Zwierzęta

Ciało dość owalno-szerokie i spłaszczone.
Głowa ułożona pod kątem prostym do pozostałej części ciała. Na urzeźbienie tej części ciała, jak i pozostałych elementów (przedplecza i pokryw) składa się delikatne, płytkie punktowanie. Głowa łysa bez włosków.
Przedplecze w zarysie trapezowate, znacznie szersze niż dłuższe. Jego brzeg nasadowy podwójnie esowato wygięty. Barwa przedplecza czarna z brunatnawym metalicznym połyskiem.
Pokrywy płaskie. Brak widocznych żeberek. Na nasadowej części każdej pokrywy dobrze widoczny, wystający guz barkowy. Barwa pokryw czarna, matowa lub z delikatnym fiołkowym metalicznym połyskiem. Na każdej pokrywie znajdują się 4 poprzeczne paski, lekko pozałamywane i utworzone z białych lub szarych, delikatnych i cienkich włosków.
Odnóża ubarwione podobnie jak górna strona ciała - czarne.
Skrzydła drugiej pary – błoniaste dobrze rozwinięte.

Ptaki o sylwetce charakterystycznej dla siewkowców, ze smukłą szyją i smukłym ciałem, z ostro zakończonymi skrzydłami i o rozmiarach ciała nieco większych od kosa. Samiec w szacie godowej nie do pomylenia z żadnym innym ptakiem. Wówczas charakteryzuje się wielobarwną kryzą (kołnierzem) na szyi wokół głowy i na piersi. Kryza może być jednolicie biała, czarna, może być w prążki, plamki w kolorach brązu, czerni, szarości, rudości i wszelkich kombinacji tych kolorów. Dodatkowo na głowie część piór tworzy coś na wzór sterczących uszu, a po bokach odsłania się łysa skóra. Samce tzw. satelitarne posiadają białą kryzę i ich ubarwienie ciała ma sporo akcentów bieli. Upierzenie pozostałych jest łuskowate w kolorach szarości i brązów, do czarnego z białym obrzeżeniem każdego pióra. Samica nie posiada kryzy, nie stroszy piór. Jest delikatna, jednak jej upierzenie również może mieć zmienne kolory od szarości do rudego i prawie czarnego, przeważnie jednak jest ceglaste, jaśniejsze w okresie spoczynkowym, pióra pokrywowe są jasno obrzeżone. W locie u dorosłych osobników widoczna biała smuga na skrzydle. Ptaki te mają pokrywy nadogonowe białe po bokach, co również rozróżnia je w locie od innych siewkowców. Ciało bataliona jest smukłe, nogi dość długie, ułatwiające brodzenie po płyciznach i podmokłych łąkach. Dziób prosty, w miarę krótki, ostro zakończony. W okresie spoczynkowym nogi i dziób szaroczarne, w okresie godowym ceglasto-brązowe, czerwone, brązowe. Samiec w szacie spoczynkowej upodabnia się do samicy, jednak jest od niej większy. Młode bataliony mają pod koniec lata pierzenie podobne do samicy, jednak na grzbiecie widać u nich wyraźne łuskowanie. Nogi mają zielonkawe.

Skrzydła u obu płci przeźroczyste, plamki skrzydłowe jednobarwne, czarne. Ubarwienie ciała u obu płci z dużym udziałem barwy czerwonej i brunatnej (głównie na tułowiu). Jest to najłatwiejszy gatunek z rodziny łątkowatych występujących w Polsce do oznaczenia. Wynika to z faktu, iż żadna inna ważka równoskrzydła w Polsce nie ma tak kontrastowego czerwonego ubarwienia.
Larwa charakteryzuje się wycięciem na potylicy oraz kształtem skrzelotchawek. Są one mianowicie wyciągnięte w szpic i przed końcem dość silnie pigmentowane. Bardzo często przy wierzchołku skrzelotchawki znajduje się plama w kształcie litery X. linia nodalna nie jest zaznaczona. Tchawki odchodzą od głównego pnia tchawkowego pod kątem.

Skrzydła u obu płci przeźroczyste, plamki skrzydłowe jednobarwne, położone na obu skrzydłach w mniej więcej tej samej odległości od wierzchołka skrzydła. Ciało metalicznie zielone u samicy i niebiesko – zielone u samca. Tułów po bokach i na spodniej stronie żółtawy.
Larwa Skrzelotchawki na końcu odwłoka listkowate, w kształcie listka wierzby, wąskie w przekroju, z dobrze widoczną linią nodalną i odchodzącymi od niej pod kątem prostym tchawkami, zaostrzony wierzchołek krótki i zaokrąglony. Skrzelotchawki jasne z ciemniejszymi paskami.

Skrzydła u obu płci przeźroczyste, plamki skrzydłowe dwubarwne, od zewnątrz skrzydła białe, od wewnątrz skrzydła brunatne.
Samiec - ciało metaliczne, brązowo – zielone. Tułów po bokach i na spodniej stronie żółtawy. Odnóża brązowe.
Larwa Skrzelotchawki na końcu odwłoka listkowate, w kształcie listka wierzby, wąskie w przekroju, z dobrze widoczną linią nodalną i odchodzącymi od niej pod kątem prostym tchawkami, zaostrzony wierzchołek długi i wąski. Skrzelotchawki bardzo często całe zaciemnione.

Sylwetka tak samo smukła i wydłużona jak u popularnej pliszki siwej. Ogon również prawie dorównuje długości reszty ciała. Nogi długie z długimi palcami przystosowane do szybkiego biegania, jednak pazur tylnego palca jest prawie prosty, co pozwala pliszce żółtej uniknąć w czasie biegania zaczepiania się o kępki traw. Ptak ten ogólnie ubarwiony jest żółto, co widać wyraźnie zwłaszcza, gdy widzimy ptaka z przodu, ponieważ najjaskrawiej ubarwiona jest pierś i brzuch. Samiec jest bardziej jaskrawy od samicy, poza żółtym brzuchem, piersią i podgardlem ma również żółty grzbiet i skrzydła, chociaż jest to już przygaszony kolor. Głowa samca pliszki żółtej jest szara. Przez oko przechodzi górna biała brew i dolna szeroka czarna smuga. Ogon szarożółty z charakterystycznymi dla pliszek zewnętrznymi białymi sterówkami, które widać szczególnie, gdy ptak rozłoży ogon. Samiczka jest oliwkowożółta, również głowa nie jest wyraźnie szara, natomiast jest tu widoczna żółtawa brew.
Ostry, wąski dziób pliszki żółtej służy do chwytania owadów, które pliszka łapie biegając szybko po ziemi.