Dodano: 15 września 2006
Muszla trójkątna w zarysie. Wierzchołek przesunięty bardzo daleko na przód. Brzeg brzuszny prawie prosty, brzeg grzbietowy dość silnie łukowato wygięty.
Powierzchnia zewnętrzna muszli prawie gładka, a linie przyrostu delikatnie zarysowane.
Na powierzchni wewnętrznej muszli, tuż przy jej wierzchołku znajduje się przegroda apiklana do której są przyczepione mięśnie (zwieracz muszli i przedni wciągacz nogi). Odciski pozostałych mięśni bardzo delikatne.
Powierzchnia zewnętrzna muszli prawie gładka, a linie przyrostu delikatnie zarysowane.
Na powierzchni wewnętrznej muszli, tuż przy jej wierzchołku znajduje się przegroda apiklana do której są przyczepione mięśnie (zwieracz muszli i przedni wciągacz nogi). Odciski pozostałych mięśni bardzo delikatne.
Racicznica zmienna, Dreissena polymorpha | systematyka | Gromada: małże (Bivalvia) Podgromada: Heterodonta Rząd: Veneroida Nadrodzina: racicznice (Dreissenoidae) Rodzina: racicznicowate (Dreissenidae) Rodzaj: racicznica (Dreissena) Gatunek: racicznica zmienna (Dreissena polymorpha) |
|---|---|
| wygląd | Muszla trójkątna w zarysie. Wierzchołek przesunięty bardzo daleko na przód. Brzeg brzuszny prawie prosty, brzeg grzbietowy dość silnie łukowato wygięty. Powierzchnia zewnętrzna muszli prawie gładka, a linie przyrostu delikatnie zarysowane. Na powierzchni wewnętrznej muszli, tuż przy jej wierzchołku znajduje się przegroda apiklana do której są przyczepione mięśnie (zwieracz muszli i przedni wciągacz nogi). Odciski pozostałych mięśni bardzo delikatne. |
| ubarwienie | Ubarwienie muszli jasnobrązowe z ciemnymi, zygzakowatymi liniami na całej powierzchni. |
| występowanie | Małż spotykany zarówno w zbiornikach stojących: stawy, jeziora, jak i w wolno pływających rzekach, kanałach i dokach portowych. Preferuje podłoże twarde, do którego przyczepia się bisiorem. Występuje w wodach słodkich i słonawych. W Polsce znana głównie z terenów pojezierzy północnych. |
| rozród | Larwy racicznicy – veligery są swobodnie pływające i mogą bez przeszkód przemieszczać się na duże odległości. Taka zdolność migracyjna larw sprzyja szerokiemu rozprzestrzenianiu się tego gatunku. |
| uwagi | Pierwotne rozmieszczenie racicznicy obejmowało prawie całą Europę. W okresie zlodowaceń obszar ten skurczył się do rejonu Morza Czarnego i Kaspijskiego. Od około 250 lat obserwuje się bardzo szybką ekspansję tego gatunku na teren Europy i Ameryki Północnej, która zapewne ma na celu odtworzenie pierwotnego jej zasięgu występowania. Ekspansji racicznicy sprzyja żegluga śródlądowa. Kadłuby statków są doskonałym miejscem do osadzania się racicznic, które „dzięki swojemu podłożu” mogą przebywać znaczne odległości. Ekspansja racicznicy do Europy północnej i zachodniej zachodzi dwiema drogami: z basenu Morza Kaspijskiego przez Wołgę i jej dopływy oraz z basenu Morza Czarnego przez Dniepr i jego dopływy. Ekspansji szczególnie sprzyja fakt budowania przez ludzi kanałów łączących zlewnie dużych rzek, należących nieraz do odmiennych basenów morskich. W Polsce pierwsze racicznice pojawiły się przed rokiem 1824. |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Brak komentarzy.
