Dodano: 29 grudnia 2006
Spotykana od czerwca do listopada na drewnie drzew liściastych, a w szczególności na topoli, wierzbie i klonie jesionolistnym. Dość pospolita, ale występuje w rozproszeniu i reprezentowana jest przez wiele form.
Do rodzaju Bjerkandera sp. należy tylko 2 gatunki. Są to:
- Bjerkandera adusta
- Bjerkandera fumosa
Występuje pod nazwami: Leptoporus fumosus (Pers.) Pat.; Polystictoides fumosus (Pers.) Teixeira; Polyporus alligatus Fr.; Polyporus fumosus (Pers.) Fr.; Polyporus fragrans Peck; Polyporus imberbis (Bull.) Fr.; Polyporus pallescens Fr.; Daedalea imberbis (Bull.) Chevall.; Boletus imberbis Bull.; Polyporus demissus Berk.; Daedalea saligna Fr.; Polyporus salignus (Fr.) Fr.; Boletus fumosus Pers.; Polyporus aberrans Velen.; Polyporus decurrens Velen.; Polyporus emergens Velen.; Polyporus eminens Velen.; Gloeoporus fumosus f. eminens (Velen.) Pilát; Polyporus fumosus var. fragrans (Peck) Rea; Polyporus robiniae Velen.; Polyporus tyttlianus Velen.; Tyromyces fumosus (Pers.) Pouzar; Gloeoporus fumosus (Pers.) Pilát; Leptoporus imberbis (Bull.) Quél.; Agaricus imberbis (Bull.) E.H.L. Krause; Bjerkandera fragrans (Peck) Murrill; Bjerkandera holmiensis (Fr.) P. Karst.; Bjerkandera pallescens (Fr.) P. Karst.; Cladomeris alligata (Fr.) Bigeard & H. Guill.; Cladomeris imberbis (Bull.) Quél.; Cladomeris saligna (Fr.) Quél.; Meripilus salignus (Fr.) P. Karst.; Merisma imberbis (Bull.) Gillet; Merisma salignum (Fr.) Gillet; Polyporus hederae Ade; Polystictoides pallescens (Fr.) Lázaro Ibiza; Polystictus pallescens (Fr.) Bigeard & H. Guill.; Polypilus alligatus (Fr.) P. Karst.; Polyporus salignus var. holmiensis Fr.
Szaroporka odymiona, Bjerkandera fumosa (Pers.) P. Karst. 1880 | systematyka |
|
|
|---|---|---|
| budowa | Owocnik jednoroczny. W kształcie nieregularny, półkolisty, konsolowaty lub rozpostarto-odgięty. Dachówkowato skupiony lub niekiedy resupinowaty. Przyrośnięty bokiem. Wielkości od 20 do 50 x od 30 do 120 mm. Grubości od 5 do 15 mm. Barwy słomkowożółtej, kremowoizabelowatej lub bladoorzechowej. Powierzchnia górna równa lub pagórkowata, u młodego owocnika omszona, później naga. Może być niewyraźnie pręgowana i nieregularnie plamista. Brzeg w kolorze orzechowym, początkowo zaokrąglony, dość gruby, a następnie cienki i miejscami lekko podwinięty. W kolorze lekko ciemniejszy, a część przyrostowa w barwie białawej. Powierzchnia hymenoforu biaława, białawoizabelowata do brunatnokremowej. Wrażliwa na uciskanie i przebarwia się brunatniejąc. Pory drobne, średnicy od 0,2 do 0,4 mm i w ilości od 2 do 4 na mm. W kształcie najczęściej koliste lub wydłużone. Nie zawsze regularne i często powyginane. Rurki w jednej warstwie. Długości od 1 do 3 mm. Przybierają zazwyczaj barwę miąższu z ciemniejszym odcieniem. Brzeg gładki z czasem ząbkowany. Miąższ w kolorze jasnego drewna lub kremowoizabelowaty, o wyraźnie pręgowanej fakturze. Grubości do 10 mm. W konsystencji twardo-mięsisty, skórkowato-mięsisty lub włóknisty, kiedy wilgotny. W stanie suchym korkowaty.Pod warstwą rurek na przekroju dojrzałego owocnika pod lupą widoczna ciemniejsza, cienka linia. W zapachu anyżkowy, a w smaku nieokreślony. Zarodniki w wysypie słomkowożółte. W kształcie elipsoidalne. Na jednym końcu spłaszczone lub nieco wgłębione, a na drugim lekko ukośnie ścięte. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe. Wielkość od 4,5 do 7,5 x od 2,5 do 4 µm. | |
| uwagi | Niejadalna.
Wywołuje dość intensywną zgniliznę typu białego.
Gatunki podobne to: szaroporka podpalana - Bjerkandera adusta (Willd.) P. Karst.; którą charakteryzują przede wszystkim, ciemnodymne do czarnych w kolorze pory.
Inne nazwy to: bjerkandera odymiona, huba szorstko-szara, żagiew biała, żagiew czarniawa, żagiew odymiona.
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.Komentarze
Brak komentarzy.
