Dodano: 0 0000
Bardzo pospolity. Owocniki jednoroczne, ale pozostający do wiosny. Towarzyszy wyłącznie brzozom. Lubi środowisko wilgotne i zacienione. Grzyb nadrzewny.
Do rodzaju Piptoporus sp. należą 2 gatunki. Są to:
- Piptoporus betulinus
- Piptoporus soloniensis
Występuje pod nazwami: Fomes betulinus (Bull.) Fr.; Polyporus betulinus (Bull.) Fr.; Boletus betulinus Bull.; Boletus suberosus Batach; Agarico-pulpa pseudoagaricon Paulet; Ungularia betulina (Bull.) Lázaro Ibiza; Ungulina betulina (Bull.) Pat.; Placodes betulinus (Bull.) Quél.; Boletus suberosus Wulfen
Białoporek brzozowy, Piptoporus betulinus (Bull.) P. Karst. 1881 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Owocnik początkowo koloru białego lub białawego, przechodzącego z czasem w brudnoorzechowy, płowy, a później orzechowobrązowy. Szerokości od 50 do 200 mm. Grubości od 20 do 60 mm. Kształt młodego egzemplarza kolisty później półkolisty, przechodzący w nerkowaty i poduchowaty. Siedzący. Bywa, że niekiedy wygląda jak kilka razem zrośniętych. Powierzchnia owocnika początkowo gładka, sprawiająca wrażenie pokrytej cieniutką błonką. Z wiekiem matowa i często popękana, lekko złuszczająca się. Brzeg owocnika tępy, nabrzmiały, zaokrąglony i podwinięty. W kształcie wałkowaty. Trzon szczątkowy, boczny i bardzo krótki. Mocno zrośnięty z drewnem. Pory barwy białej, lub białoszarej. Rozmieszczone regularnie. Małej wielkości, od 3 do 4 sztuk na 1 mm2. Kulistego kształtu. Lekko kanciaste. Rurki początkowo koloru białego, przechodzącego z wiekiem do słomkowego. Długości od 1 do 8 mm. Tworzą jedną warstwę. Oddzielają się od miąższu. Miąższ w młodych owocnikach biały, z wiekiem podszarzały. Miękki, jednolity, elastyczny i soczysty. Z wiekiem staje się watowaty. Stary kruchy i lekki. Wysychając twardnieje, i staje się korkowaty. Grubości od 15 do 40 mm. Zapach wyraźnie grzybowy. Smak łagodny, lub nieco gorzkawy i kwaskowaty. Zarodniki w wysypie barwy białej, lub białawej. Powierzchniowo gładkie. W kształcie elipsoidalne, wygięte. Podstawa ukośnie ścięta. Bezbarwne. Wielkości od 4,5 do 7 x od 1,3 do 2 µm. |
| uwagi | Przez jednych uważany za niejadalny, według niektórych autorów bardzo młode owocniki są jadalne. Poraża wyłącznie brzozy i przyśpiesza zamieranie osłabionych drzew. Powoduje brunatną zgniliznę drewna. Rozłożone drewno rozkrusza się na proszek, który może być stosowany do polerowania powierzchni. Słaby pasożyt i sporofit. Gatunki podobne to: rzadko spotykany i występujący na dębach ozorkowiec dębowy - Buglossoporus pulvinus (Pers.) Donk; którego cechą charakterystyczną obok występowania na dębach, jest brązowienie porów w wyniku uciskania. Inne nazwy: huba brzozowa, porek brzozowy, żagiew brzozowa. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
