Zwierzęta

Ciało lekko spłaszczone, w zarysie prostokątne. Barwa ciała czarne, jedynie pokrywy mogą być brunatnoczarne. Dodatkowo na ciele znajdują się rzadko rozsiane, jasne, opalizujące łuseczki.
Na głowie para czułek, które u samca mają 10 członów a u samic 9 członów i są one u obu płci zakończone buławką. Przedplecze dyskowate. Pokrywy nie zakrywają w całości odwłoka, na ich tylnym końcu wystaje pygidium.

Ciało lekko spłaszczone, w zarysie prostokątne. Barwa ciała ciemnobrunatna do czarnej, przy czym wierzch ciała pokryty jest zielonymi, opalizującymi łuseczkami.
Na głowie para 9 członowych czułek zakończonych trójczłonową buławką. Przedplecze dyskowate. Golenie przednich nóg z dwoma wyraźnymi zębami. Pokrywy nie zakrywają w całości odwłoka, na ich tylnym końcu wystaje pygidium.

bielika widziałem wiele razy szczególnie zimą, ale także latem. Miałem też szczęście przyjrzeć się mu przez lunetę Swarowskiego ustawioną na max. 60x powiększenie, kiedy oddzielała mnie od niego mała łąka lub lustro wody stawu rybnego.
Największego z naszych drapieżnych ptaków można odróżnić od orłów min. po sterówkach, które nie są idealnie wachlarzowate, lecz bardziej trójkątne i specyficznie krótkie. W literaturze określa się je najczęściej jako klinowate.
U starych bielików ogon na zewnątrz ma barwę jednolicie śnieżnobiałą (na tle błękitnego nieba "blednie", tzn. może się nam wydawać, że drapieżnik prawie nie ma ogona). Młode zaś mają „brudnobiałe” sterówki, tzn. ciemne z rozjaśnieniami w niektórych miejscach, a bieleją im ok. 5-7 roku życia. Masywny dziób ma charakterystyczny kolor świeżej cytrynki, u młodych jest jeszcze ciemny. Stare ptaki na głowie, karku i grzbiecie są upierzone w odcieniu kawy z mlekiem . Pióra na karku tworzą jakby lwią grzywę, którą szczególnie dobrze widać w wietrzne dni, gdy podmuch wiatru ją stroszy.
Młode zaś mają upierzenie ciemniejsze, ciemnobrązowe a w moim odczuciu pstrokate (najciemniejsze są po wylocie z gniazda, widziałem takiego młokosa w czasie szkolenia na Warmii). I jeszcze jeden szczegół: kiedyś zimą młody ptak podleciał pod bulwar. Położyłem się na betonie i pod ciemnymi skrzydłami dostrzegłem jasną, wąską pręgę biegnącą wzdłuż skrzydeł.
Gdyby zdarzyło się nam mieć wątpliwości np. w zoo, czy patrzymy na orła przedniego czy też bielika, to jest pewien prosty sposób żeby wyzbyć się wszelkich wątpliwości. Napisałem w zoo, gdyż tego szczegółu nie widać z reguły z większej odległości. Kiedyś zdarzyło się, że do znajomego zadzwonił przejęty rolnik twierdząc uparcie, że ma u siebie na posesji rannego orła przedniego. Sytuacja miała miejsce na Mazurach, więc znajomy nabrał podejrzeń, że jest to bielik. Chłop upierał się jednak przy orle przednim. Wtenczas kolega zapytał, czy skoki ma opierzone aż po same palce? Nie miał i później okazało się, że to oczywiście bielik. Dlatego min. birkut nie zalicza się do orłów właściwych, które mają pióra aż po palce włącznie z naszymi orlikami. Jest to związane z przystosowaniem do łapania zdobyczy na lub w wodzie, gdzie skok jest często zamaczany. A przemoczone w tym miejscu pióra byłyby problemem.
Z kolei same palce są od spodu szorstkie co ułatwia przytrzymywanie ryb (osobiście widziałem na spreparowanych szponach).
Bielik ma bardzo duże skrzydła, mierząc je nie tylko wzdłuż, lecz także wszerz (dlatego, że lotki drugorzędowe są prawie tej samej długości co pierwszego rzędu). Stąd określenie "deskowate" (w Skandynawii nazywają go przez to „latającymi wrotami od stodoły”). Są one wyraźnie palczasto zakończone dzięki przewężonym lotkom pierwszego rzędu z długimi „palcami”.