Dodano: 31 maja 2005
Skrzydła obu par posiadają tło białe. Na skrzydle przednim ciemne plamki i prążki tworzą charakterystyczny, zygzakowaty deseń. Można w nim wyróżnić dobrze zaznaczone przepaski: wewnętrzną niedaleko nasady skrzydła oraz zewnętrzną przy brzegu bocznym skrzydła. Przepaskę wewnętrzną tworzą 3 lub 4 zamknięte, owalne lub zygzakowate plamy. Przepaska zewnętrzna jest pojedyncza. Przy brzegu górnym skrzydła występuje rządek poprzecznych, krótkich plamek. Skrzydło tylne białe z ciemno zaznaczonymi żyłkami. Na jego brzegu zewnętrznym pomiędzy końcami żyłek znajdują się ciemne plamki.
Tułów biały z czarnym rysunkiem w postaci kilku kresek.
Odwłok biały z czarnym rysunkiem, na który składa się po 2 ciemne plamy na grzbietowej stronie każdego segmentu odwłoka.
Dymorfizm płciowy nie jest manifestowany w ubarwieniu skrzydeł. Różnice występują w budowie czułek, które u samców są bardziej grzebykowate, a u samic nitkowate.
Dorosłe motyle nie posiadają ssawki.
Tułów biały z czarnym rysunkiem w postaci kilku kresek.
Odwłok biały z czarnym rysunkiem, na który składa się po 2 ciemne plamy na grzbietowej stronie każdego segmentu odwłoka.
Dymorfizm płciowy nie jest manifestowany w ubarwieniu skrzydeł. Różnice występują w budowie czułek, które u samców są bardziej grzebykowate, a u samic nitkowate.
Dorosłe motyle nie posiadają ssawki.
Widłogonka gronostajka, Cerura erminea Esp. | systematyka | Rząd: motyle (Lepidoptera) Podrząd: (Heteroneura) Nadrodzina: sówkokształtne (Noctuoidea) Rodzina: garbatkowate (Notodontidae) Rodzaj: widłogonka (Cerura) |
|---|---|
| wygląd | Skrzydła obu par posiadają tło białe. Na skrzydle przednim ciemne plamki i prążki tworzą charakterystyczny, zygzakowaty deseń. Można w nim wyróżnić dobrze zaznaczone przepaski: wewnętrzną niedaleko nasady skrzydła oraz zewnętrzną przy brzegu bocznym skrzydła. Przepaskę wewnętrzną tworzą 3 lub 4 zamknięte, owalne lub zygzakowate plamy. Przepaska zewnętrzna jest pojedyncza. Przy brzegu górnym skrzydła występuje rządek poprzecznych, krótkich plamek. Skrzydło tylne białe z ciemno zaznaczonymi żyłkami. Na jego brzegu zewnętrznym pomiędzy końcami żyłek znajdują się ciemne plamki. Tułów biały z czarnym rysunkiem w postaci kilku kresek. Odwłok biały z czarnym rysunkiem, na który składa się po 2 ciemne plamy na grzbietowej stronie każdego segmentu odwłoka. Dymorfizm płciowy nie jest manifestowany w ubarwieniu skrzydeł. Różnice występują w budowie czułek, które u samców są bardziej grzebykowate, a u samic nitkowate. Dorosłe motyle nie posiadają ssawki. |
| występowanie | W Polsce występuje w całym kraju oprócz wysokich gór. Dorosłe motyle spotyka się w lasach liściastych, głównie łęgach. |
| tryb życia | Motyle dorosłe latają od późnych godzin wieczornych i pędzą nocny tryb życia. Bardzo chętnie przylatują do światła. W dzień można je spotkać przesiadujące na pniach drzew. |
| pokarm | Gąsienice odżywiają się liśćmi topoli (Populus) i wierzb (Salix) |
| rozwój | Wiosną z poczwarki wychodzą motyle dorosłe i przystępują do składania jaj. Jaja są składane pojedynczo na liściach drzew, którymi żywią się gąsienice. Larwy bardzo szybko rosną i charakteryzują się zmianą kształtu oraz ubarwienia w poszczególnych stadiach. Początkowo są one ciemno ubarwione, ale z czasem stają się zielone z ciemnym grzbietem i ciemnym siodełkiem w połowie długości. Ciemny grzbiet jest ograniczony wąską białą opaską, biała plamka znajduję się także w dolnej części siodełka. Przetchlinki po bokach ciała mają jasne w brunatnych otoczkach. Na końcu ciała posiadają widełki, w których znajdują się dwie czerwone niteczki służące do odstraszania drapieżników. Pierwszy segment tułowia jest od strony grzbietowej różowo-czerwony i posiada po bokach po jednej czarnej plamce. Gąsienica widłogonki jak każda garbatka posiada na tułowiu wyraźny, odstający karb. Pod koniec lipca gąsienica buduje kokon. Jest on utworzony z zgryzionych kawałków kory. Wewnątrz kokonu, który jest bardzo twardy gąsienica ulega przepoczwarczeniu. Poczwarka w kokonie zimuje. |
| uwagi | Widłogonka swoja nazwę polską zawdzięcza widełkom na końcu ciała, z których w trakcie zaniepokojenia wysuwają się dwie czerwone niteczki, bardzo energicznie ruszające się. Służą one do odstraszania drapieżnika. Ponadto zaniepokojona gąsienica podsuwa głowę pod spód ciała i lekko nadyma część tułowiową – wówczas na tej „rozdętej” części pojawia się rysunek bardzo dużej głowy, co dodatkowo dezorientuje przeciwnika. Rysunek ten powstaje z czerwono-różowej plamy na tułowiu i dwóch ciemnych plamek po jego bokach. Podobny gatunek: widłogonka siwica (Cerura vinula) |
| piśmiennictwo |
Komentarze
Andrzej Dąbrowski krzak722ster@gmail.com
6 czerwca 2014
Niteczki, które się wysuwają z widełek u tego gatunku są czarne. Czerwone są u Cerura vinula.
