Zwierzęta

Górna strona skrzydeł - skrzydła przednie w zarysie trójkątne, tylne spiczaste. Wierzch obu par skrzydeł ciemnobrunatny, przy czym u samców w zależności od kąta padania światłą występują fioletowo-niebieskie refleksy. Brzegi boczne skrzydeł u obu płci zawsze jaśniejsze, brunatne. Na skrzydle przednim znajduje się kilka luźno rozrzuconych białych plamek, natomiast na skrzydle tylnym występuje biała przepaska przez środek skrzydła. Na górnym skrzydle pomiędzy żyłkami m2 i m3 znajduje się czarna mała plamka w pomarańczowej obwódce u brzegu bocznego, podobna plamka występuje na skrzydle tylnym w okolicy jego wierzchołka.
Dolna strona skrzydeł - w zasadzie ubarwienie dolnej strony skrzydeł jest odpowiednikiem ubarwienia górnej strony, brak tu jedynie niebieskiego połysku u samców, a barwy są bardziej stonowane i dające ubarwienie maskujące, czyli kryptyczne.
Dymorfizm płciowy wyraźnie zaznaczony, manifestuje się fioletowo-niebieskim połyskiem górnej strony skrzydeł u samców.
Gąsienica - przypomina ślimaka bezmuszlowego. Jest barwy zielono-żółtej.

Górna strona skrzydeł - skrzydła przednie w zarysie trójkątne, tylne spiczaste. Wierzch obu par skrzydeł ciemnobrunatny, przy czym u samców w zależności od kąta padania światłą występują fioletowo-niebieskie refleksy. Brzegi boczne skrzydeł u obu płci zawsze jaśniejsze, brunatne. Na skrzydle przednim znajduje się kilka luźno rozrzuconych białych plamek, natomiast na skrzydle tylnym występuje biała przepaska przez środek skrzydła. Na górnym skrzydle pomiędzy żyłkami m2 i m3 znajduje się czarna mała plamka u brzegu bocznego, natomiast na skrzydle tylnym w okolicy jego wierzchołka także znajduje się czarna plamka, ale w pomarańczowej obwódce.
Dolna strona skrzydeł - w zasadzie ubarwienie dolnej strony skrzydeł jest odpowiednikiem ubarwienia górnej strony, brak tu jedynie niebieskiego połysku u samców.
Dymorfizm płciowy wyraźnie zaznaczony, manifestuje się fioletowo-niebieskim połyskiem górnej strony skrzydeł u samców.
Gąsienica - przypomina ślimaka bezmuszlowego. Jest barwy zielono-żółtej.

Ciało bardzo duże, walcowate. Ubarwienie dość zmienne, ale dają się zauważyć pewnie stałe tendencje: brunatne pokrywy, ciemnobrunatne, prawie czarne głowa i przedplecze oraz jasnobrunatne odnóża. Na przedpleczu znajdują się delikatne, jasne włoski. Na pokrywach wyraźnie zaznaczają się żeberka w liczbie 3 – 4 sztuk na pokrywę. Powierzchnia pokryw oprócz żeberek nie jest urzeźbiona, jedynie na ich wierzchu znajdują się bardzo krótkie, przylegające białe szczecinki. Pygidium, czyli wystająca z pod pokryw część odwłoka jest koloru czarnego lub brunatnego. Wyrostek pygidium jest dość długi i w zarysie walcowaty.

Jest to największy środkowoeuropejski gatunek bogatka. Ciało ma długoowalne i silnie spłaszczone. Oczy wystające z zarysu głowy. Na przedpleczu i pokrywach znajdują się poprzerywane żeberka i bruzdki. Ubarwienie wierzchu ciała oscyluje w barwach brązowych z lekkim połyskiem. Żeberka na wierzchu ciała są czarne. Przestrzenie pomiędzy nimi u okazów nieotartych są pokryte białym nalotem. Spód ciała brązowo-żółty.

jak sama nazwa wskazuje wizytówką tej kaczki są po pierwsze kolory, po drugie kolory i po trzecie … to samo. Niewątpliwie pod tym względem mogłaby konkurować z południowoamerykańskimi papugami. Zaznaczyć jednak trzeba, ze te barwy dotyczą tylko samca i to w okresie godowym. Ale do rzeczy: mandarynka pieści oko barwą pomarańczy, rdzawooczerwoną, zieloną z metalicznym błyskiem i bielą. Głowę zdobi kolorowy czub, zaś najbardziej niesamowite wrażenie robią lotki drugorzędowe ukształtowane w piękne żagle koloru …. właśnie mandarynkowego.
Poza okresem godowym samce (zawsze zachowują czerwony dziób) upodobniają się do samic, które z kolei „noszą się” znacznie skromniej, bo w tonacji szarobrunatnej z równie szarym dziobem. Mają jednak swoją specyficzną cechę charakterystyczną: jasną otoczkę wokół oka rozciągającą się w tyle jako biała brew. Młode są podobne do samiczek.