Zwierzęta

Wielkości kosa. Głowa, kark, pokrywy nadogonowe szare, popielate. Kantar czarny, nad okiem i za okiem biała brew. Sterówki czarne, grzbiet brązowy, tak jak skrzydła, których lotki są brunatnoczarne. Podgardle lekko pomarańczowe, upstrzone pionowymi rzędami trójkątnych plamek. Pierś i boki brzucha upstrzone rzędami plamek w kształcie grotu. Brzuch kremowy, na piersi po bokach jasnopomarańczowe palmy. Nogi ciemnoszare, dziób żółty z szarą końcówką. W locie u kwiczoła pokrywy podskrzydłowe białe. Samica ubarwiona podobnie jak samiec, kolory jednak są mniej wyraziste, przyblakłe. Sylwetka kwiczoła jest smukła, ogon wydaje się dłuższy niż u kosa.

Kwiczoł, Turdus pilaris

systematyka

Rząd: Wróblowe (Paseriformes
Podrząd: Śpiewające (Oscines)
Rodzina: Drozdowate (Turdidae)

wygląd

występowanie

Obecnie ten drozd jest spotykany w całej europie. W okresie lęgowym w Europie środkowej i północnej, w środkowej pozostaje przeważnie cały rok. W okresie zimowym przebywa także w Europie zachodniej i południowej i nie spotykamy go tam w sezonie lęgowym. W Polsce preferuje miejskie parki, luźne zadrzewienia śródpolne, zadrzewiania wiejskie, skraje drzewostanów i prześwietlone lasy, najchętniej podmokłe. Pierwotnie był to gatunek ograniczony jedynie do lasów łęgowych i olsów, występował w dolinach rzecznych. Od lat 50-tych ub. wieku rozprzestrzenił się na całą Polskę.

pokarm

Drobne bezkręgowce, w tym larwy chrząszczy, dżdżownice, ślimaki. Oprócz tego owoce, najchętniej jarzębina i jabłka. W okresie zimowym w szczególności opadłe z drzew owoce, jagody jałowca, jarzębiny.

gniazdo

Kwiczoły preferują lęgi w luźnych koloniach, chociaż nie brak lęgów całkowicie pojedynczych i w osamotnieniu. Ptak ten najchętniej gniazdo buduje w drzewach iglastych, jednak potrafi założyć je w rozwidleniu starej wierzby, czy lipy. Ptaki lęgnące się w luźnych lasach najczęściej zakładają gniazda samotnie, ptaki parków miejskich są bardziej towarzyskie i to tu widuje się luźne kolonie. Gniazdo to niecka ulepiona z traw, w środku wyłożona warstwą błota i czasami ponownie wyłożona warstwą traw. Jaja w liczbie 4-6 są koloru zielonawoniebieskiego i nakrapiane w rdzawe kropeczki. Wysiadywanie trwa do 14 dni i ta rola spada na samicę. Natomiast karmieniem piskląt zajmują się oboje rodzice. Pisklęta po dwóch tygodniach opuszczają gniazdo, lecz nadal są zależne od rodziców i bardzo słabo latają. Stąd pisklęta najczęściej zabierane do domów to kwiczoły. Pamiętajmy, że taki pozornie samotny i bezradny kwiczołek jest pilnowany i dokarmiany przez rodziców i nie należy go zabierać z miejsca, w którym go znaleźliśmy. Można najwyżej w razie potrzeby posadzić młodego ptaszka na wyższej gałęzi. Niektóre pary wyprowadzają dwa lęgi w roku.

ochrona

Objęty ochroną ścisłą w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 roku w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną (Dz U z 2004 r. Nr 220,poz. 2237 ze zm.)

Zagrożenia:
Brak konkretnych zagrożeń dla tego gatunku. Jednak nadmierna liczba drapieżników stwarza realne zagrożenie dla słabo lotnych piskląt, które są łapane w pobliżu gniazd. Zachowanie podmokłych terenów leśnych w dolinach rzek tworzy najdogodniejsze warunki gniazdowe dla tego gatunku. Zatem ochrona tych miejsc to jeden z elementów ochrony kwiczoła.

uwagi

Kwiczoł był do niedawna ptakiem łownym. W środkowej Europie głównie we Francji, ale także i w Polsce uważany był za przysmak szlacheckich stołów. Przygotowywano ptaszki pieczone lub w rosołku. Najbardziej doceniano pieczone kwiczoły jesienią, kiedy objadały się jarzębiną i jałowcem. Wówczas przygotowywano je w całości, nie patrosząc, a owoce w żołądku nadawały specyficznego, pożądanego smaku pieczeni.

biologia

Kwiczoł to bardzo plastyczny ptak. Przystosował się do życia nawet w dużych miastach. Zima ptaki koczują zazwyczaj w niewielkich stadkach, ale widywane są tez stada do 3 tysięcy osobników. Ptaki te są bardzo ruchliwe i często je widujemy na drzewach, czy na świeżo skoszonym trawniku. Przy gnieździe wykazują sporą agresję, przeganiając wałęsające się koty, czy nadlatujące wrony. Głośno krzyczą widząc też człowieka. Ale często nie reagują wcale, zwłaszcza w parkach dużych miast. Śpiew kwiczoła to kwiczące i skrzypiące dźwięki, składające się na krótką piosenkę. W stadzie porozumiewają się głośnym „czak , czak”.Br>

Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.
"Niniejszy dokument został opublikowany dzięki pomocy finansowej UE. Za treść tego dokumentu odpowiada autor opracowania, poglądy w nim wyrażone nie odzwierciedlają w żadnym razie oficjalnego stanowiska UE"