Dodano: 15 września 2006
Rzadki, jednoroczny grzyb. Spotykany od końca lipca do połowy października. Owocniki spotyka się na drewnie żywych i martwych dębów, zwykle u postawy pnia, opodal pnia, wyrastając z korzenia, pokrytego cienko ziemią lub na wysokości. Może rosnąć pojedynczo, w grupie, w pęku lub być zrośnięty kapeluszami. Ozorka bardzo rzadko spotyka się na innych drzewach liściastych.
Do rodzaju Fistulina sp. należy 7 gatunków i są to:.
- Fistulina africana
- Fistulina antarctica
- Fistulina brasiliensis
- Fistulina guzmanii
- Fistulina hepatica
- Fistulina pallida
- Fistulina spiculifera
Występuje również pod nazwami: Hypodrys hepaticus (Schaeff.) Pers.; Fistulina sarcoides St.-Amans; Fistulina endoxantha Speg.; Boletus buglossum Retz.; Boletus hepaticus Schaeff.; Fistulina hepatica var. endoxantha (Speg.) J.E. Wright; Agarico-carnis lingua-bovis Paulet; Boletus bulliardii J.F. Gmel.; Fistulina buglossum (Retz.) Pers.
Ozorek dębowy, Fistulina hepatica (Schaeff.) With. 1792 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Owocnik w kształcie łopatowaty, poduszkowaty, nerkowaty, wachlarzowaty, a najczęściej przypomina ozór zwierzęcy albo płat wątroby. Do substratu przyrośnięty bocznym, krótkim trzonkiem. Szerokości od 100 do 250 mm, a grubości od 20 do 60 mm. Górna powierzchnia promieniście pręgowana i brodawkowata. Początkowo o barwie bladoróżowej, a później krwistoczerwona do purpurawobrązowawej. Młode owocniki mogą wydzielać krople czerwonego płynu. Dojrzałe natomiast, podczas wilgotnej pogody, pokryte są równomiernie śluzowatą powłoką, przypominającą w kolorze i konsystencji żurawinowy kisiel. Z czasem śluz spływa i wysycha, a powierzchnia robi się wtedy matowa, porowata i bardziej brązowawoczerwonawa do brązowej w kolorze. Pory w kształcie kuliste i drobne. W ilości od 4 do 7 na mm. W barwie początkowo białawej, a z wiekiem żółknące i rdzawobrązowawe. Uciśnięte ciemnieją. Rurki długości od 10 d0 15 mm. Zbite i gęste, ale nie zrośnięte i wolnozwisające. W kolorze porów. Trzon boczny, bardzo krótki od 10 do 40 mm lub nie występuje. Masywny, w kolorze cielisty, z wiekiem ciemniejący do brązowego. Miąższ mięsisty i soczysty. Grubości od 30 do 40 mm. Po przecięciu wydziela prawie krwisty sok. Struktura marmurkowata, żyłkowata, a w starszych okazach włóknista. W barwie cielistoczerwone. Przypomina wyglądem miąższ rozkrojonej truskawki. W zapachu przyjemnie owocowy, a w smaku kwaskowaty. Zarodniki w wysypie barwy ochrowożółtawej. W kształcie owalne, szeroko elipsoidalne do jajowatych, z odgiętym lekko dziubkiem. Powierzchniowo gładkie, z dużą kroplą tłuszczu wewnątrz. Hialitowe lub lekko różowawożółtawe. Wielkość od 4 do 6 µm x od 3 do 4 µm. |
| ochrona | Objęty ochroną ścisłą. Rozporzadzenie MŚ z dnia 9 lipca 2004 roku. Ujęty na czerwonej liście grzybów wielkoowocnikowych zagrożonych w Polsce ze statusem „R”- rzadki. |
| uwagi | Jadalny, ale niezbyt smaczny
Jest to saprotrof i słaby pasożyt, powodujący brunatną zgniliznę drewna. Atakuje zwłaszcza rdzeń starych dębów. Powolnie tworzy puste wnętrze drzewa, a proces ten przebiega wiele lat i nie jest wielce szkodliwy. Gatunek podobny to: ozorkowiec dębowy - Buglossoporus pulvinus (Pers.) Donk; bez tak mięsistego i krwistego miąższu, jak ma ozorek dębowy, o drobnoziarnistej skórce i białawy do brązowawożółtego w kolorze. Inne nazwy to: cewiak wątrobowy, grzyb wątrobowy, ozorek pospolity, ozorek wątrobowy. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
