Zwierzęta

Niewielki ciemny ptak, charakteryzujący się rudym ogonkiem. Samiec jest prawie czarny, z ciemniejszą piersią i częścią twarzową oraz delikatnym rozjaśnieniem na skrzydle, na lotkach 2 rzędu. Tych szczegółów nie widać zazwyczaj w terenie, wówczas samca postrzegamy jako jednolicie czarnego ptaka z rudym ogonem. Samica jest ciemnopopielata, bez jaśniejszego lusterka na skrzydłach. U obu ptaków w rudym ogonie dopatrzymy się popielatych środkowych sterówek, oraz rudego podogonia. Nogi czarne, oczy czarne. Młode są podobne do samicy, bardziej popielate.
W Polsce występuje podgatunek kopciuszka gibraltariensis. W Maroku, na półwyspie Iberyjskim i w Turcji żyją kolejne podgatunki nieco inaczej ubarwione. Gatunek nominatywny spotkamy od Kaukazu na wschód.

Ciało pijawki jest silnie wydłużone, w okresach głodu spłaszczone grzbieto-brzusznie, u osobników średnio najedzonych po stronie grzbietowej silnie wypukłe, zaś po stronie brzusznej wklęsłe. Po całkowitym najedzeniu, ciało pijawki lekarskiej staje się silnie walcowate. Okolica głowowa jest nieco szersza od reszty ciała. Przyssawka przednia stosunkowo wąska, przyssawka tylna szersza od przyssawki przedniej, jednak jej średnica jest mniejsza od największej szerokości ciała. Na powierzchni ciała pijawki podrażnionej lub wyjętej z wody, pojawiają się drobne brodaweczki pokrywające całe ciało. Na grzbietowej stronie ciała znajduje się 8 szeregów drobniutkich płaskich brodawek segmentalnych, które dzięki swojemu metamerycznemu rozmieszczeniu pozwalają na łatwiejszy podział ciała na somity. Ogólna ilość pierścieni w typowym przypadku wynosi 103. Posiadają 5 par oczu położonych od II do VI somitu.

Chrząszcz średnich rozmiarów. Ciało wydłużone, wałeczkowate. Na głowie jedenastoczłonowe czułka i oczy, dość silnie sklepione, przez co wyraźnie wystają z głowy na boki. Przedplecze w zarysie kwadratowe, przewężone w połowie długości. Powierzchnia przedplecza gładka i błyszcząca, jedyne wyraźnie widoczne urzeźbienie to rządek punktów wzdłuż grzbietowej strony przedplecza. Szerokość przedplecza znacznie węższa od pokryw.
Tarczka dobrze widoczna.
Pokrywy szerokie, dużo szersze od przedplecza, z dobrze zaznaczonymi kątami barkowymi. Na urzeźbienie pokryw składają się regularne rządki punktów.
Ubarwienie ciała bardzo charakterystyczne: przedplecze i pokrywy czerwone, podczas gdy reszta ciała jest czarna.

Chrząszcz średnich rozmiarów. Ciało wydłużone, wałeczkowate. Na głowie jedenastoczłonowe czułka i oczy, dość silnie sklepione, przez co wyraźnie wystają z głowy na boki. Przedplecze w zarysie kwadratowe, przewężone poza połową długości, bliżej nasady. Powierzchnia przedplecza gładka i błyszcząca, jedyne wyraźnie widoczne urzeźbienie to rządek punktów wzdłuż grzbietowej strony przedplecza. Szerokość przedplecza znacznie węższa od pokryw.
Tarczka dobrze widoczna.
Pokrywy szerokie, dużo szersze od przedplecza, z dobrze zaznaczonymi kątami barkowymi. Na urzeźbienie pokryw składają się regularne rządki punktów.
Ubarwienie ciała bardzo charakterystyczne: czoło, ciemię, część odnóża, przedplecze, tarczka, pokrywy i dwa segmenty spodnie odwłoka czerwone, pozostała część ciała (czułka, reszta spodu ciała, nasada ud, staw kolanowy i stopy) czarna.

Chrząszcz o ciele wysmukłym, cylindrycznym i dość długim. Barwa ciała brunatna do brunatno-czarnej.
Głowa stosunkowo duża. Powierzchnia głowy błyszcząca i mocno, gęsto punktowana. Oczy duże, położone na granicy boku i szczytu głowy. Z przodu oczy są lekko wycięte. Czułka 11-członowe, zakończone dobrze odgraniczona trójczłonową buławką.
Przedplecze ma kształt beczułkowaty, najszersze jest w połowie długości. Jego powierzchnia, podobnie jak na głowie, pokryta jest głębokim i gęstym punktowaniem. W nasadowej części przedplecza znajduje się mały, głęboki dołek.
Tarczka mała, ale dobrze widoczna, w zarysie trójkątna.
Pokrywy wydłużone z dobrze zaznaczonymi barkami. Na powierzchni pokryw zaznaczają się delikatne rzędy z nieregularnie ułożonymi punktami. W części nasadowej pokryw, wzdłuż szwu występują wgłębienia, natomiast przy końcu pokryw szew posiada obrzeżenie.
Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone, jest to gatunek dobrze latający.

Najpospolitsza sikora i najbardziej znana. Wielkości prawie wróbla, w Europie jest to największa z sikor. Cechą charakterystyczną tego ptaka jest czarny krawacik, który w różnej wielkości obserwujemy u obu płci. Brzuch jest żółty, grzbiet oliwkowy, skrzydła szare z niebieskim odcieniem i jasno obrzeżonymi lotkami. Przez skrzydło przechodzi dobrze widoczna brudnobiała pręga. Głowa czarna z połyskiem, policzki śnieżnobiałe. Podgardle czarne przechodzące we wspomniany krawacik. U samca sięga on prawie do końca brzucha, rozszerza się do dołu, u samicy krawacik jest węższy i krótszy. Tę cechę widać najlepiej wówczas, gdy możemy oglądać oba ptaki z pary. Widząc osobniki pojedyncze trudno czasem zdecydować po krawaciku jaka to płeć. Podogonie sikory bogatki jest brudnobiałe, sterówki w kolorze lotek, szarawe wpadające w niebieski. Zewnętrzne sterówki białe. Bogatka w okresie zimowym i wiosennym kolory upierzenia ma bardzo widoczne, czapeczka ma wyraźny połysk, kolory kontrastują. Wówczas ptak wygląda bardzo ładnie. Potem piórka nieco szarzeją i bledną. Dziób krótki, ostro zakończony w kolorze czarnym, nogi grafitowe. Młode po wypierzeniu są podobne do dorosłych, lecz nieco bledsze.