Zwierzęta

największa z krajowych sów, dwukrotnie większy od sowy uszatej. Upierzenie bardzo kamuflujące, ciemnobrązowe z licznymi kreskami i plamkami (ale bez strzałek w przeciwieństwie do nieco podobnej sowy uszatej). Szlarę ma słabo wykształconą, ale za to cechują go duże, pomarańczowe oczy i „uszy” będące w rzeczywistości pękiem piór. Poza tym biała plama na podgardlu i opierzony skok dopełniają reszty.

pustułka jest sokołem, co można poznać po sierpowatej budowie skrzydeł (wyostrzonych na końcu) i „zębie” na dziobie, czyli wypustowi na skraju szczęki bliżej zakrzywionego odcinka dzioba. Od innych sokołów różni się zdecydowanie dłuższym ogonem. Występuje dymorfizm płciowy: samiec jest brązowordzawy na grzbiecie i wierzchu skrzydeł, głowę i wierzch ogona ma popielate. Samiczka cała brązowordzawa z wyraźnymi czarnymi prążkami. U obu spód szary, nakrapiany. Teczówki są zdecydowanie ciemne, jak u każdego sokoła (Czarnecki, Dobrowolski, Jabłoński, Nowak 1990).

Nieco większy od wrony. Okrągła głowa bez uszu, krótki ogon niewiele wystający poza złożone skrzydła. Upierzenie najczęściej popielatoszare o popielatobrunatnym płaszczu. Oczy prawie czarne, na skrzydłach 3 rzędy białawych plam, spód prążkowany w kształcie strzałek skierowanych ku tyłowi (A. Haber, M. Nunberg „Zoologia dla leśników” oraz Z. Czarnecki, K. A. Dobrowolski, B. Jabłoński, E. Nowak „Ptaki Europy”).

Tak od siebie: patrząc na rybołowa od przodu w czasie lotu ślizgowego widać skrzydła „lekko sfalowane” czyli ułożone w kształcie spłaszczonej litery „M” z lotkami rozstawionymi palczasto (w ogóle w nadgarstkach są one silnie załamane, co dobrze uwidacznia się w czasie ataku). Z tej samej perspektywy na białej głowie zaznaczają się czarne przepaski rozchodzące się na boki, najlepiej są jednak widoczne z boku, kiedy to wyraźnie można zauważyć że przebiegają przez oczy.
Rybołowy od spody są dość jasne przez co upodabniają się do mew i z daleka faktycznie trudno w pierwszej chwili je od nich odróżnić (w kątach skrzydeł występują jednak ciemniejsze plamy). Z wierzchu zaś mają klasyczne dla drapieżników brązowe upierzenie.
Młode rybołowy podobnie do młodych orlików wyróżniają się rozjaśnieniami na wierzchu skrzydeł, ale w terenie jest to trudne do wychwycenia bez porównania z dorosłym ptakiem, co wiem od doświadczonego ornitologa. Przytaczając za M.T. Wacławek ponoć samicę można odróżnić od samca po wyraźniejszej brązowej przepasce na piersi.
Charakterystyczne są szpony rybołowa pod względem barwy, bo niebieskawe i budowy ponieważ może ustawiać je dwa z przodu i dwa z tyłu. Zapewnia to lepszy chwyt przy wyciąganiu i przenoszeniu ryby. To również ułatwiają mu szorstkie wypustki pod spodem szponów, jak u bielika.