Zwierzęta

samca gągoła cechuje duża, nieco trójkątna w kształcie głowa o barwie czarnej z metalicznym, zielonym połyskiem. Najbardziej charakterystycznym miejscem u tej kaczki jest biała plama na policzkach. Wierzch ciała ciemny, a boki i spód białe. Kiedy śmiga w powietrzu na wierzchu skrzydeł widać białe lusterka. Z kolei w szacie spoczynkowej (VII-X) samce mają głowę koloru czekoladowego bez jasnej plamy. Tułów wówczas jest szarobrązowy, poprzecznie prążkowany na brzuchu. Samiczka w ogólnym kolorycie jest podobna właśnie do samca w szacie spoczynkowej, dodatkowo posiada też białą obrożę na szyi, na końcu dzioba tuż przed tzw. paznokciem zaznacza się żółta przepaska. W locie uwidaczniają się dwa mniejsze lusterka jedno nad drugim.
Młode przypominają wyglądem samiczkę, ale nie mają białej obroży.

Kulon wydaje się trochę pokracznym ptakiem. Jego duża głowa, z dużymi oczami troszkę jakby nie pasują do reszty ciała. Kulon jest nieco większy od gołębia, ma dość długie i masywne nogi, krótki ogon, wyraźną szyję. Trzy palce są skierowane do przodu, u kulona czwartego palca nie ma. Skrzydła w locie są widocznie zaostrzone z czarnymi lotkami I rzędu, posiadającymi białe wstawki. Dziób kulona jest dość masywny – żółty z czarnym zakończeniem. Oczy duże, tęczówka wyraźnie żółta. Określane są za względu na swą wielkość w stosunku do głowy jako „żabie”. Upierzenia kulona jest maskujące, w tonacji beżowej, piaskowej. Ciało ciemniej cętkowane, podgardle jednolicie piaskowe, wyraźna jasna brew oraz wąs, brzuch również jednolicie piaskowy. Na skrzydle biały pasek ciemno obramowany. Samiec i samica ubarwione prawie identycznie. U samca pasek na skrzydle może być wyraźniejszy. Młode podobnie ubarwione jak dorosłe, mniej kontrastowe.

największa z krajowych sów, dwukrotnie większy od sowy uszatej. Upierzenie bardzo kamuflujące, ciemnobrązowe z licznymi kreskami i plamkami (ale bez strzałek w przeciwieństwie do nieco podobnej sowy uszatej). Szlarę ma słabo wykształconą, ale za to cechują go duże, pomarańczowe oczy i „uszy” będące w rzeczywistości pękiem piór. Poza tym biała plama na podgardlu i opierzony skok dopełniają reszty.

Budowa
Kumak nizinny jest gatunkiem drobnym i dość małym jak na krajowe gatunki płazów bezogonowych. Ciało ma grzbietobrzusznie spłaszczone. Głowa jest mała, płaska i szeroka a część pyskowa jest szeroko zaokrąglona. Tułów krótki, rozszerzony. Kumak ma bardzo słabo wykształcone mięsnie w odnóżach tylnych, co wiąże się z jego mniejszą zdolnością do skakania. Błony pławne są słabo rozwinięte, nie dochodzą do końca palców. Oczy dość wystające, małe. Cechą charakterystyczną kumaków jest trójkątna (czasem sercowata) w kształcie źrenica. Kumaki nie posiadają błon bębenkowych oraz parotydów. W skórze mają bardzo dobrze rozwinięte gruczoły jadowe i śluzowe.
Ubarwienie
Cechą charakterystyczną kumaka, rozróżniającą go od innych płazów jest dość jaskrawe ubarwienie brzusznej strony ciała. Grzbietowa strona ciała jest ubarwiona na popielatoszaro lub brunatnooliwkowo. Pośród tego podstawowego koloru rozmieszczone są mniej lub bardziej licznie plamki o barwie ciemnobrunatnej lub czarnej. Warte podkreślenia jest, że barwa wierzchu ciała jest bardzo zmienna i zależna osobniczo – istniej bardzo duże prawdopodobieństwo, że nie spotkamy w naturze dwóch identycznie ubarwionych kumaków. Literatura podaje, iż w okresie godowym plamki na grzbiecie mogą przybierać barwę zielonkawą. Ubarwienie spodniej strony ciała u kumaka nizinnego jest cechą gatunkową. Można je opisać jako pomarańczowe lub czerwone plamy na czarnym, brunatnym lub popielatym tle. Plamy u kumaka nizinnego są oddzielone i z reguły nie łączą się ze sobą. Tło spodu ciała często może przybierać niebieskawy odcień.
Dymorfizm płciowy
Jest słabo widoczny. Cechą samca, uwidaczniającą się w okresie godowym są parzyste worki powietrzne umieszczone na dnie jamy gębowej pod językiem, służące od wydawania głosów. Ponadto u samca na dośrodkowej powierzchni przedramienia oraz pierwszego i drugiego palca przedniej kończyny występują małe, niskie modzele godowe.

Kształt ciała bardzo smukły. Przednia część głowy tępo zakończona. Skóra gładka, cienka i w miarę wilgotna. Oczy posiadają złociste lub złocistozielone tęczówki nakrapiane ciemnymi plamkami. Gruczoły skórne dobrze wykształcone, jednak nieco mniejsze niż u innych gatunków ropuch. Błony bębenkowe niewidoczne lub bardzo słabo widoczne. Na stopach obu kończyn słabo rozwinięte błony pławne, sięgające jedynie tuż za nasadę palców. Na podeszwie tylnej stopy występują modzele ułożone podobnie jak u ropuchy szarej. Można tam znaleźć podwójny rząd modzeli na spodzie najdłuższego palca oraz dwa duże modzele podeszwowe. Na spodzie stopy tylnej nie występuje poprzeczny fałd skórny, jaki zaznacza się u ropuchy zielonej.
Dymorfizm płciowy przejawia się głównie w mniejszych rozmiarach ciała u samców. Dodatkowo samce wewnątrz jamy gębowej posiadają jeden duży rezonator. W okresie godowym u samców wytwarza się na dośrodkowych powierzchniach trzech pierwszych palców przednich kończyn czarne modzele.
Kijanka ropuchy paskówki jest bardzo podobna do kijanki ropuchy zielonej i prawidłowe rozróżnienie tych gatunków po kijankach może nastąpić tylko wówczas gdy mamy do czynienia z kijankami w stadium końcowym rozwoju.