Zwierzęta

W wyglądzie wierzchniej strony skrzydeł motyla widać, podobnie jak u innych modraszków wyraźny dymorfizm płciowy. U samca większa cześć tła skrzydła jest przykryta łuseczkami nadającymi barwę niebieską. Jako ciemne, brunatne elementy na wierzchniej powierzchni skrzydeł samca pozostają: plamka dyskoidalna na granicy komórki środkowej, oraz rządki plamek środkowych w skrzydle przednim i tylnym. Brzegi boczne skrzydeł zaciemnione na odcinku około 1/8 od brzegu ku nasadzie skrzydła. U samicy ilość niebieskich łuseczek jest o wiele mniejsza i zajmują one znacznie mniejsza powierzchnię skrzydła. Dobrze widoczne są ciemne plamki na skrzydłach u samicy, natomiast ciemna przepaska brzeżna zajmuje około 1/5 długości szerokości skrzydła od brzegu ku nasadzie.
Spód skrzydeł u obu płci podobny. Barwa podstawowa tła cynamonowo-brązowa do brązowej. Na tym tle rozmieszczone są rzędy plamek. Na skrzydle przednim możemy wyróżnić (patrząc od nasady skrzydła): plamkę dyskoidalną na końcu komórki środkowej, rządek plamek środkowych, dość dużych i dobrze widocznych oraz rządek słabiej widocznych plamek brzeżnych. Na skrzydle tylnym możemy wyróżnić (patrząc od nasady skrzydła): plamki nasadowe, mogą one jednak być u niektórych okazów zredukowane, plamkę dyskoidalną, rządek dobrze widocznych plamek środkowych oraz rządek słabiej widocznych plamek brzeżnych. Plamki na spodzie skrzydeł są zazwyczaj w jasnych, białawych obwódkach, co lepiej jest widoczne na spodzie skrzydła tylnego.
Gatunkami najbardziej podobnymi są: modraszek alkon (Maculinea alcon) i modraszek rebela (Maculinea rebeli). Modraszek teleius różni się od nich położeniem jednej z plamek środkowych względem plamki dyskoidalne i plamki brzeżnej. Pewne oznaczenie wymaga jednak dobrej wprawy osoby oznaczającej lub konsultacji z osobą zajmująca się oznaczaniem modraszków.

Ptak dla wielu będący czymś pośrednim pomiędzy kaczka a gęsią. Wszystkie zresztą należą do tej samej rodziny. Jego sylwetka jest wydłużona, szyja smukła a dziób cienki i długi. Występuje wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec w okresie godowym (zima i wiosna) ma głowę i górną cześć ciała ciemno-zieloną, czerwony dziób, dalszą część szyi białą, tak samo ubarwione są boki i spód ciała. Skrzydła i grzbiet (najczęściej obserwujemy ptaka w spoczynku, gdy skrzydła ma złożone) to mozaika szarości, bieli i czerni. U samicy głowa i górna część szyi jest rudo-brązowa, dziób czerwonawy, brzuch biały, natomiast boki ciała, grzbiet i skrzydła szare. U obu płci występuje niewielki czub na tyle głowy, utworzony z podnoszonych piórek. Zwłaszcza w chwili podniecenia lub zagrożenia ptaki stroszą piórka. Ogon traczy jest właściwie niewidoczny, w czasie pływania schowany pod wodą, natomiast nogi są koloru czerwonego, palce sczepione błona pławną. Lusterko u nurogęsi jest całkowicie białe z mało wyraźnym czarnym paseczkiem pośrodku. Dziób cienki, długi, na końcu haczykowato zakończony.
Szata spoczynkowa samca upodabnia się do szaty samicy.

Sylwetka tak samo smukła i wydłużona jak u popularnej pliszki siwej. Ogon również prawie dorównuje długości reszty ciała. Nogi długie z długimi palcami przystosowane do szybkiego biegania, jednak pazur tylnego palca jest prawie prosty, co pozwala pliszce żółtej uniknąć w czasie biegania zaczepiania się o kępki traw. Ptak ten ogólnie ubarwiony jest żółto, co widać wyraźnie zwłaszcza, gdy widzimy ptaka z przodu, ponieważ najjaskrawiej ubarwiona jest pierś i brzuch. Samiec jest bardziej jaskrawy od samicy, poza żółtym brzuchem, piersią i podgardlem ma również żółty grzbiet i skrzydła, chociaż jest to już przygaszony kolor. Głowa samca pliszki żółtej jest szara. Przez oko przechodzi górna biała brew i dolna szeroka czarna smuga. Ogon szarożółty z charakterystycznymi dla pliszek zewnętrznymi białymi sterówkami, które widać szczególnie, gdy ptak rozłoży ogon. Samiczka jest oliwkowożółta, również głowa nie jest wyraźnie szara, natomiast jest tu widoczna żółtawa brew.
Ostry, wąski dziób pliszki żółtej służy do chwytania owadów, które pliszka łapie biegając szybko po ziemi.

Nie ma w Polsce drugiego ptaka, którego można by pomylić z pliszka siwą. Sylwetka tego ptaka jest smukła i wydłużona. Ogon prawie dorównuje długości reszty ciała. Nogi długie z długimi palcami przystosowane do szybkiego biegania. Barwy pliszki to czerń, szary i biel – ułożone kontrastowo. Głowa w biało-czarne wzory, najczęściej potylica czarna, policzki białe i podgardle czarne. Oko czarne, grzbiet szary, pierś czarna, brzuch biały i ogon czarny z wyrażnymi w locie białymi zewnętrznymi sterówkami w kolorze białym. U samicy pierś ma mniej barwy czarnej, niż u samca. Skrzydła to mozaika szarości, czarnego i białego. Młode pliszki siwe są koloru szarego, a na piersi mają tylko czarny półksiężyc. Jest wiele odmian i podgatunków barwnych pliszki siwej w zależności od regionu występowania.
Ostry, wąski dziób pliszki siwej służy do chwytania owadów. Pliszka zwinnie biega po ziemi, podrygując przy tym raz po raz ogonem.