Zwierzęta

Chrząszcz średnich rozmiarów, ciało ku tyłowi gruszkowato rozszerzone. Wierzch ciała dość wypukły. Na głowie 11-członowe czułki. W przedniej części przedplecza, na każdym boku, zaznacza się charakterystyczny ząbek wystający na bok
Ubarwienie wierzchniej strony ciała granatowe lub fioletowe. Z reguły zawsze występuje słaby, metaliczny połysk.
Na mikrorzeźbę przedplecza i pokryw składa się drobne, gęste i niezbyt mocno nakłute punktowanie.
Dymorfizm płciowy bardzo słabo zaznaczony. Łatwo można jedynie poznać samice tuz przed składaniem jaj – mają one bardzo rozciągnięte odwłoki, delikatnie wystające spod pokryw.

Chrząszcz o ciele wysmukłym, cylindrycznym i dość długim. Barwa ciała brunatna do brunatno-czarnej.
Głowa stosunkowo duża. Powierzchnia głowy błyszcząca i mocno, gęsto punktowana. Oczy duże, położone na granicy boku i szczytu głowy. Z przodu oczy są lekko wycięte. Czułka 11-członowe, zakończone dobrze odgraniczona trójczłonową buławką.
Przedplecze ma kształt beczułkowaty, najszersze jest w połowie długości. Jego powierzchnia, podobnie jak na głowie, pokryta jest głębokim i gęstym punktowaniem. W nasadowej części przedplecza znajduje się mały, głęboki dołek.
Tarczka mała, ale dobrze widoczna, w zarysie trójkątna.
Pokrywy wydłużone z dobrze zaznaczonymi barkami. Na powierzchni pokryw zaznaczają się delikatne rzędy z nieregularnie ułożonymi punktami. W części nasadowej pokryw, wzdłuż szwu występują wgłębienia, natomiast przy końcu pokryw szew posiada obrzeżenie.
Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone, jest to gatunek dobrze latający.

Niewielki gatunek chrząszcza. Ciało wysmukłe, wydłużone i delikatnie wypukłe. Barwa podstawowa ciała brunatna, często z lśniącym połyskiem.
Głowa w zarysie trójkątna. Najszersza tuż za oczami. U nasady przewężona tak, że powstaje krótki odcinek nazywany szyją. Na grzbietowej powierzchni głowy znajdują się dwie bruzdy rozdzielające powierzchnię głowy na trzy listewki, z których środkowa jest najszersza. Czułka 11-członowe, poszczególne człony kuliste, jedynie człon ostatni na końcu zaostrzony. Oczy dość duże, nieznacznie wystające z głowy na boki.
Na powierzchni przedplecza znajdują się trzy głęboko zarysowane bruzdy rozdzielające grzbietową powierzchnię przedplecza na cztery listewki. Bruzdy boczne maja niekompletny przebieg – kończą się przed brzegiem przednim przedplecza, natomiast bruzda środkowa przebiega od brzegu przedniego aż po nasadę przedplecza. Dno bruzd jest pomarszczone.
Tarczka bardzo mała, praktycznie niewidoczna.
Pokrywy wydłużone. Na ich urzeźbienie składa się 7 bruzd wypełnionych pojedynczymi rzędami dość dużych punktów oraz wypukłości między bruzdami nazywane listewkami lub zagonikami. Zagoniki: 5 i 7 w tylnej części pokryw tworzą odstający fałd.
Skrzydła błoniaste dobrze wykształcone, jest to gatunek latający.

Kaczka mniejsza od krzyżówki. Łatwo ją rozpoznać po kontrastowym ubarwieniu samca. Głowę, szyję i pierś samiec ma czarne z zielonym połyskiem. Grzbiet popielaty, lekko prążkowany, boki ciała i brzuch śnieżnobiałe. Kuper i ogon znowu czarne. Samica jest jednolicie brązowa, lekko prążkowana na bokach, u nasady dzioba i na policzku posiada białe przebarwienia. Głowa ogorzałki jest okrągła i wyraźnie odcina się od szyi. Oczy żółte, dziób szaro-niebieski z czarnym paznokciem na końcu. W locie u tego ptaka widać białe, czarno zakończone lotki tworzące lusterko na całej długości skrzydła. Kolor biały ciemnieje na lotkach pierwszorzędowych. Młode i samiec w szacie spoczynkowej są podobne do samicy.

Najpospolitsza sikora i najbardziej znana. Wielkości prawie wróbla, w Europie jest to największa z sikor. Cechą charakterystyczną tego ptaka jest czarny krawacik, który w różnej wielkości obserwujemy u obu płci. Brzuch jest żółty, grzbiet oliwkowy, skrzydła szare z niebieskim odcieniem i jasno obrzeżonymi lotkami. Przez skrzydło przechodzi dobrze widoczna brudnobiała pręga. Głowa czarna z połyskiem, policzki śnieżnobiałe. Podgardle czarne przechodzące we wspomniany krawacik. U samca sięga on prawie do końca brzucha, rozszerza się do dołu, u samicy krawacik jest węższy i krótszy. Tę cechę widać najlepiej wówczas, gdy możemy oglądać oba ptaki z pary. Widząc osobniki pojedyncze trudno czasem zdecydować po krawaciku jaka to płeć. Podogonie sikory bogatki jest brudnobiałe, sterówki w kolorze lotek, szarawe wpadające w niebieski. Zewnętrzne sterówki białe. Bogatka w okresie zimowym i wiosennym kolory upierzenia ma bardzo widoczne, czapeczka ma wyraźny połysk, kolory kontrastują. Wówczas ptak wygląda bardzo ładnie. Potem piórka nieco szarzeją i bledną. Dziób krótki, ostro zakończony w kolorze czarnym, nogi grafitowe. Młode po wypierzeniu są podobne do dorosłych, lecz nieco bledsze.

Ciało dość owalno-szerokie i spłaszczone.
Głowa ułożona pod kątem prostym do pozostałej części ciała. Na urzeźbienie tej części ciała, jak i pozostałych elementów (przedplecza i pokryw) składa się delikatne, płytkie punktowanie. Głowa łysa bez włosków.
Przedplecze w zarysie trapezowate, znacznie szersze niż dłuższe. Jego brzeg nasadowy podwójnie esowato wygięty. Barwa przedplecza czarna z brunatnawym metalicznym połyskiem.
Pokrywy płaskie. Brak widocznych żeberek. Na nasadowej części każdej pokrywy dobrze widoczny, wystający guz barkowy. Barwa pokryw czarna, matowa lub z delikatnym fiołkowym metalicznym połyskiem. Na każdej pokrywie znajdują się 4 poprzeczne paski, lekko pozałamywane i utworzone z białych lub szarych, delikatnych i cienkich włosków.
Odnóża ubarwione podobnie jak górna strona ciała - czarne.
Skrzydła drugiej pary – błoniaste dobrze rozwinięte.