Dodano: 21 marca 2005
Dość pospolity. Pojawia się od wiosny do jesieni, na pniakach drzew iglastych. Najczęściej sosny, świerka, jodły i modrzewia. Bardzo lubi miejsca nasłonecznione i ciepłe. Występuje również w niewykształconej postaci np. w kopalniach.
Zmienny w wyglądzie, jednak łatwy do rozpoznania.
Do rodzaju Neolentinus sp. należy 11 gatunków. Są to:
- Neolentinus adhaerens
- Neolentinus cirrhosus
- Neolentinus dactyloides
- Neolentinus kauffmanii
- Neolentinus lepideus
- Neolentinus pallidus
- Neolentinus papuanus
- Neolentinus ponderosus
- Neolentinus schaefferi
- Neolentinus suffrutescens
- Neolentinus sulcatus
Występuje również pod nazwą: Lentinus lepideus var. hibernicus McArdle; Panus lepideus (Fr.) Corner; Lentinus contiguus Fr.; Lentinus lepideus (Fr.) Fr.; Agaricus lepideus Fr.; Pleurotus lepidus (Fr.) anon.; Agaricus tubaeformis Schaeff.; Clitocybe lepidea (Fr.) P. Kumm.; Pocillaria contigua (Fr.) Kuntze; Pocillaria lepidea (Fr.) Kuntze; Lentinus lepideus var. contiguus (Fr.) Re
Twardziak łuskowaty, Neolentinus lepideus (Fr.) Redhead & Ginns 1985 | systematyka |
|
|---|---|
| budowa | Kapelusz w kształcie półkulisty, wypukły. Później, jak starszy spłaszczony z garbkiem pośrodku. Masywny i mięsisty. Średnicy od 50 do 150 mm. Koloru białawożółtawego, jasnobrązowawego. Pokryty promieniście rozchodzącymi się łuseczkami. Łuseczki w odcieniu ochrowym z wiekiem brązowiejące, przylegające lub lekko odstające. Brzeg pozostaje długo podwinięty, pilśniowaty. Blaszki koloru białego, białawego, kremowego do jasnobrązowego. Przy brzegu kapelusza cytrynowożółte. Szerokie i luźne. Ostrze jaśniejsze, karbowane lub nieregularnie ząbkowane. Przyrośnięte prosto lub zbiegające na trzon. Trzon osadzony w kapeluszy centralnie lub bocznie. Równogruby i cylindryczny, najczęściej odgięty. Długości od 30 do90 mm. Grubości od 8 do 20 mm. Koloru kapelusza. Często nagi, w górnej części gładki. Bywa również pokryty łuseczkami (zanikającymi), tego samego koloru co na powierzchni kapelusza. Podstawa głęboko penetrująca substrat i zazwyczaj korzeniasto zwężona, o czerniawej barwie. Perścień łuskowaty, odgięty, widoczny tylko u młodych owocników. Zanikający z wiekiem. Miąższ biały do białawego. W konsystencji młodych owocników zwarty i jędrny. Z wiekiem staje się łykowaty. Wysuszony jest zdrewniały. Niezmienny. O łagodny balsamiczny w zapachu, podobnym do anyżu. W smaku łagodny, bez wyrazu. Zarodniki w wysypie białe. Gładkie. Wielkość od 8 do 15 x od 3,5 do 5,5 µm. W kształcie elipsoidalne lub cylindryczne. Hialinowe. Nieamyloidalne. |
| uwagi | Nie jest grzybem trującym, ale niejadalnym, ze względu na łykowatość. /br> Twardziak łuskowaty należy do jednego z najgroźniejszych gatunków, niszczycieli drewna iglastego, głównie różnych gatunków sosen. Powoduje szybko postępujący rozkład drewna, szczególnie jego części twardzielowej. Jest to destrukcyjne działanie typu ciemnego, a najczęściej zaatakowany zostaje przez grzybnię błonnik. Drewno porażone grzybnią, w początkowej fazie rozkładu wydziela charakterystyczny, dość silny zapach. Gatunki podobne to: twardziak lepki - Neolentinus adhaerens (Alb. & Schwein.) Redhead & Ginns, w kształcie mniejszy, kapelusz bez łusek. Powierzchnia zamszowo-filcowata. Ostrza blaszek są lepkie, od wydzielanych żywicznych kropelek. Drugi gatunek to: twardziak tygrysi - Lentinus tigrinus (Bull.) Fr. O ciemnobrązowych łuskach, spotykany na wierzbie i topoli. Inne nazwy to: bedłka łuszczkowata, skórzak łuszczkowaty, łyczak łuszczkowaty, łuszczak łuskowaty, łyczak łuskowaty. Słowo "lepideus", oznacza, – "łuskowaty". |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
