Zwierzęta

Pachnica jest masywnie zbudowanym chrząszczem o długości ciała 2,3 - 3,9 cm. Rozmiary te stawiają ja wśród największych chrząszczy w środkowoeuropejskiej faunie W ubarwieniu chrząszcza dominują odcienie brązu. Pokrywy są ciemnobrązowe z połyskiem. Powierzchnia pokryw nie jest całkowicie gładka, lecz przypomina skórę. Dymorfizm płciowy jest niewyraźny. Samce posiadają wypukłości po bokach przedplecza z zagłębieniem pomiędzy nimi. U samic w tym samym miejscu istnieją płaskie, podłużne zagłębienia. Samice mają ponadto zagłębienia przed oczami na wierzchu głowy.

Futro na grzbiecie żółtobrązowe lub brązowe, na brzuchu białawe. Błony lotne brązowawe, ucho bardzo duże, długości przedramienia, szerokie. Uszy stykają się (nie zrastają!) u nasady. W czasie spoczynku najczęściej są ukryte pod skrzydłami, a widoczne pozostają jedynie koziołki.

Gil jest ptakiem dobrze zauważalnym dzięki swoim jaskrawym kolorom. Zwłaszcza zimą często zauważamy gile, wyróżniające się na śniegu.
Jest to ptak o korpulentnej sylwetce, krępy a zarazem dość duży w porównaniu z sikorami, czy wróblami. Samiec ma jaskrawoczerwoną pierś i brzuch, niektórzy nazywają ten kolor karminowym. Samica ma brzuch i pierś wybarwione cynamonowo, wpadające w szare. Głowa u obu płci jest czarna, poza policzkiem i karkiem. Policzek jest w kolorze piersi. Czarna plama na głowie przechodzi aż pod dziób, przez co gil wygląda jakby miał maseczkę wokół dzioba. Szyja gila jest krótka, szeroka, ogon długi na połowę ciała – czarny, lekko wcięty. Skrzydło czarne z wyraźną biała pręgą. Grzbiet jest szaroniebieski u samca, u samicy cynamonowoszary, nieodróżniający się raczej od piersi i brzucha. Wyraźny jest także biały kolor na kuprze widoczny zwłaszcza wyraźnie na nadogoniu, od góry. Dziób gila jest krótki, szeroki i bardzo mocny - zakończony ostro. Kolor dzioba czarny.
Upierzenia jest gęste i puchate, przez co ptak wydaje się jeszcze większy. W całej Europie występują podgatunki różniące się nieco ubarwieniem.

jest cały czarnobrązowy z metalicznym połyskiem. Policzki i podgardle białe, a po bokach głowy oraz szyi jest białawy. W okresie godowym (X-VII) posiada białe plamy z obu stron tułowia. Głowa stosunkowo mała, a dziób długi i silny zakończony ostrym hakiem. Młode są matowe, brunatnoszare z jasnym spodem ciała. Brak dymorfizmu płciowego.

Wielkość kaczki krzyżówki. Wierzch ciała jednolicie czarnobrązowy, przednia część szyi oraz pierś - białe i lśniące jak jedwab. Na wiosnę i w lecie dwoisty czub i czerwonobrązowa kryza otaczająca białą twarz. W upierzeniu zimowym czub mniejszy, kryzy brak. Nogi cofnięte daleko do tyłu tak, że działają w czasie nurkowania jak śruba napędowa, ale prawie zupełnie nie nadają się do chodzenia. Palce nóg otaczają osobne błonki szersze po jednej stronie palca (nie ma błony pławnej rozpiętej miedzy palcami jak kaczka!). Pisklęta posiadają na głowie i szyi charakterystyczne czarne pasy na białym tle. Młode i stare ptaki w zimie różnią się od dość podobnych perkozów rdzawoszyich obecnością jasnej plamki ponad nagą linią, łączącą kąt dzioba z okiem. Na lustrze wody widoczny z daleka (moje obserwacje + "Ptaki Europy" - Z. Czarnecki, K. A. Dobrowolski, B. Jabłoński, E. Nowak).