Obszary chronione

Jest to największy park polski o powierzchni 59223 ha. Rozpoczął działalność 1 - go stycznia 1994 roku. Przewidziany jest do uznania za Światowy Rezerwat Biosfery i Światowy Obiekt Dziedzictwa Ludzkości.
Park zajmuje region Kotliny Biebrzańskiej w ramach Niziny Północno - Podlaskiej, na terenach polodowcowych. Pod względem klasyfikacji przyrodniczo - leśnej leży na terenie Wysoczyzny Kolneńskiej, Bielsko - Białostockiej i Puszczy Augustowskiej. Cechuje go urozmaicona rzeźba terenu morenowego. Połowę obszaru zajmują tereny torfowo - bagienne, pozostałe to zespoły leśne oraz łąki i pastwiska.
Szata roślinna jest typowa dla obszarów torfowo - bagiennych. Występuje roślinność typu borealnego (północnego) jak: brzoza niska, wierzba lapońska, kalnica torfowa, wełnianeczka alpejska oraz wiele turzyc i roślin torfowiskowych (trzciny, pałki, oczerety, szuwary, mchy torfowe).
W parku Biebrzańskim świat zwierząt reprezentują:
- bobry
- dziki
- jelenie
- łosie
- sarny
- wilki
- wydry

Bardzo bogaty jest świat ptaków (260 gatunków). Stwierdzono występowanie - tak rzadkich i chronionych ptaków jak:
- bielik
- błotniak stawowy
- bocian czarny
- kobuz
- krogulec
- myszołów
- orzeł przedni
- puchacz
- pustułka
- sokół wędrowny
- żuraw

Okolice Biebrzy mają bogatą przeszłość historyczną, sięgającą XI wieku - czasu podboju plemienia Jadźwingow przez Krzyżaków oraz licznych wojen i powstań polskich. Trudno dostępne tereny bagien i torfowisk odgrywały bowiem ważną rolę obronną.