Obszary chronione

Ten rezerwat krajobrazowy utworzony został w 1976 roku, w celu ochrony jeziora Dobskiego, wraz ze znajdującymi się na nim wyspami. Obiekt objęty jest ochroną rezerwatową na powierzchni 1833,2 ha. Znajduje się na terenie Obszaru Chronionego Krajobrazu województwa warmińsko-mazurskiego i należy do sieci Natura 2000.

Położenie:
Wpółrzędne centralnego punktu obszaru to: długość geograficzna E 21 37 49 , szerokość geograficzna N 53 48 59

Opis:
Jezioro Łuknajno jest silnie zeutrofizowanym, płytkim (średnio 0,6 m, maksymalnie 3m głębokości) akwenem. Dno w 75 % porośnięte jest przez ramienice tworzące rozległe podwodne łąki. Łagodne brzegi mają tu charakter niskich torfowisk, a roślinność je porastająca to głównie szuwar trzcinowy i turzycowy oraz kępowe zarośla wierzbowe i olsy. Obszar ostoi o randze europejskiej objęty jest Konwencją Ramsarską. Stwierdzono tu występowanie 19 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej oraz 11gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi (PCK). Jest to również znane pierzowisko łabędzia niemego, na którym gromadzi się tu około 2000 osobników. W okresie lęgowym obszar zasiedla co najmniej 1% populacji krajowej: bąka (PCK), błotniaka zbożowego (PCK), rybołowa (PCK), zielonki (PCK), hełmiatki (PCK), perkoza dwuczubego, rożeńca (PCK). W okresie ptasich wędrówek obszar zasiedlany jest przez
co najmniej 1% populacji szlaku wędrówkowego: hełmiatki (PCK), łyski; stosunkowo licznie występuje osiąga: bączek (PCK), bielik (PCK), łabędź niemy, perkoz dwuczuby, rożeniec (PCK), kropiatka, wodnik, wąsatka (PCK). Ptaki wodno-błotne występują tu w koncentracjipowyżej 20 000 osobników.

Zagrożenia:
Intensywne zamulanie dna zbiornika, dopływ biogenów i innych zanieczyszczeń z jeziora Śniardwy, nadmierny rozwój turystyki, kłusownictwo.

Ine informacje:
Jezioro Łuknajno znajduje się w granicach Mazurskiego Parku Krajobrazowego oraz jest objęte ochroną rezerwatową na powierzchni 1189,11 ha.

Ptaki wymienione w Załączniku I Dyrektywy Rady 79/409/EWG

• bączek (Ixobrychus minutus)
  
• bąk (Botaurus stellaris)
  
• bielaczek (Mergus albellus =Mergellus albellus)
  
• bielik (Haliaeetus albicilla)
  
• błotniak stawowy ( Circus aeruginosus)
  
• błotniak zbożowy (Circus cyaneus)
  
• bocian biały (Ciconia ciconia)
  
• derkacz (Crex crex)
  
• kania czarna ( Milvus migrans)
  
• kania ruda ( Milvus milvus)
  
• kropiatka (Porzana porzana)
  
• orlik krzykliwy (Aquila pomarina)
  
• ortolan (Emberiza hortulana)
  
• rybitwa czarna ( Chlidonias niger)
  
• rybitwa rzeczna (Sterna hirundo)
  
• rybołów (Pandion haliaetus)
  
• trzmielojad (Pernis apivorus)
  
• zielonka (Porzana parva)
  
• żuraw (Grus grus)
  

Regularnie występujące Ptaki Migrujące nie wymienione w Załączniku I Dyrektywy Rady
79/409/EWG

• czernica (Aythya fuligula)
  
• gągoł (Bucephala clangula)
  
• hełmiatka (Netta rufina)
  
• kormoran czarny (Phalacrocorax carbo sinensis)
  
• łabędź niemy (Cygnus olor)
  
• łyska (Fulica atra)
  
• mewa siodłata (Larus marinus)
  
• mewa żółtonoga (Larus fuscus)
  
• ogorzałka (Aythya marila)
  
• perkoz dwuczuby (Podiceps cristatus)
  
• perkoz rdzawoszyi (Podiceps grisegena)
  
• perkozek (Tachybaptus ruficollis)
  
• płaskonos (Anas clypeata)
  
• rożeniec (Anas acuta)
  
• uhla (Melanitta fusca)
  
• wąsatka (Panurus biarmicus)
  
• wodnik (Rallus aquaticus)
  
• zausznik (Podiceps nigricollis)
  

Granice rezerwatu pokrywają się w większości z granicami ostoi Natura 2000 "Dolina Drwęcy".

Położenie:
Współrzędne centralnego punktu obszaru to: długość geograficzna E 19 31 22, szerokość geograficzna N 53 22 6.

Opis:
Obszar ostoi pokrywa się z granicami rezerwatu „Rzeka Drwęca” wraz z dopływami Dylewką i Grabiczką oraz z ujściowymi fragmentami rzek: Bałcynka, Elżka, Gizela, Iławka, Pobórska Struga i Wel wraz z innymi jej fragmentami nie wchodzącymi w obszar rezerwatu. W granicach znajdują się również 2 jeziora przepływowe, Drwęckie i Ostrowin oraz jedno z trzech znajdujących się w regionie jezior lobeliowych – J. Czarne. Ostoja Dolina Drwęcy obejmuje ponadto 5 m pasy gruntu po obu stronach rzek oraz różnego typu siedliska (lasy łęgowe, łąki ekstensywne itp.) w dolinie rzeki. Obszar ostoi jest szczególnie ważny ze względu na bogatą ichtiofaunę oraz mozaikę siedlisk związanych z doliną rzeki. Drwęca jest jedynym rezerwatem ichtiologicznym na terenie województwa warmińsko-mazurskiego, wraz z dorzeczem objęta jest krajowym programem restytucji ryb wędrownych, natomiast rzeka Wel jest uznana za jeden z głównych cieków będący tarliskiem anadromicznych ryb wędrownych i siedliskiem ryb prądolubnych. W dolinie Drwęcy stwierdza się występowanie 12 rodzajów siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej. Związanych jest z nimi wiele rzadkich i podlegających ochronie gatunków fauny. Występuje tu 11 gatunków z Załącznika II Dyrektywy Rady 92/43/EWG, w tym 7 gatunków ryb. Ostoja stanowi również korytarz ekologiczny pomiędzy Pojezierzem Mazurskim a Wisłą

Zagrożenia:
Do największych zagrożeń należy zaliczyć: zmianę stosunków wodnych w wyniku prac melioracyjnych i hydrotechnicznych co prowadzi do degradacji i zmian w siedliskach, zanieczyszczenie wód głównie w wyniku bezpośredniego odprowadzania zanieczyszczeń do rzek, zaniechanie użytkowania rolniczego i zmiana sposobu gospodarowania na użytkach zielonych, intensywna i niekontrolowana turystyka i kłusownictwo.

Inne informacje:
Drwęca jest głównym rezerwuarem wody pitnej dla Torunia. Większość terenu ostoi leży w granicach rezerwatu przyrody „Rzeka Drwęca”, niewielki areał znajduje się na terenie Welskiego Parku Krajobrazowego i Obszaru Chronionego Krajobrazu Dolina Drwęcy.

Typy siedlisk wymienione w Załączniku I

1. Jeziora lobeliowe
   
2. Brzegi lub osuszane dna zbiorników wodnych ze zbiorowiskami z Littorelletea, Isoëto-Nanojuncetea
   
3. Starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne ze zbiorowiskami z Nympheion, Potamion
   
4. Naturalne, dystroficzne zbiorniki wodne
   
5. Zalewane muliste brzegi rzek
   
6. Ziołorośla górskie (Adenostylion alliariae) i ziołorośla nadrzeczne (Convolvuletalia sepium)
   
7. Niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (Arrhenatherion elatioris)
   
8. Torfowiska przejściowe i trzęsawiska (przeważnie z roślinnością z Scheuchzerio-Caricetea)
   
9. Obniżenia na podłożu torfowym z roślinnością ze związku Rhynchosporion
   
10. Górskie i nizinne torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk
    
11. Grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (Galio-Carpinetum, Tilio-Carpinetum)
    
12. Łęgi wierzbowe, topolowe, olszowe i jesionowe (Salicetum albo-fragilis, Populetum albae, Alnenion glutinoso-incanae, olsy źródliskowe)