Obszary chronione

Rezerwat ornitologiczny "Kąty Rybackie" istnieje od 1957 roku. Powołano go w celu ochrony miejsca lęgowego kormorana czarnego i czapli siwej. Rezerwat zajmuje powierzchnie około 103 ha i jest to największa kolonia kormorana czarnego w naszym kraju. Oba gatunki ptaków zakładają gniazda w koronach drzew – w tym miejscu są to wiekowe sosny. Na przełomie 2004/2005 roku doliczono się ponad 11 tys. gniazd kormorana i prawie 1 tys. gniazd czapli.
W diecie występujących tu kormoranów znalazły się takie gatunki ryb jak: jazgarz, płoć, węgorzyca, okoń, sandacz. Szacuje się, że ptak ten dziennie zjada około 0,5 kg różnych gatunków ryb.
Widok koloni robi ogromne wrażenie. Stojąc przy tablicy informacyjnej widnieje przez nami krajobraz „spalonego” lasu sosnowego ogromnym ładunkiem azotu, który pozostawiają wraz z odchodami gniazdujące tu ptaki. Większość zajętych przez kolonię drzew to ponad 100-letnie sosny.

Rezerwat leśny "Buki Mierzei Wiślanej" znajduje się kilkaset metrów na południe od szosy prowadzącej z Przebrna do Krynicy Morskiej. Powołany został w 1962 roku. Ma on powierzchnię około 7,00 ha.

W zamierzeniach ma on chronić siedlisko buka na mierzei. Wiek rosnących tu niektórych osobników buka szacuje się na około 200 lat.

Poza wymienionym skład drzewostanu tworzy świerk pospolity, dąb, brzoza brodawkowata i omszona, jarząb pospolity, grab zwyczajny, sosna pospolita i wejmutka. Skład runa to charakterystyczne dla takich zbiorowisk: zawilec gajowy, borówka czernica, orlica pospolita, konwalijka dwulistkowa, siódmaczek leśny, nerecznica samcza, bluszcz pospolity czy konwalia majowa.

Torfowisko Jonkowo-Warkały położone jest w gminie Jonkowo. Występują tu liczące ponad 200 ha torfowiska wysokie, przejściowe i niskie. Z rzadkich gatunków stwierdzono obecność turzycy strunowej (Carex chordorrhiza), mchy: Meesia triquetra, Paludella sqarrosa, Cinclidium stygium, Scorpidium scorpioides [JASNOWSKI 1974]. Na torfowiskach znaleziono również rzadkie gatunki roślin takie jak: rosiczka długolistna (Drosera anglica), storczyk Traunsteinera (Dactylorhiza traunsteineri), lipiennika Loesela (Liparis loeselii), turzyca łyszczkowata (Carex lepidocarpa) [OLESIŃSKI 1968]. W 1994-1995 lustracja torfowiska potwierdziła duże walory i znaleziono wówczas takie gatunki roślin, jak: kruszczyk błotny (Epipactis palustris), narecznica grzebieniasta (Dryopteris cristata), przygiełka biała (Rhynchospora alba), okrężnica bagienna (Hottonia palustris), jaskier wielki (Ranunculus lingua) [ŁACHACZ 1996].

W gminie Kiwity Rozlewisko Bartniki jest użytkiem ekologicznym o powierzchni 91,8 ha, powstałym w 1994 roku. Wtórnie zabagnione gytiowisko, na której rozwija się w większości roślinność szuwarowa: Typhetum latifoliae, Phragmitetum communis, Phalaridetum arundinaceae oraz turzycowiskowa: Caricetum gracilis i Caricetum acutiformis. W 1994 roku odnaleziono kilka rzadszych gatunków roślin, jak: storczyk Traunsteinera (Dactylorhiza traunsteineri), trzcinnik prosty (Calamagrosis neglecta), gnidosz błotny (Pedicularis palustris), trojeść bukietowa (Lysimachia thyrsiflora), rutewka wąskolistna (Thalictrum lucidum), mchy: Sphagnum teres, Plagiomnium rostratum, Leptodictyum riparium.

Rumowskie bagno położone w gminie Dźwierzuty obejmuje rozległy około 200 ha kompleks torfowiskowy. W XIX w. na tym terenie istniało kilka zarastających jezior, który w wyniku lądowienia został przyspieszony przez procesy wykopania Kanału Dymerskiego (1876 r.). Obecnie zachowało się tylko jedno bezimienne jezioro na południe od osady Dąb. Na głównym kompleksie występuje roślinność typowa dla torfowisk niskich, przejściowych i wysokich, oto zespoły roślin: Caricetum elatae, C. gracilis, C. appropinquatae, C. lasiocarpae, C. diandrae, Carici – Agrostietum caninae, Junco – Nardetum [OLKOWSKI 1972]. Teren jest bardzo urozmaicony, występują tu liczne wyspy mineralne, potorfia i trzęsawiska na gytiowiskach. W latach 1994-1995 znaleziono na obiekcie kilka rzadszych gatunków roślin: narecznicę grzebieniastą (Dryopteris cristata), czerńca gronkowego (Actaea spicata), przygiełkę białą (Rhynchospora alba), rosiczkę okrągłolistną (Drosera rotundifolia), modrzewnicę zwyczajną (Andromeda polifolia), mchy: Calliergon stramineum, Sphagnum fimbriatum, S. teres, S. contortum.

Łąki Dymerskie, jak sama nazwa mówi pochodzi z dawnego jeziora Dymer, które zostało osuszone w wyniku wykopania Kanału Dymerskiego (1876 r.). Obiekt uległ, tak jak „Rumowskie bagno”, wtórnemu zabagnieniu i obejmuje gytiowisko. Powierzchnia jego wynosi 250 ha i stanowi ostoję ptactwa wodno-błotnego (zlotowisko żurawi) [OLKOWSKI 1972]. „Łąki Dymerskie” leżą między gminą Dźwierzuty a Biskupiec. Środek gytiowisko zajmuje szuwar trzcinowy, brzegi turzycowiska z rzędu Magnocaricetalia, łąki z rzędu Molinietalia oraz zarośla wierzbowe [ŁACHACZ 1996].