Dodano: 2 marca 2006
Na pierwszy rzut oka podobny do bardziej znanego dzięcioła zielonego. Jest jednak od niego mniejszy i ma skromniejsze ubarwienie głowy. Ptak ten jest ogólnie ubarwiony oliwkowo-zielono, głowa jest szara, tak samo jak szyja i brzuch. Lotki w czarno-białe prążki, co dość dobrze jest widoczne u siedzącego ptaka jako prążkowanie końca skrzydła. Na głowie czarna pręga pomiędzy nasadą dzioba a okiem (tzw. kantar), oraz poniżej czarny „wąsik”.
U samca dodatkowo czerwone czoło, plama ta powiększa się z wiekiem.
U samca dodatkowo czerwone czoło, plama ta powiększa się z wiekiem.
Dzięcioł zielonosiwy, Picus canus | systematyka | Rząd: Dzięciołowe (Piciformes) Rodzina: Dzięciołowate (Picidae) |
|
|---|---|---|
| wygląd | Na pierwszy rzut oka podobny do bardziej znanego dzięcioła zielonego. Jest jednak od niego mniejszy i ma skromniejsze ubarwienie głowy. Ptak ten jest ogólnie ubarwiony oliwkowo-zielono, głowa jest szara, tak samo jak szyja i brzuch. Lotki w czarno-białe prążki, co dość dobrze jest widoczne u siedzącego ptaka jako prążkowanie końca skrzydła. Na głowie czarna pręga pomiędzy nasadą dzioba a okiem (tzw. kantar), oraz poniżej czarny „wąsik”. U samca dodatkowo czerwone czoło, plama ta powiększa się z wiekiem. |
|
| występowanie | Dzięcioła zielnosiwego spotkamy na większości terenów Europy, poza Półwyspem Apenińskim, wyspami Brytyjskimi i Północą Europy. Jego występowanie jest raczej ograniczone do wnętrza kontynentu. Występuje również w środkowej Azji. W Polsce widać wyraźnie dwa obszary występowania dzięcioła zielnosiwego: południe Polski oraz północny-wschód. W innych regionach ptak ten jest widywany sporadycznie. Najliczniej występuje w lasach liściastych, oraz mieszanych a także parkach i ogrodach. Jego występowanie w borach zależne jest od obecności drzew liściastych. Preferuje część lasu granicząca z terenem otwartym. Dzięcioła zielonosiwego można sporadycznie obserwować w parkach dużych miast, kiedy żeruje na ziemi. |
|
| pokarm | Patrząc na sylwetkę tego ptaka i sposób poruszania się od razu odgadniemy, że nie odżywia się on jak znane nam dzięcioły. Dzięcioł zielonosiwy skacze po gałęziach jakby był jakimś drozdem, nie prostuje sylwetki, często ją wygina, również głowa kręci się i wygina na różne strony. Często siada w pozycji pionowej na niewielkiej gałęzi i dobrze porusza się po ziemi. W ten sposób zdobywa pokarm, w którym dominują mrówki i owady zbierane z gałązek, liści i z ziemi. Oczywiście również wydobywa owady z drewna, ale nie jest to główna forma pobierania pokarmu. |
|
| gniazdo | Jest to dziuplak jak wszystkie nasze dzięcioły. Ze względu na dość delikatną budowę dzioba dziuple wykuwa w miękkim drewnie drzew liściastych, często na trenie podmokłym, gdzie znajduje okazy spróchniałe i obumierające. Dziupla jest wewnątrz jakby niedokończona, sterczą z niej drzazgi i wiórki. Na takim podłożu ptak ten składa do 9 białych jaj. Poza bliskim systematycznie dzięciołem zielonym żaden inny nie znosi takiej sporej ilości jaj. Wysiadują oboje rodzice przez około dwa tygodnie. Młode po wykluciu pozostają w gnieździe do 20 dni i przez kolejne kilkanaście potrzebują opieki rodziców. Wówczas przesiadują w pobliżu dziupli i czekają na pokarm. Ze względu na szorstkie i kolczaste dno dziupli pisklęta posiadają zgrubienia na spodniej stronie palców i na pięcie, dzięki czemu mogą swobodnie siedzieć opierając się o nogi. |
|
| ochrona | Objęty ochroną ścisłą, wymagający ochrony czynnej w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 28 września 2004 roku w sprawie gatunków dziko występujących zwierząt objętych ochroną (Dz U z 2004 r. Nr 220,poz. 2237 ze zm.). Objęty również ochroną Natura 2000, Dyrektywa Ptasia: Art. 4.1, załącznik I.
W Europie gatunek posiada kat. D: zagrożony z racji zmniejszania się populacji.
Konwencja Berneńska załącznik II. Zagrożenia: Spora część populacji krajowej występuje na terenach chronionych, min. Biebrzański PN, Białowieski PN, czy Karkonoski PN. W celu zachowania gatunku należy zachowywać w lasach obumierające, martwe drzewa liściaste i starodrzewia. Również zadrzewienia dolin rzecznych i przy jeziorach (olchy, osiki). Głownie te drzewa stanowią miejsce żerowania dzięcioła zielonosiwego, oraz miejsce lęgowe. |
|
| biologia | Dzięcioł ten prowadzi dość skryty tryb życia. Nie rzuca się w oczy jak inne dzięcioły- zwłaszcza w okresie lęgowym. Jest to ptak osiadły, chociaż niektóre źródła podają, że w czasie ostrych zim migruje w cieplejsze rejony. Tej zimy obserwowałam tego ptaka, mimo dużej okrywy śnieżnej i sporych mrozów. Ptak trzymał się blisko karmnika dla ptaków umiejscowionego w ogrodzie na skraju lasu przy budynku mieszkalnym. Towarzyszyły mu sójki i kos. Głos godowy dzięcioła zielonosiwego to zawodzące pju pju pju...., bardzo powolne, płaczliwe na końcu jeszcze słabsze i cichsze. Tradycyjne dzięciole werble, czyli bębnienie w suchy konar drzewa jest ciche i nie usłyszymy go z daleka. Zatem jeśli chcemy specjalnie zobaczyć dzięcioła zielonosiwego to najlepszym sposobem jest nasłuchiwanie wiosennych głosów godowych, kiedy w okresie tym para ptaków ugania się pomiędzy gałęziami.
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.
Komentarze
Brak komentarzy.
