Glony

Należy do najbardziej zmiennych gatunków ramienic, zarówno pod względem pokroju, jak i budowy. Formy słodkowodne są najczęściej silnie inkrustowane, bardzo kruche i łamliwe (zwłaszcza po wysuszeniu).
NIBYPĘDY: nibyłodyga o kształcie rurki; międzywęźla różnej długości, zwykle jednak dłuższe od nibyliści.
OKROWANIE: trójrzędowe. Rzędy główne i rzędy boczne są prawie jednakowo silnie rozwinięte.
NIBYLIŚCIE: ułożone po 6 -9 w okółku (przeważnie 7-8). Składają się z 6-9 członów, z czego 5-7 członów jest okorowanych; ostatni człon jest 1-2 komórkowy, nieokorowany i krótki. U nasady każdego z nibyliści wyrastają po 2 pary przylistków.
PRZYLISTKI: ułożone są w dwurzędowych okółkach; są małe (zwłaszcza w dolnym okółku są bardzo słabo rozwinięte).
NIBYLISTKI: na płonnych nibyliściach są słabo rozwinięte lub brak jest ich zupełnie. Na nibyliściach płodnych na stronie zewnętrznej brak jest nibylistków zupełnie, lub występują w postaci małych brodawek; na stronie wewnętrznej – nibylistki są dobrze rozwinięte. Mogą być dłuższe lub krótsze od lęgni. Zazwyczaj spośród 4 nibylistków wystających u nasady lęgni 2 środkowe są dłuższe, a brzeżne krótsze, czasem jednak również brzeżne mogą być dłuższe od środkowych.
KOLCE: występują jedynie u nielicznych form, przyjmują wtedy postać małych brodawek.
PIENNOŚĆ: jednopienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo na pierwszych 3-4 węzłach nibyliści. Plemnie są małe, o czerwonawym zabarwieniu. Lęgnie są z bardzo zmienną co do kształtu i wielkości koronką z 16-18 skrętami komórek okorowania.
OOSPORY: czarne, jajowate lub wydłużone, z 12-14 słabymi listami.

Gatunek bardzo zmienny. Duża, silnie rozgałęziona ramienica. NIBYPĘDY: silnie rozgałęzione; o grubej nibyłodydze, o długich międzywęźlach. Szarozielona, zakończenia nibyłodygi i nibyliści - czerwonawe. Okazy z miejsc głębszych są silnie wydłużone, przeważnie zielone, zaś okazy z miejsc płytkich charakteryzują się znacznie delikatniejszą budową i niepełnym wykształceniem typowych cech gatunkowych oraz zielono różowym i czerwonawym zabarwieniem. OKROWANIE podwójne, bardzo zmienne (często spotykane potrójne). Rzędy główne znacznie przewyższają rzędy boczne. NIBYLIŚCIE: długie (o zmiennej długości) i grube; zakończone ostro; 4-5 członowe o 2 lub 4 członach okorowanych i 1 ostatnim członie nieokorowanym, 2 komórkowym wydłużonym i wydętym (co jest cechą charakterystyczną tego gatunku); ułożone po 6 -7 w okółku. W górnych okółkach są dłuższe od międzywęźli. U podstawy okółka nibyliści obecne są PRZYLISTKI, które ułożone są w dwurzędowych (najczęściej) lub trójrzędowych (u osobników dobrze rozwiniętych i silnie okolcowanych) okółkach. Charakteryzują się rozdęciem u nasady i ostrym zakończeniem. Przylistki w górnym okółku są przeważnie nieco dłuższe niż w dolnym. NIBYLISTKI u większości form rozwinięte dokoła węzła nibyliścia (formae isoptilae), u nielicznych form na stronie zewnętrznej nibyliścia, szczątkowe (formae heteroptilae), przeważnie krótko zaostrzone, grube. Jedynie nibylistki otaczające organy rozmnażania (bracteae i bracteolae) cieńsze i przeważnie krótsze. KOLCE: bardzo zmienne, pojedyncze, grube i ostro zakończone, często po 2, rzadziej po 3 w pęczkach. U form mniejszych oraz na dolnych międzywęźlach brodawkowate. Górne międzywęźla znacznie gęściej okolcowane niż dolne. PIENNOŚĆ: dwupienna. Lęgnie i plemnie wykształcają się pojedynczo (rzadko w parch) w węzłach nibyliści. Plemnie są duże (widoczne gołym okiem) o intensywnie pomarańczowym zabarwieniu. Lęgnie (rzadziej spotykane niż plemnie) są niewiele większe od plemni, jasnobrązowe, o wyraźnie rozchylonej koronce z 16-18 skrętami komórek okorowania. OOSPORY: jasnobrunatne, z 14-16 skrętami listewek.