Obszary chronione

Rezerwat krajobrazowo - leśny o pow. 156,65 ha w GLPK. Obejmuje fragment falistej powierzchni sandrowej porośniętej subatlantyckim borem świeżym oraz zbocza doliny Brynicy porośnięte subborealnym borem mieszanym.

Rezerwat utworzono w 1991 roku, zajmuje powierzchnię 54,85 ha. Położony jest na terenie gruntów wsi Jeleń, w gminie Lidzbark. Jest to rezerwat ornitologiczny, utworzony dla zachowania ostoi ptactwa wodno-błotnego. Obejmuje kompleks bagien i torfowisk, zarastających zachodni kraniec jeziora Jeleń. Nazwa rezerwatu pochodzi od nazwy bagna, nazywanego również "Koziunki".

We wschodniej i środkowej części rezerwatu teren ma charakter torfowiska wysokiego, w innych miejscach - torfowiska przejściowego i niskiego. W południowo-zachodniej części znajdują się wyrobiska potorfowe. Od kilku lat obserwuje się tu stałe obniżanie poziomu wód gruntowych.
Szata roślinna "Bagna Koziana" ma zarówno charakter naturalny, jak i zmieniony przez człowieka, głównie na skutek eksploatacji torfu i wytworzeniu mozaiki dołów potorfowych. W wiele miejscach następuje naturalna sukcesja zarośli i lasu - torfowisko zarasta krzewami i drzewami: brzozą omszoną i brodawkowatą, sosną zwyczajną, wierzbą szarą (łozą) i innymi gatunkami. Bogatą florę reprezentuje m.in. wiele rzadkich gatunków roślin torfowiskowych, np. narecznica grzebieniasta, rosiczka okrągłolistna, pływacz drobny, jeżogłówka najmniejsza i bagno zwyczajne.

W 1989 roku na obszarze rezerwatu stwierdzono występowanie 87 gatunków ptaków. Wśród nich 61 gatunków uznano za lęgowe, a 26 - za przelotne i zalatujące. Wiele gatunków lęgowych jest uznawanych jako zagrożone w Europie. Z bogatej fauny ptaków można spotkać: rybitwę zwyczajną, perkoza dwuczubego, brodźca krwawodziobego, czajkę, perkozka, łabędzia niemego, żurawia zwyczajnego, błotniaka stawowego, remiza, gąsiorka, piecuszka, świergotka łąkowego, potrzosa i rokitniczkę. Gatunkiem dominującym była do niedawna mewa śmieszka, której kolonia - licząca niegdyś nawet 1400 par - znajdowała się w południowo-zachodniej części rezerwatu.

Od 1992 roku obserwuje się zjawisko ubożenia populacji różnych gatunków ptaków. Przyczyną jest prawdopodobnie powolna, lecz systematyczna zmiana stosunków wodnych.

Na teren rezerwatu obowiązuje zakaz wstępu w okresie lęgowym ptaków, tj. od 1 marca do 1 sierpnia każdego roku. Zakaz dotyczy również wędkowania.

Powstał z Rozporządzenia Wojewody Ciechanowskiego nr 10/98 z 28 maja 1998 roku. (Dz. Urz. Nr 16 z 1.VI. 98. poz. 73)

- Powierzchnia - 139,04 ha
- Gmina - Lidzbark
- Właściciel - Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa
- Ewidencja gruntów - zmeliorowane torfowisko niskie

Ochrona użytku ekologicznego polega na wprowadzeniu następujących zakazów:

• polowania na terenie użytku w odległości 100 m. od niego w czasie od 01.02 do 31.07. , chwytania, płoszenia, oraz zabijania dziko żyjących zwierząt, niszczenia gniazd i nor, wybierania jaj i piskląt;
• dokonywania zmian stosunków wodnych mogących mieć niekorzystny wpływ na obszar objęty ochroną;
• pozyskiwania, niszczenia lub uszkodzenia drzew i innych roślin, poza przypadkami uzasadnionymi potrzebami ochrony użytku ekologicznego i racjonalnej gospodarki rolnej, leśnej i zadrzewieniowej;
• niszczenia gleby lub zmiany sposobu jej użytkowania;
• eksploatacja torfu;
• wysypywania, zakopywania i wylewania odpadów lub innych nieczystości oraz innego zanieczyszczenia wody i gleby;
• palenia ognisk, wypalania traw i szuwarów, zakłócania ciszy.

Torfowisko "Bladowo" leży kilka kilometrów na zachód od Lidzbarka. Obiekt ten jest torfowiskiem niskim, w znacznej części odwodnionym i przekształconym przez meliorację i eksploatację torfu. Na torfowisku Bladowo dominuje roślinność nieleśna. Stwierdzono występowanie 200 gatunków roślin, w tym 2 - wątrobowców, 16 - naziemnych mchów, 6 - paprotników, 1 gatunek z grupy nagozalążkowych i 175 - okrytozalążkowych

Zaobserwowano obecność 6 gatunków drzew i 12 gatunków krzewów. Miarą przyrodniczą wartości szaty roślinnej jest m. in. udział gatunków chronionych i rzadkich. Na torfowisku "Bladowo" występują 2 gatunki objęte całkowitą ochroną i 3 krzewy częściowo chronione.

Projektowany rezerwat o powierzchni 130 ha dla ochrony grądów o charakterze naturalnym z dużym udziałem lipy drobnolistnej, z domieszką grabu, klonu i pomnikowych dębów szypułkowatych oraz bogatym runie z takimi gatunkami , jak: gnieźnik leśny, fiołek przedziwny, żywiec cebulkowy, pokrywających wysokie wzgórza morenowe. Występują tu interesujące gatunki ornitologiczne jak: orlik krzykliwy, gołąb siniak, dzięcioł średni, brodziec samotny, żuraw, bocian czarny.

Celem ochrony jest zachowanie najbardziej wartościowego na terenie całego Pojezierza Iławskiego fragmentu buczyny pomorskiej, która występuje tu w formie dwóch zespołów: buczyny żyznej i buczyny kwaśnej. Największą powierzchnię zajmuje buczyna żyzna, która dodatkowo różnicuje się na dwa podzespoły: buczyny kokoryczowej i buczyny typowej. Oba zbiorowiska są rzadkie na terenie całego Poj. Iławskiego, a buczyna kokoryczowa jest obecnie zbiorowiskiem prawie reliktowym na tych terenach. Buczyna typowa zajmuje grzbiety i zbocza moreny czołowej. Zastoiskowe zagłębienia porasta łęg olszowo-jesionowy, a w jego sąsiedztwie rozwija się buczyna kokoryczowa lub fragmenty żyznego grądu czyśćcowego.

Na terenie projektowanego rezerwatu stwierdzono 306 gatunków flory naczyniowej, w tym chronione: bluszcz pospolity, podkolan biały, lilia złotogłów, wawrzynek wilczełyko. Poza tym występują tu również inne cenne gatunki roślin m.in. rzęśl wiosenna i okrężnica bagienna - naturalnie spotykane w głębokich rowach o wodzie wolno płynącej, a także żankiel zwyczajny i rutewka orlikolistna. Ciekawymi gatunkami są przetacznik górski oraz trzmielina brodawkowata, która ma tutaj jedno z najdalej na zachód wysuniętych stanowisk w naszym kraju.

Jest to największy park polski o powierzchni 59223 ha. Rozpoczął działalność 1 - go stycznia 1994 roku. Przewidziany jest do uznania za Światowy Rezerwat Biosfery i Światowy Obiekt Dziedzictwa Ludzkości.
Park zajmuje region Kotliny Biebrzańskiej w ramach Niziny Północno - Podlaskiej, na terenach polodowcowych. Pod względem klasyfikacji przyrodniczo - leśnej leży na terenie Wysoczyzny Kolneńskiej, Bielsko - Białostockiej i Puszczy Augustowskiej. Cechuje go urozmaicona rzeźba terenu morenowego. Połowę obszaru zajmują tereny torfowo - bagienne, pozostałe to zespoły leśne oraz łąki i pastwiska.
Szata roślinna jest typowa dla obszarów torfowo - bagiennych. Występuje roślinność typu borealnego (północnego) jak: brzoza niska, wierzba lapońska, kalnica torfowa, wełnianeczka alpejska oraz wiele turzyc i roślin torfowiskowych (trzciny, pałki, oczerety, szuwary, mchy torfowe).
W parku Biebrzańskim świat zwierząt reprezentują:
- bobry
- dziki
- jelenie
- łosie
- sarny
- wilki
- wydry

Bardzo bogaty jest świat ptaków (260 gatunków). Stwierdzono występowanie - tak rzadkich i chronionych ptaków jak:
- bielik
- błotniak stawowy
- bocian czarny
- kobuz
- krogulec
- myszołów
- orzeł przedni
- puchacz
- pustułka
- sokół wędrowny
- żuraw

Okolice Biebrzy mają bogatą przeszłość historyczną, sięgającą XI wieku - czasu podboju plemienia Jadźwingow przez Krzyżaków oraz licznych wojen i powstań polskich. Trudno dostępne tereny bagien i torfowisk odgrywały bowiem ważną rolę obronną.