Dodano: 30 października 2009
Występowanie pojawia się ze szczytem wysypu wczesna wiosną. Skromniej owocuje późna jesienią. Rośnie pospolicie i masowo wyłącznie na szyszkach świerkowych leżących na ziemi, bądź zagrzebanych w ściółce.
Do rodzaju Strobilurus należy 7 gatunków. Są to:
- Strobilurus albipilatus
- Strobilurus conigenoides
- Strobilurus esculentus
- Strobilurus stephanocystis
- Strobilurus tenacellus
- Strobilurus trullisatus
- Strobilurus wyomingensis
Występuje pod nazwami: Agaricus esculentus Wulfen; Agaricus esculentus var. esculentus Wulfen; Collybia esculenta (Wulfen) P. Kumm.; Collybia esculenta var. esculenta (Wulfen) P. Kumm.; Collybia tenacella Lange; Marasmius conigenus subsp. esculentus (Wulfen) J. Favre; Marasmius esculentus (Wulfen) P. Karst.; Marasmius esculentus var. esculentus (Wulfen) P. Karst.; Marasmius tenacellus subsp. esculentus (Wulfen) Konrad & Maubl.; Pseudohiatula conigena var. esculenta (Wulfen) M.M. Moser; Pseudohiatula esculenta (Wulfen) Singer
Szyszkówka świerkowa, Strobilurus esculentus (Wulfen) Singer 1962 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz mocno higrofaniczny. Kiedy młody jasno ubarwiony. Może być biały, białawy i szaroochrowy. W miarę dojrzewania brązowieje. Przybiera wtedy barwę ochrowobrązową, czerwonawobrązową do ciemnobrązowej. W kształcie za młodu półkuliście-dzwonowaty, następnie wypukły, płaski i płasko-wypukły. Niekiedy z widocznym niskim, ciemniejszym i centralnie umiejscowionym garbkiem. Najczęściej osiąga średnicę od 10 do 25 mm, ale czasem może sięgać do 35 mm. Na powierzchni gładki i matowy. Niekiedy pomarszczony promieniście i przy brzegu w okresie wzmożonej wilgotności z rysunkiem blaszek. Brzeg ostry, czasem lekko zafalowany, wystający nieco poza blaszki. Znacznie jaśniejszy od pozostałej części kapelusza, kiedy wysycha. Blaszki w kolorze białawe, białawe z cielistym odcieniem do szarawych. Szerokie i gęsto ustawione. Niemal wolne lub wąsko przyrośnięte. Ostrze gładkie. Trzon osiąga długość od 20 do 80 mm i grubość od 1 do 2,5 mm. W kształcie cylindryczny i równobruby. Prosty lub powyginany. Podstawa korzeniasto zakończona. W barwie przy kapeluszu białawy i przechodzący do podstawy od żółtawego, poprzez żółtawoochrowy nawet do oranżowoochrowego. Jest elastyczny i sztywny i pełny. Na powierzchni gładki i drobniutko oprószony. Podstawia spowita włókienkami białej grzybni. Miąższ w kolorze biały. Cieniutki, ale zwarty i miękki. W trzonie twardy i łykowaty. Niezmienny. W zapach przyjemny, delikatnie grzybowy, a w smaku łagodny. Zarodniki w wysypie blado kremowe. Powierzchniowo gładka. Wielkości od 5 do 6,5 x od 3 do 4 µm. W kształcie elipsoidalne lub migdałowate z wyraźnym i najczęściej odgiętym dziobkiem Hialinowe i nieamyloidalne. Cheilocystydy wydłużone, grubościenne i brzuchate, słabo inkrustowane na szczycie. Wielkości od 40 do 50 × od 9 do 12 µm. Pleurocystydy również brzuchate i grubościenne. Mocno inkrustowane na szczycie. Wielkości od 35 do 60 × od 10 do 17 µm. |
| uwagi | Jadalna. Gatunki podobne to: rosnące na szyszkach sosnowych: szyszkówka tęporozwierkowa - Strobilurus stephanocystis (Kühner & Romagn. ex Hora) Singer oraz szyszkówka gorzkawa - Strobilurus tenacellus (Pers.) Singer. Różnią się nie tylko substratem, ale i cechami makro i mikroskopowymi. Inne nazwy to: pieniążek szyszkowy. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
