Dodano: 20 czerwca 2007
Barwa podstawowa ciała ciemna. Nasada skrzydeł tylnych czerwono-czarna. Plamka skrzydłowa ciemna. Na grzbietowej stronie segmentów odwłoka 1 do 7 znajduje się duża szeroka plama. U samca plamy od 1 do 6 są ciemne, czerwonawo-brązowe lub ciemno brunatne i słabo widoczne, jedynie plama na segmencie 7 jest kontrastowa w stosunku do otoczenia – posiada barwę żółtą, intensywną. Plama ta u samca jest doskonale widoczna u siedzących ważek, a nawet w locie. U samic wszystkie plamy na grzbietowej stronie odwłoka są żółte. Przydatki analne na końcu odwłoka ciemne.
Larwa charakteryzuje się beczułkowatym i dość masywnym ciałem.
Samce zalotki większej są niemożliwe do pomylenia, natomiast samice dzięki obecności żółtych plam na odwłoku przypominać mogą samice zalotki czerwonawej - Leucorrhinia rubicunda.
Larwa charakteryzuje się beczułkowatym i dość masywnym ciałem.
Samce zalotki większej są niemożliwe do pomylenia, natomiast samice dzięki obecności żółtych plam na odwłoku przypominać mogą samice zalotki czerwonawej - Leucorrhinia rubicunda.
Zaloka większa, Leucorrhinia pectoralis | systematyka | Rząd: ważki (Odonata) Podrząd: ważki różnoskrzydłe (Anisoptera) Rodzina: ważkowate (Libellulidae) Rodzaj: zalotka (Leucorrhinia) Gatunek: zalotka większa (Leucorrhinia pectoralis) |
|
|---|---|---|
| wygląd | Barwa podstawowa ciała ciemna. Nasada skrzydeł tylnych czerwono-czarna. Plamka skrzydłowa ciemna. Na grzbietowej stronie segmentów odwłoka 1 do 7 znajduje się duża szeroka plama. U samca plamy od 1 do 6 są ciemne, czerwonawo-brązowe lub ciemno brunatne i słabo widoczne, jedynie plama na segmencie 7 jest kontrastowa w stosunku do otoczenia – posiada barwę żółtą, intensywną. Plama ta u samca jest doskonale widoczna u siedzących ważek, a nawet w locie. U samic wszystkie plamy na grzbietowej stronie odwłoka są żółte. Przydatki analne na końcu odwłoka ciemne. Larwa charakteryzuje się beczułkowatym i dość masywnym ciałem. Samce zalotki większej są niemożliwe do pomylenia, natomiast samice dzięki obecności żółtych plam na odwłoku przypominać mogą samice zalotki czerwonawej - Leucorrhinia rubicunda. |
|
| tryb życia | Dorosłe ważki w okresie poprzedzającym rójkę i zaraz po niej przebywają w pobliżu zbiorników, w których zachodzi rozwój larw, często mogą odlatywać od nich w poszukiwaniu pokarmu na znaczne odległości. W okresie rójki samce zalotki większej, podobnie jak innych ważek staja się terytorialne. Zajmują wówczas terytoria, których zaciekle bronią przed innymi samcami swego gatunku, czasami przeganiają także samce innych gatunków. Zalotka większa jest gatunkiem mało płochliwym i łatwo ją podejść na 2 – 3 metry. |
|
| pokarm | Dorosłe ważki łapią swoje ofiary – małe owady w locie i następnie przysiadają w celu zjedzenia pokarmu. Larwy polują pod wodą na larwy innych owadów i drobne skorupiaki. | |
| rozmnażanie | Jest to gatunek o zasięgu euro-syberyjskim. Znana jest z Europy środkowej i wschodniej, aż po Syberię. Na zachód dociera do Francji. Lokalne populacje znane są z Turcji i państw kaukaskich. W Polsce znana jest z prawie całego kraju. Najliczniej występuje w pasie pojezierzy północnych, w Wielkopolsce i na Lubelszczyźnie. Takie skupienia gatunku są związane głównie z rozmieszczeniem ośrodków naukowych i odonatologów. Szacuje się, że zalotka większa jako najpospolitszy gatunek z rodzaju będzie odkryta w innych rejonach kraju. Związana jest z różnego typu zbiornikami, głównie są to: małe oczka i bagna śródleśne, torfianki i doły po kopaniu torfu na torfowiskach wysokich, naturalne jeziorka na torfowiskach wysokich, niewielkie jeziora i rzadziej torfowiska niskie. |
|
| ochrona | W Polsce podlega ochronie gatunkowej. Ujęta jest w załączniku II i IV Dyrektywy Siedliskowej Unii Europejskiej. Wymieniona w załączniku II Konwencji Berneńskiej. Zagrożenia Jako główne zagrożenia podawane są: Wszystkie one są związane z zanikaniem środowisk będących naturalnym miejscem występowania i rozrodu gatunku. W celu ulepszenia ochrony należałoby objąć ochroną siedliska występowania gatunku. Zaniechać melioracji i osuszania na obiektach gdzie zalotka występuje i odbywa lęgi. W rejonach zbiorników gdzie zachodzi rozwój larw należałoby także zaprzestać zabiegów, które mogłyby naruszyć poziom wód gruntowych i zmienić gospodarkę wodną w danym regionie. Zalotka większa może występować w siedliskach z załącznika I Dyrektywy Siedliskowej, co może sprzyjać ochronie tego gatunku poprzez ochronę tych siedlisk. Można tu wymienić: Zalotka większa ponieważ występuje w tych samych siedliskach co inne gatunki zalotek może stać się gatunkiem parasolowym dla ochrony innych gatunków. |
|
| biologia | Cykl życiowy, jak u większości gatunków ważek jest dwuletni. Lot dorosłych osobników zachodzi od końca maja do połowy lipca. Najintensywniejsza rójka przypada na okres od końca maja do połowy czerwca. Czas połączenia kopulacyjnego, tzw. tandemu może trwać nawet kilkanaście minut, następnie samica składa jaja wprost do wody, w miejscach występowania dużej ilości roślinności zanurzonej. Z jaj złożonych przez samicę po niedługim czasie wylęgają się larwy. Okres larwalny trwa do wiosny kolejnego roku, kiedy to zachodzi metamorfoza do imagines. Larwy przebywają w warstwie roślin zanurzonych, gdzie aktywnie polują.
|
|
| piśmiennictwo |
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej.
Komentarze
Brak komentarzy.
