Zwierzęta

Jest to nieduży gatunek ważki. Przód głowy (czoło) jak u większości zalotek jest biały. Warga górna ciemna z dwiema jasnymi plamkami. U samców tułów i nasada odwłoka są przyprószone na błękitno, u samicy na odwłoku i tułowiu znajduje się delikatny żółty rysunek.
Skrzydła tylne zaczernione u nasady, poza tym całe przeźroczyste. Pterostigma ciemna, brunatna. Pole za pterostigma posiada przyprószone na biało żyłki.
Na końcu cylindrycznego odwłoka występują na biało zabarwione przydatki analne.
Gatunkiem podobnym w kraju jest zalotka spłaszczona (Leucorrhinia caudalis). Różni się ona od zalotki białoczelnej budową pola kubitalnego w skrzydle tylnym, oraz pterostigmą, która u samic zalotki spłaszczonej jest jasna od spodu.

Ogólnie jaskółki nie trzeba nikomu specjalnie opisywać. Jeśli jednak weźmiemy pod uwagę, że w Polsce występują trzy lęgowe gatunki jaskółek, opis staje się nieodzowny. Jaskółki ze względu na przystosowanie do szybkiego i zwinnego lotu mają wąskie, zaostrzone skrzydła, rozwidlony ogon, dziób krótki, szeroko otwierający się. Dymówka posiada długi rozwidlony ogon, w którym zwracają uwagę długie widełki złożone z zewnętrznych sterówek, dłuższych od reszty. Cechą charakterystyczną ubarwienia jaskółki dymówki jest ciemnopomarańczowe (prawie wiśniowe) podgardle i czoło, co stwarza wrażenie, że ptak ten ma pomarańczową twarz. Głowa jest czarna z granatowym połyskiem, kolor ten tworzy też obrączkę na szyi. Grzbiet również czarny z połyskiem. Brzuch, pierś i podogonie białe. Ogon czarny, lecz sterówki w połowie mają białe plamki. Nogi w kolorze czarnym jaskółka ma malutkie, pazurki słabe. Dziób krótki, czarny. Samica ma nieco krótsze widełki, a młode nie mają ich wcale. Nie mają też rdzawej plamy, w tym miejscu barwa upierzenia jest biaława. Nogi młodych są beżowe, z czasem ciemnieją. Bywają jaskółki albinosy, całe białe z czerwonymi oczami.
Na bliskim wschodzie występuje odmiana dymówki transitiva, która cały spód ciała ma rudy.

Chrząszcz o ciele szerokim i dość spłaszczanym.
Ubarwiony, podobnie jak inni przedstawiciele tego rodzaju bardzo charakterystycznie, przez co jest łatwy do zauważenia. Głowa, przedplecze, tarczka, czułka i większa część odnóży oraz spód ciała są czarne z metalicznym, często zielono-mosiężnym lub ciemno-mosiężnym połyskiem. Pozostała część ciała: pokrywy i część przydatków gębowych są ceglastoczerwone.
W środowisku naturalnym bardzo rzadko mogą występować formy melanistyczne.
Punktowanie przedplecza dość silne i duże, skupione głownie w dwóch bruzdach po jego bokach. Mikrorzeźbę pokryw tworzy gęste, bezładne i delikatnie nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy przejawia się w wykształceniu u samców szerszych członów stóp na wszystkich odnóżach. Poza tym samice są zazwyczaj większe i masywniejsze od samców.
Cechą gatunkową w ubarwieniu pozwalająca na odróżnienie od pokrewnej rynnicy topolowej jest brak ciemnej plamki na wierzchołku pokryw.
Najbardziej podobnym gatunkiem do rynnicy wierzbowej jest rynnica osikowa. Jest ona praktycznie identyczna z wyglądu, przez co jest trudniejsza do odróżnienia. Najlepszym sposobem jest zaobserwowanie na jakiej roślinie żywicielskiej był okaz odłowiony, gdyż oba gatunki preferują inne rośliny. Z cech morfologicznych, oba gatunki różnią się niuansami budowy stóp i kształtu przedplecza.

Chrząszcz o ciele szerokim i dość spłaszczanym.
Ubarwiony, podobnie jak inni przedstawiciele tego rodzaju bardzo charakterystycznie, przez co jest łatwy do zauważenia. Głowa, przedplecze, tarczka, czułka i większa część odnóży oraz spód ciała są czarne z metalicznym, często stalowym połyskiem. Pozostała część ciała: pokrywy i część przydatków są ceglastoczerwone.
Punktowanie przedplecza dość silne i duże, skupione głownie w dwóch bruzdach po jego bokach. Mikrorzeźbę pokryw tworzy gęste, bezładne i głęboko nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy przejawia się w wykształceniu u samców szerszych członów stóp na wszystkich odnóżach. Poza tym samice są zazwyczaj większe i masywniejsze od samców.
Cechą gatunkową w ubarwieniu pozwalająca na odróżnienie od pokrewnej rynnicy topolowej jest brak ciemnej plamki na wierzchołku pokryw.
Najbardziej podobnym gatunkiem do rynnicy osikowej jest rynnica wierzbowa. Jest ona praktycznie identyczna z wyglądu, przez co jest trudniejsza do odróżnienia. Najlepszym sposobem jest zaobserwowanie na jakiej roślinie żywicielskiej był okaz odłowiony, gdyż oba gatunki preferują inne rośliny. Z cech morfologicznych, oba gatunki różnią się niuansami budowy stóp i kształtu przedplecza. Ponadto, z reguły u rynnicy osikowej czerwona barwa pokryw jest ciemniejsza, jakby przydymiona.

Chrząszcz o wydłużonym i dość spłaszczonym.
Bardzo charakterystycznie ubarwiony. Podstawowa barwa głowy czarna. Czułka mają początkowe człony, zazwyczaj od 1 do 5 jaśniejsze – od czerwonych do brunatnych. Przedplecze czarne z jasnymi – żółtymi lub ceglastymi brzegami bocznymi. Tarczka czarna. Podstawowa barwa pokryw żółta lub ceglasta. Na każdej pokrywie znajduje się 10 ciemnych, czarnych plamek. Szew pokryw także z wąską czarną listewką krawędziową.
W barwie odnóży dominuje kolor czarny, jedynie golenie i częściowo nasada ud jaśniejsze – od brązowych po czerwone.
Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone.
Gatunek wytwarza wiele form barwnych, zwłaszcza z różnorodnym ubarwieniem pokryw. Mogą być osobniki z całymi jasnymi pokrywami, ze zredukowaną liczbą plam, ze zlanymi plamami i w końcu całe melanotyczne.
W kraju nie ma możliwości pomylenia tego gatunku z żadnym innym.

Chrząszcz o wydłużonym i dość spłaszczonym, lekko rozszerzonym ku tyłowi.
Bardzo charakterystycznie ubarwiony. Podstawowa barwa głowy czarno-zielona lub granatowa z metalicznym połyskiem. Czułka mają początkowe człony, zazwyczaj od 2 do 5 jaśniejsze – od czerwonych do brunatnych. Przedplecze ubarwione podobnie jak głowa. Na bokach pokryte znacznie grubszym punktowaniem niż w części środkowej. Tarczka czarna. Pokrywy u formy nominatywnej ubarwione według schematu: podstawowa barwa pokryw rdzawa lub ceglasta. Na każdej pokrywie znajduje się: ciemna plama barkowa, przepaska poprzeczna w połowie długości pokrywy i księżycowata plama w tyle pokrywy. Ciemna jest też listewka przyszwowa. Oprócz tego podstawowego ubarwienia istnieje wiele odmian barwnych, u których plamy mogą się zlewać, rozdzielać lub nawet ulegać zanikowi. Dość często występują formy melanotyczne, u których pokrywy są czarno-fioletowe lub granatowe.
W barwie odnóży dominuje kolor czarny, jedynie golenie po zewnętrznej stronie są barwy czerwonawej.
Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone.
W kraju melanotyczne odmiany mogą być mylone z rynnicą miedzistą (Melasoma cuprea).