Dodano: 0 0000
Gatunek bardzo pospolity i wieloletni. Owocniki wyrastają na pniach żywych i martwych drzew liściastych, (brzóz, wierzb, grabów, klonów, buków i innych). Bardzo rzadko na iglastych. Obecny jest w lasach, parkach i zadrzewieniach przydrożnych.
Występuje również pod nazwami: Boletus fomentarius L.; Pyropolyporus fomentarius (L.) Teng; Fomes fomentarius var. nigrescens (Klotzsch) Lloyd; Elfvingiella fomentaria (L.) Murrill; Polyporus fomentarius (L.) Fr.; Elfvingia fomentaria (L.) Murrill; Ungulina fomentaria (L.) Pat.; Agaricus fomentarius (L.) Lam.; Ochroporus fomentarius (L.) J. Schröt.; Scindalma fomentarium (L.) Kuntze; Placodes fomentarius (L.) Quél.
Rodzaj Fomes sp. reprezentuje sześć gatunków. Są to:
- Fomes chaquensis
- Fomes clelandii
- Fomes fomentarius
- Fomes hemitephrus
- Fomes meliae
- Fomes pseudosenex
Hubiak pospolity, Fomes fomentarius (L.) J.J. Kickx 1867 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Owocnik bokiem przyrośnięty do podłoża. W kształcie kopytowaty. Gruby i nie raz bardzo duży. Szerokości od 100 do 500 mm. Grubości od 100 do 250 mm. Powierzchnia pofałdowana, z koncentrycznymi strefami kolejnych przyrostów. Barwa zmienna. Kolor z czasem ulega zmianie od szarego do szarawoczarnego, z pręgami o zabarwieniu kremowym lub całej gamie brązów. Górna powierzchnia pokryta gładką, nie pękającą skórką. Skorupa wierzchnia (krusta), cienka. Grubości od 1 do 3 mm. U młodych egzemplarzy aksamitna, u starszych naga, niepękająca. Brzeg owocnika tępy, jasnobrązowy. W miejscu przyrośnięcia owocnika do podłoża widać białawą, żyłkowaną grzybnię. Spód (hymenofor) płaski lub nawet lekko wklęsły. Rurkowaty. Trzon bardzo mały, zanikający. Łykowaty. Pory barwy białoszarej, szarej lub jasnobrunatnej. W młodych owocnikach plamią się nieco po uciśnięciu. Koliste i małe. Rurki wielowarstwowe o długość od 2 do 7 mm w każdej warstwie. Barwy czerwonobrązowej, nakładające się, bez dzielącej warstwy miąższu. Rocznie może być widoczne kilka przyrostów warstewek rurek. Miąższ grubości od 5 do 30 mm. Trama barwy żółtobrązowej, rdzawobrunatnej lub kasztanowobrunatnej. Miękko korkowaty, watowaty lub włóknisty, nie zdrewniały. Zapach grzybowy. Smak kwaskowaty. Zarodniki w wysypie barwy jasnocytrynowej. W kształcie elipsoidalno-wrzecionowate. Powierzchniowo gładkie. Hialinowe. Wielkość od 15 do 20 x od 5 do 7 µm. |
| uwagi | Jedni twierdzą że jadalne są kapelusze. Określając go, jako smaczny, szczególnie polecany na zupy. Inni, że jest niejadalny. Pewne jest to, że w medycynie ludowej stosowano go do tamowania krwawień. Bardzo łatwo tlący się miąższ, był używany do rozniecania ognia i okopcenia się od kąśliwych owadów. Powoduje białą zgniliznę drewna, zarówno bieli jak i twardzieli. Gatunki podobne to: czyreń ogniowa – Phellinus igniarius (L.) Quél.; charakteryzująca się twardą spękana powierzchnią, pniarek obrzeżony – Fomitopsis pinicola (Sw.) P. Karst.; charakteryzujący się bardzo dużym podobieństwem, szczególnie starych okazów oraz lakownica spłaszczona - Ganoderma applanatum (Pers.) Pat.; o rurkach poprzerastanych białą grzybnią. Inne nazwy to: huba żagiew, huba bukowa, huba prawdziwa, huba pospolita, żagiew pospolita, czyr hubkowy. Według "Grzyby. Leksykon przyrodniczy" H. i R. Grunert "fomentarius" ,znaczy, "do wzniecania ognia". |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
