Dodano: 9 marca 2011
Roślina jednoroczna lub dwuletnia, cała odstająco szorstko owłosiona. Łodyga: wzniesiona, w górze wiechowato rozgałęziona. Liście: brzegiem faliste i pomarszczone. Dolne są duże i jajowate, górne zaś małe i podługowate, wpół obejmujące łodygę. Kwiaty: są duże i zwisające, o symetrii promienistej z koroną o zaostrzonych płatkach w kolorze niebieskim (rzadko białym) i białych osklepkach. Wyrastają na szczycie łodygi w formie luźnego, ulistnionego sierpika (kwiatostan typu wierzchotka jednoramienna). Okres kwitnienia: od czerwca do sierpnia. Owoc: rozłupnia rozpadająca się na 4 żeberkowane rozłupki.
Ogórecznik lekarski, Borago officinalis L. | systematyka |
|
|---|---|
| wygląd | Roślina jednoroczna lub dwuletnia, cała odstająco szorstko owłosiona. Łodyga: wzniesiona, w górze wiechowato rozgałęziona. Liście: brzegiem faliste i pomarszczone. Dolne są duże i jajowate, górne zaś małe i podługowate, wpół obejmujące łodygę. Kwiaty: są duże i zwisające, o symetrii promienistej z koroną o zaostrzonych płatkach w kolorze niebieskim (rzadko białym) i białych osklepkach. Wyrastają na szczycie łodygi w formie luźnego, ulistnionego sierpika (kwiatostan typu wierzchotka jednoramienna). Okres kwitnienia: od czerwca do sierpnia. Owoc: rozłupnia rozpadająca się na 4 żeberkowane rozłupki. |
| wymiary | Łodyga o wysokości do 60 cm, kwiaty o średnicy do 3 cm. |
| występowanie | W Polsce rośnie dziko jako rzadki chwast ogrodowy. Uprawiany jako roślina przyprawowa, lecznicza i ozdobna. |
| rozmnażanie | Generatywnie przez nasiona. |
| uwagi | Ogórecznik lekarski swoją nazwę zawdzięcza aromatowi ogórka, który posiadają liście ziela – z tego względu młode, jeszcze nie owłosione liście, drobno posiekane, używane są jako przyprawa do sałatek, sosów, zup. Używa się ich też do przyprawiania mięsa (szczególnie baraniny), twarogu. Używa się go również do aromatyzowania niektórych likierów, napojów, octu, win. W starożytnym Rzymie liście ogórecznika (także kwiaty) dodawano do wina, aby podsycić siłę i odwagę legionistów. Wierzono także, iż ogórecznik poprawia samopoczucie i leczy od smutku. Dlatego właśnie dodawano go także gościom podczas uczt. ROŚLINA LECZNICZA Surowcem są górne ulistnione części pędów ogórecznika zbierane w okresie zakwitania, z których otrzymuje się tzw. ziele ogórecznika - Herba Boraginis i olej z nasion - Oleum Boraginis. Podstawowymi związkami chemicznymi są flawonoidy, garbniki, sole mineralne (m. in. rozpuszczalna, dobrze przyswajalna dla organizmu krzemionka oraz azotan potasu), witamina C, magnez, potas, alantoina, śluzy, kwas jabłkowy, kwas cytrynowy. Działanie: posiada łagodne działanie moczopędne, przeciwzapalne, uspokajające i bakteriobójcze. Używany jest wewnętrznie do leczenia zapaleń i uszkodzeń błon śluzowych jamy ustnej, układu oddechowego, przełyku, żołądka, jelit, a także w przewlekłym zapaleniu nerek, chorobie reumatycznej i jako środek łagodnie uspokajający. Zewnętrznie używa się jako odwar przy oparzeniach skóry, czyrakach, odmrożeniach, wybroczynach, trądziku młodzieńczym, świądzie skóry i trudno gojących się ranach. Najczęściej używa się w postaci naparu. Olej z nasion zalecany jest przy leczeniu nerwic, depresji, schizofrenii, a także przy wzmożonym wysiłku umysłowym i fizycznym, w czasie menopauzy. Działa korzystnie na ośrodki mózgowe, poprawia krążenie i pracę gruczołów dokrewnych. Może być stosowany w kosmetyce w sposób podobny jak ogórek. Olej z ogórecznika lekarskiego (borogoglandyna) o żółtawej barwie stosowany jest do pielęgnacji skóry bardzo suchej, łuszczącej się, wrażliwej, dobrze oczyszcza skórę usuwając zanieczyszczenia z porów i zamykając je. Zawiera składniki spotykane dotychczas tylko w mleku matki. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
