bardzo duża, kulista, z wyraźną, stożkowatą skrętką. Barwa muszli jest brązowa z ciemniejszymi, słabo wyraźnymi pasami, zdarzają się także osobniki bez pasów na muszli. Dołek osiowy muszli może być widoczny, ale często jest zasłonięty przez fałd wargi muszli. Warga gruba i dużo jaśniejsza od reszty muszli.
W okolicy wargi muszli u żywego ślimaka widać silnie zgrubiałą część płaszcza z otworem prowadzącym do jamy płucnej. Ciało ślimaka: noga i głowa jasnobrązowe o powierzchni dość chropowatej.

Ogólnie jaskółki nie trzeba nikomu specjalnie opisywać. Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę, że w Polsce występują trzy lęgowe gatunki jaskółek, opis staje się nieodzowny. Jaskółki ze względu na przystosowanie do szybkiego i zwinnego lotu mają wąskie, zaostrzone skrzydła, rozwidlony ogon, dziób krótki, szeroko otwierający się. Dymówka posiada długi rozwidlony ogon, w którym zwracają uwagę długie widełki złożone z zewnętrznych sterówek, dłuższych od reszty. Cechą charakterystyczną ubarwienia jaskółki dymówki jest ciemnopomarańczowe (prawie wiśniowe) podgardle i czoło, co stwarza wrażenie, że ptak ten ma pomarańczową twarz. Głowa jest czarna z granatowym połyskiem, kolor ten tworzy też obrączkę na szyi. Grzbiet również czarny z połyskiem. Brzuch, pierś i podogonie białe. Ogon czarny, lecz sterówki w połowie mają białe plamki. Nogi w kolorze czarnym jaskółka ma malutkie, pazurki słabe. Dziób krótki, czarny. Samica ma nieco krótsze widełki, a młode nie mają ich wcale. Nie mają też rdzawej plamy, w tym miejscu barwa upierzenia jest biaława. Nogi młodych są beżowe, z czasem ciemnieją. Bywają jaskółki albinosy, całe białe z czerwonymi oczami.
Na bliskim wschodzie występuje odmiana dymówki transitiva, która cały spód ciała ma rudy.

Ciało pijawki jest silnie wydłużone, w okresach głodu spłaszczone grzbieto-brzusznie, u osobników średnio najedzonych po stronie grzbietowej silnie wypukłe, zaś po stronie brzusznej wklęsłe. Po całkowitym najedzeniu, ciało pijawki lekarskiej staje się silnie walcowate. Okolica głowowa jest nieco szersza od reszty ciała. Przyssawka przednia stosunkowo wąska, przyssawka tylna szersza od przyssawki przedniej, jednak jej średnica jest mniejsza od największej szerokości ciała. Na powierzchni ciała pijawki podrażnionej lub wyjętej z wody, pojawiają się drobne brodaweczki pokrywające całe ciało. Na grzbietowej stronie ciała znajduje się 8 szeregów drobniutkich płaskich brodawek segmentalnych, które dzięki swojemu metamerycznemu rozmieszczeniu pozwalają na łatwiejszy podział ciała na somity. Ogólna ilość pierścieni w typowym przypadku wynosi 103. Posiadają 5 par oczu położonych od II do VI somitu.

Chrząszcz średnich rozmiarów, ciało ku tyłowi gruszkowato rozszerzone. Wierzch ciała dość wypukły. Na głowie 11-członowe czułki. W przedniej części przedplecza, na każdym boku, zaznacza się charakterystyczny ząbek wystający na bok
Ubarwienie wierzchniej strony ciała granatowe lub fioletowe. Z reguły zawsze występuje słaby, metaliczny połysk.
Na mikrorzeźbę przedplecza i pokryw składa się drobne, gęste i niezbyt mocno nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy bardzo słabo zaznaczony. Łatwo można jedynie poznać samice tuz przed składaniem jaj – mają one bardzo rozciągnięte odwłoki, delikatnie wystające spod pokryw.

Ciało foki jest wrzecionowate i ma kształt opływowy, umożliwiający szybkie dobre pływanie i dużą zwrotność pod wodą.
Głowa jest wydłużona. Na jej przedzie znajdują się duże nozdrza, a po bokach długie włosy czuciowe. Małżowiny usznej brak. Podczas nurkowania zarówno nozdrza jak i otwór słuchowy są zamykane fałdami skórnymi, co zapobiega napływowi wody.
Kończyny bardzo krótkie i przekształcone w płetwy. Ogon bardzo krótki, zredukowany. U foki szarej kończyny tylne są ułożone równolegle do osi ciała i wyciągnięte ku tyłowi co ułatwia pływanie, ale nie sprzyja poruszaniu się po lądzie, gdzie foka jest dość niezgrabna.
Całe ciało pokrywa gęsta i krótka sierść.
Wzór zębowy: 3141/2141.