Zwierzęta

Skrzydła u obu płci przeźroczyste, plamki skrzydłowe jednobarwne, czarne. Ubarwienie ciała u obu płci z dużym udziałem barwy czerwonej i brunatnej (głównie na tułowiu). Jest to najłatwiejszy gatunek z rodziny łątkowatych występujących w Polsce do oznaczenia. Wynika to z faktu, iż żadna inna ważka równoskrzydła w Polsce nie ma tak kontrastowego czerwonego ubarwienia.
Larwa charakteryzuje się wycięciem na potylicy oraz kształtem skrzelotchawek. Są one mianowicie wyciągnięte w szpic i przed końcem dość silnie pigmentowane. Bardzo często przy wierzchołku skrzelotchawki znajduje się plama w kształcie litery X. linia nodalna nie jest zaznaczona. Tchawki odchodzą od głównego pnia tchawkowego pod kątem.

Skrzydła u obu płci przeźroczyste, jedynie u nasady z dużą, żółtą plamą sięgająca poza trójkąt środkowy, dzięki której gatunek ten jest bez problemu odróżniany od innych gatunków szablaków. Plamki skrzydłowe jednobarwne, jasnobrunatne. Tułów i odwłok u samicy żółty z ciemnym rysunkiem w postaci delikatnych kreseczek. Tułów samca brunatny a odwłok czerwony z ciemnym rysunkiem.
Larwa szablaka żółtego charakteryzuje się krótkimi kolcami bocznymi na XI segmencie odwłoka oraz występowaniem małego, ale wyraźnego kolca grzbietowego na segmencie VIII.

Skrzydła u obu płci przeźroczyste, jedyni u nasady z małą żółtawą plamą. Plamki skrzydłowe jednobarwne, brunatne. Gatunek bardzo podobny ubarwieniem do szablaka zwyczajnego – jedynie rozróżnia je ubarwienie odnóży, które u szablaka krwistego są czarne a u szablaka zwyczajnego czarne z żółtym paskiem. Tułów i odwłok u samicy żółty z ciemnym rysunkiem w postaci delikatnych kreseczek. Tułów samca brunatny a odwłok czerwony z ciemnym rysunkiem.
Larwa szablaka krwistego jest bardzo trudna do rozróżnienia przez swe duże podobieństwo do larw dwóch innych gatunków: szablaka podobnego - Sympetrum striola i szablaka południowego - Sympetrum meridionale.

Sylwetka tak samo smukła i wydłużona jak u popularnej pliszki siwej. Ogon również prawie dorównuje długości reszty ciała. Nogi długie z długimi palcami przystosowane do szybkiego biegania, jednak pazur tylnego palca jest prawie prosty, co pozwala pliszce żółtej uniknąć w czasie biegania zaczepiania się o kępki traw. Ptak ten ogólnie ubarwiony jest żółto, co widać wyraźnie zwłaszcza, gdy widzimy ptaka z przodu, ponieważ najjaskrawiej ubarwiona jest pierś i brzuch. Samiec jest bardziej jaskrawy od samicy, poza żółtym brzuchem, piersią i podgardlem ma również żółty grzbiet i skrzydła, chociaż jest to już przygaszony kolor. Głowa samca pliszki żółtej jest szara. Przez oko przechodzi górna biała brew i dolna szeroka czarna smuga. Ogon szarożółty z charakterystycznymi dla pliszek zewnętrznymi białymi sterówkami, które widać szczególnie, gdy ptak rozłoży ogon. Samiczka jest oliwkowożółta, również głowa nie jest wyraźnie szara, natomiast jest tu widoczna żółtawa brew.
Ostry, wąski dziób pliszki żółtej służy do chwytania owadów, które pliszka łapie biegając szybko po ziemi.