Dodano: 31 sierpnia 2006
Ptak średniej wielkości, którego ubarwienie świadczy o tym, że przebywa przeważnie w dolnej części lasu, gdzie jest ciemno i buro. Samiec jest całkowicie czarny z jaskrawym żółtopomarańczowym dziobem. Powieki tworzą wokół oka żółtą obwódkę. Samica jest ciemnobrązowa, w jej ubarwieniu widać lekkie nakrapianie i kreskowanie zwłaszcza na brzuchu i podgardlu. Dziób samicy jest brązowoszary. Młode są podobne do samicy, tylko nieco jaśniejsze i bardziej nakrapiane. Ptaki te mają smukłe nogi przystosowane do biegania i skakania. Ostry dziób pozwala na łatwe zdobywanie pokarmu zwierzęcego. Ogon jest dość długi, wyraźnie widoczny i w locie i w spoczynku. Siedzący i chodzący ptak wielokrotnie zadziera go do góry.
Kos, Turdus merula | systematyka | Rząd: Wróblowe (Passeriformes) Rodzina: Drozdowate (Turdidae) |
|---|---|
| wygląd | Ptak średniej wielkości, którego ubarwienie świadczy o tym, że przebywa przeważnie w dolnej części lasu, gdzie jest ciemno i buro. Samiec jest całkowicie czarny z jaskrawym żółtopomarańczowym dziobem. Powieki tworzą wokół oka żółtą obwódkę. Samica jest ciemnobrązowa, w jej ubarwieniu widać lekkie nakrapianie i kreskowanie zwłaszcza na brzuchu i podgardlu. Dziób samicy jest brązowoszary. Młode są podobne do samicy, tylko nieco jaśniejsze i bardziej nakrapiane. Ptaki te mają smukłe nogi przystosowane do biegania i skakania. Ostry dziób pozwala na łatwe zdobywanie pokarmu zwierzęcego. Ogon jest dość długi, wyraźnie widoczny i w locie i w spoczynku. Siedzący i chodzący ptak wielokrotnie zadziera go do góry. |
| występowanie | Lasy, zarośla, ogrody i parki. Ważnym elementem środowiska kosa jest bogate podszycie. Jest to ptak pospolity w Polsce, lęgnie się w całym kraju. Spotkamy go prawie w każdym lesie, liczniej w tych mieszanych. W Europie nie zasiedla tylko północnych krańców kontynentu. Częściowo wędrowny, wówczas zimuje w zachodniej Europie i wokół Morza Śródziemnego. |
| pokarm | Bezkręgowce przebywające w ściółce i ziemi. Głównie dżdżownice, pędraki, ślimaki. Także owoce i jagody oraz (osobniki zamieszkujące bliżej osiedli ludzkich) odpadki ze śmietnika. Obserwowałam także kosy przy padlinie, kiedy próbowały co nieco dla siebie skubnąć. |
| gniazdo | To głęboka miskowata niecka, złożona z suchych traw i mchu w środku wylepiona ziemią, przez co gniazdo jest trwałe i mocne. Zazwyczaj kos ukrywa gniazdo w niewielkim świerku, czasem w półdziupli czy wgłębieniu wierzby lub lipy. Widziałam też gniazda w winorośli oraz na słupku przy płocie, jednak było ono ukryte w gęstych krzewach. Literatura podaje, że w jednym gnieździe mogą znaleźć się zniesienia dwóch samic. Jajka są ubarwione oliwkowo w liczne nieco ciemniejsze zielonkawo-brązowe ciapki. Dwa zniesienia w roku nie są niczym nadzwyczajnym, zdarzają się również trzy. Wysiaduje głównie samica, przez dwa tygodnie. |
| biologia | Gatunek ten obecnie możemy podzielić na dwie odmiany: wędrowną i osiadłą. Ptaki przebywające w środowisku leśnym najczęściej podejmują wędrówki w celu znalezienia terenów, gdzie zimy są łagodniejsze i łatwiej zdobyć pokarm. Osobniki żyjące w parkach miejskich i ogrodach zazwyczaj zostają na zimę korzystając z pokarmu, jaki mogą zdobyć dzięki obecności człowieka. Ptaki te są mniej płochliwe, zaglądają do śmietników, wyjadają odpadki, i pokarm wystawiany do karmników. W ogrodach kosy bardzo chętnie zjadają pozostawione na drzewie jabłka, a gdy tylko stopnieją śniegi ruszają do ogródków, gdzie w spulchnionej ziemi łatwo znaleźć dżdżownicę czy pędraka. Kos poluje na bezkręgowce przegrzebując ściółkę leśną czy parkową, często rozrzuca przy tym suche liście na wszystkie strony. Od czasu do czasu przechyla głowę i przygląda się wybranej grudce ziemi, żeby po chwili zaatakować i wyciągnąć z niej smaczny kąsek. Śpiew kosa to melodyjne fletowe tony. Uznawany jest za jeden z ładniejszych. Sprawia też dużą radość wówczas, gdy oczekujemy na pierwsze oznaki wiosny i nagle (zazwyczaj w lutym, marcu) pomimo leżącego śniegu słyszymy piękny śpiew. Pierwsze zwrotki są jakby nieśmiałe, jakby na próbę, jednak z każdym dniem kos śpiewa coraz piękniej i żywiej. Zwłaszcza w słoneczne poranki. Wiosną kos śpiewa już pełną pieśń, najczęściej rano i wieczorem, tuż przed zachodem słońca. Dołączają się do tego ptaki, które powróciły z zimowisk. Śpiewający samiec siada przeważnie na czubku drzewa lub krzewu, dzięki czemu łatwo go zaobserwować. Wystraszony lub spłoszony kos wydaje krótki, ostry krzyk, który słychać z daleka. Opracowanie: Danuta Pepłowska-Marczak |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Agnieszka globtrotter_32@poczta.fm
26 lutego 2007
to nie komentarz...śpiew kosa budzi mnie czasem już ledwo po czwartej albo okolo szóstej, siada na dachu 10 piętrowego bloku i zaczyna rzeczywiście dość nieśmiało ale z minuty na minutę jest coraz słodszy ...czy kosy mają ustalone jakieś godziny śpiewu czy nie ma tu reguł ?? Pozdrawiam 26.02.2007
