Zwierzęta

Muszla bardzo duża, owalna. Oba wierzchołki ma wyraźnie przesunięte ku przodowi. Krawędź grzbietowa muszli ma w miarę prosty przebieg. Krawędź brzuszna jest równomiernie, ale bardzo delikatnie łukowato wygięta. Przedni koniec szeroko zaokrąglony, tylny ścięty i zaostrzony. Żagielek dość duży i dobrze wykształcony.
Powierzchnia zewnętrzna gładka z silnie zaznaczonymi liniami przyrostu.
Powierzchnia wewnętrzna muszli gładka, odciski mięśni bardzo dobrze widoczne.

Chrząszcz spłaszczony.
Bardzo duża głowa, znacznie większa od przedplecza. U samca bardzo silnie wykształcone żuwaczki, wysunięte ku przodowi z zębem u nasady i drugim w połowie długości. U samicy żuwaczki mniejsze, z zębem w środku, ale niewystające mocno przed głowę. Czułka kolankowato zagięte, z trójczłonową buławką. Na urzeźbienie łowy składa się głębokie i rzadkie punktowanie, u samców dodatkowo brzegi boczne głowy silnie poryte.
Przedplecze niewielkie, znacznie szersze niż dłuższe. Listewka krawędziowa przedplecza wyraźna na całym obwodzie. W przedniej części znajdują się dwa zagłębienia. Powierzchnia przedplecza pokryta punktowaniem drobniejszym i gęstszym niż te na powierzchni głowy.
Tarczka trójkątna, dobrze widoczna.
Pokrywy wydłużone, z wyraźnymi ząbkami barkowymi. Bruzdy pokryw delikatne, ale dobrze widoczne, wypełnione pojedynczymi rzędami nakłuć. Międzyrzędy (zagoniki) także delikatne punktowane.
Odnóża kroczne, bardzo silne. Brzegi zewnętrzne goleni opatrzone zębami, największymi na przednich goleniach.
Skrzydła błoniaste dobrze rozwinięte.

Duży gatunek ważki. Na głowie krótkie czułka. Oczy szeroko rozstawione na bokach głowy, nie stykają się w linii środkowej głowy, podobnie jak u innych gatunków gadziogłówek, co jest cechą tej rodziny. Na tylnej krawędzi głowy u samic znajdują się dwa ostre wyrostki w postaci rożków. Ubarwienie głowy ciemne – czarne, z wyjątkiem czoła, oczu, które są żywozielone, prawie seledynowe. Skronie czarne z żółtą plamką.
Tułów masywny, żywozielony z wąskimi czarnymi paskami po bokach.
Odwłok czarny z plamami: na każdym segmencie plama grzbietowa wydłużona, szersza ku nasadzie odwłoka i zwężająca się ku końcowi, barwy żółtej oraz plama na boku segmentu – przy nasadzie odwłoka biaława, ku końcowi stające się coraz bardzie żółte.
Odnóża żółto-czarne.

Największy, rodzimy gatunek z rodziny nornikowatych. Większy jest tylko aklimatyzowany w Polsce piżmak. Ciało stosunkowo krępe. Pyszczek tępo zaokrąglony. Uszy schowane w futrze. Ogon stosunkowo długi, w przekroju zaokrąglony.

Wzór zębowy: 1003/1003

Głowa mała w stosunku do przedplecza. Oczy dość silnie sklepione, równomiernie wystające na boki głowy. Czułka jedenastoczłonowe, sięgają ku tyłowi do około 1/3 długości pokryw.
Przedplecze w zarysie prostokątne. Najszersze w przedniej połowie. Nieznacznie wykrojone przed tylnymi katami, które są tępe i szerokie. Powierzchnia przedplecza i głowy gęsto, głęboko i nierównomiernie punktowana i marszczona, przez co wydaje się nieco brokatowa.
Pokrywy owalne, lekko rozszerzające się ku tyłowi, najszersze za połową długości. Urzeźbienie pokryw złożone z trzech wyraźnych żeberek ciągłych (przyszwowego, środkowego i bocznego) i słabo wykształconego żeberka przy brzegu pokryw, zaznaczającego się w końcowej 1/4 pokrywy. Pomiędzy żeberkiem przyszwowym i środkowym, środkowym i bocznym oraz bocznym i brzegiem pokrywy można wyróżnić lekko zagłębione zagoniki. W każdym zagoniku środkiem biegnie żeberko złożone z wydłużonych, wąskich krótkich listewek w liczbie od 8 do 12 w jednym rzędzie. Powierzchnia pokryw dość silnie zmarszczona. Listewka krawędziowa szeroka. Każda pokrywa w tyle, na wysokości bocznego żeberka posiada charakterystyczne, płytkie wycięcie.
Odnóża bieżne, dobrze wykształcone. Duży odsetek w populacji posiada w pełni wykształcone skrzydła błoniaste, przez co ma zdolność aktywnego lotu.

Głowa nie tam mała w stosunku do przedplecza. Oczy słabo sklepione, nie wystają mocno na boki.
Przedplecze niewielkie, w zarysie prostokątne. Najszersze w przedniej połowie. Tylne kąty bardzo duże, szerokie i tępe, wystające ku tyłowi. Powierzchnia przedplecza silnie pomarszczona i poryta.
Pokrywy w zarysie gruszkowate, rozszerzające się ku tyłowi. Na urzeźbienie pokryw składają się trzy rzędy dużych, błyszczących dołków. Oprócz tego powierzchnia pokryw pokryta licznymi, podłużnymi bruzdami, bardzo wąskimi i gęsto ustawionymi. Pomiędzy bruzdami leża liczne małe, słabo widoczne dołeczki.
Skrzydła błoniaste zredukowane. Odnóża bieżne dobrze wykształcone.